Με αφορμή την πρόσφατη ημέρα, την αφιερωμένη στην αρχαία ελληνική γλώσσα, αλίευσα από εφημερίδες του 19ου αιώνα δύο «ειδήσεις» για την εκθαμβωτική, θα έλεγα, ακτινοβολία που εξέπεμπε στους Έλληνες της εποχής εκείνης αλλά και σε πολλούς λαούς του πλανήτη μας.
Αλλά δυστυχώς όπως επεσήμανε στην στήλη του στην «Κ» ο Τάκης Θεοδωρόπουλος, η αρχαία γλώσσα, την οποία ο κορυφαίος ποιητής της Ρωσίας Αλέξανδρος Πούσκιν είχε χαρακτηρίσει «η ουράνιος γλώσσα», δε φαίνεται στην εποχή μας να γοητεύει τους Έλληνες…
Έτσι, σαν παραμυθία, παραθέτω τις «ειδήσεις» του παρελθόντος, τις αναφερόμενες στη γλώσσα για την οποίαν ελέχθη από τον Ρωμαίο ρήτορα Κικέρωνα: «Ει θεοί διαλέγονται, την των Ελλήνων γλώττη χρώνται».
ΏΡΑ, 2.4.1883 – Εις την Βουλήν της Ουγγαρίας συζητουμένου νομοσχεδίου περί μέσης εκπαιδεύσεως ηγέρθη το ζήτημα εάν η ελληνική δέον να διδάσκηται όπως και η λατινική εις τα Γυμνάσια. Η συζήτησις αύτη διήρκεσεν επί τρεις όλας ημέρας, η δε Βουλή απεφήνατο υπέρ της διδαχής της ελληνικής δια πλειοψηφίας 63 ψήφων.
ΉΛΙΟΣ, 11.6.1897 – Ο γνωστός ιατρός κ. Πύρλας συνέστησε ομήγυριν (σύλλογος) υπό τον τίτλον «φιλολογική ομήγυρις» προς εξάσκησιν των εαυτής μελών εις το λαλείν και γράφειν την αρχαίαν ελληνικήν γλώσσαν. Τοιούτος σύλλογος είχε συσταθή κατά την αρχήν του παρόντος αιώνος εν Κυδωνίαις, εις τον οποίον δεν εγίνετο τις δεκτός πριν ή αλλάξει το ίδιον βαπτιστικόν όνομα δι’ αρχαίου ελληνικού. Του συλλόγου τούτου μέλος ήτο ο αείμνηστος φιλέλλην Αμβρόσιος Φιρμίνος Διδότος, μετονομασθείς Ανάχαρσις. […]
Παραθέτω επίσης και το λεχθέν από τον ερημίτη της Λήμνου, τον ομηρικό ήρωα Φιλοκτήτη, ο οποίος στην ομώνυμη τραγωδία του Σοφοκλέους, όταν μετά από χρόνια άκουσε από τους παλιούς συντρόφους την ελληνική γλώσσα, ανεφώνησε: « Ω φίλτατον φώνημα»…
Και σαν αιθεροβάμων, έχω την κρυφή και μεγάλη ελπίδα ν’ αποκτήσει η αρχαία Ελληνική γλώσσα, την παλιά της αίγλη, που ήταν κατά τον μέγιστο ποιητή της νεότερης διασποράς, τον Αλεξανδρινό Κ. Καβάφη, «εν λόγω ελληνικώ, που είναι ο φορεύς της φήμης».
Αντώνης Ν. Βενέτης,
Μοναστηράκι Δωρίδος
