Του Αντώνη Ν. Βενέτη
«Τίποτε απ’ ότι έχει συμβεί δεν πρέπει να χαθεί για την ιστορία»
Βάλτερ Μπένγιαμιν, Γερμανός Στοχαστής (1892-1940)
Με αφορμή τα 70 χρόνια από την συντριβή της κομμουνιστικής ανταρσίας και των συνεπειών που είχε για την Ελλάδα η επιλογή να ενταχθή στο Δυτικό κόσμο, θα ήθελα να αναφερθώ στα αρχεία του Κ.Κ.Ε. και γιατί δεν πρόκειται ν’ ανοίξουν αυτά στους ερευνητές, τουλάχιστον στο ορατό μέλλον.
Έτσι θ’ απαριθμήσω, όλως ενδεικτικά, ορισμένα τέτοια γεγονότα, τα οποία ο μακαρίτης Πάμπλο ή Μιχαήλ Ράπτης, θα έλεγε, ότι ανήκουν στις «κρύπτες της Ιστορίας» του Εμφυλίου πολέμου και τοποθετούνται –όλα- στην «αριστερή όχθη» και που, εν πολλοίς, εξηγούν την αρνητική στάση του Κ.Κ.Ε. στο άνοιγμα των αρχείων του.
Έτσι οι αριστερές πηγές πολύ συχνά αναφέρονται στην «βίαιη» μετακίνηση 700.000 χωρικών, στην διάρκεια της εμφύλιας διαμάχης, από τον κυβερνητικό στρατό στα αστικά κέντρα. Ήταν όμως για το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό του αριθμού αυτού, βίαιη η μετακίνησή τους; Ή μήπως κατέφυγαν στα αστικά κέντρα για ν’ αποφύγουν την υποχρεωτική επιστράτευση των ιδίων και των παιδιών τους, αρρένων και θηλέων, από τους αντάρτες του λεγόμενου Δ.Σ.Ε.;
Ιδού τι συνέβη στους ανυποψίαστους κατοίκους των χωριών της ακριτικής Μουργκάνας, όταν επληροφορήθησαν, τον Νοέμβριο του 1947, την κάθοδο των ανταρτών στα χωριά τους και δεν κατέφυγαν στα αστικά κέντρα, τα οποία ήλεγχε ο Κ.Σ. Εκτός από τις δεκάδες εκτελέσεις, κυρίως γυναικών, εις τις οποίες προέβη κατά την παραμονή του στην περιοχή της Μουργκάνας, ο Δ.Σ.Ε. επεστράτευσε δεκάδες εφήβους, αγόρια και κορίτσια, …πολλά των οποίων σκοτώθηκαν στις πολύνεκρες μάχες του εμφυλίου (βλ. το προσφάτως εκδοθέν βιβλίο του ελληνοαμερικανού Κ. Γκάνια, από το Βαβούρι της Θεσπρωτίας, με τον τίτλο «ΚΩΣΤΑΣ, η ιστορία μου» – Εναλλακτικές Εκδόσεις).
Τελικά κατά την κατάληψη της Μουργκάνας από τον Κυβερνητικό Στρατό, τον Σεπτέμβριο του 1948, μετέφεραν, οι αντάρτες, συλλήβδην τους κατοίκους των χωριών (Λειά, Βαβούρι, Τσαμαντά, Λιντίσδα ακόμα και από την Λίστα της ανατολικής Μουργκάνας), βιαίως και παρά τη θέλησή τους, στην γειτονική Αλβανία και, μετά την πτώση του Γράμμου, τον Αύγουστο του 1949, τους μετέφεραν από το Δυρράχιο της Αλβανίας με το πολωνικό φορτηγό πλοίο «Κοσιούσκο» στο λιμάνι Γκντάνσκ της Πολωνίας και από κει με τρένα στην Ουγγαρία. Η χωρητικότητα του «Κοσιούσκο» ήταν 1.500 άτομα. Παρά ταύτα με απαίτηση των Ελλήνων κομμουνιστών και παρά τις σφοδρές αντιρρήσεις του πολωνού πλοιάρχου μετεφέρθησαν 3.000 άτομα!
Η επιστροφή των απαχθέντων, περισσότεροι των οποίων διέμενον εις το γνωστό χωριό «Μπελογιάννης», κατέστη εφικτή μετά τον θάνατο του Στάλιν, τον Μάρτιο του 1953 και την ανάληψη της πρωθυπουργίας της Ουγγαρίας από τον μετριοπαθή Ίμρε Νάγκυ. Αλλά και από δυναμικές εκδηλώσεις των ομήρων των ανταρτών, οι οποίοι τον Νοέμβριο του 1953, εκατοντάδες εξ αυτών μετέβησαν στην Βουδαπέστη και εκδήλωσαν, μπροστά στο νεογοτθικού ρυθμού κοινοβούλιο της Ουγγαρίας, την σφοδρή επιθυμία τους να επιστρέψουν στην Ελλάδα, από την οποία απήχθησαν από τους αντάρτες του Δ.Σ.Ε. Εις την διαδήλωση αυτή πρωτοστάτησαν οι αείμνηστοι και νεαροί τότε λειώτες, Αντώνης Μάκος, Αλέξης Κύρκας, Λάμπης Νταφλάκης, Θανάσης Στράτης και νεαροί από την Πυρσόγιαννη της Κόνιτσας.
Έτσι οι επαναπατρισθέντες που επιβιβάστηκαν στα τρένα της επιστροφής ήσαν περίπου 1.300 άτομα, οι οποίοι αφού έφθασαν σιδηροδρομικώς στην Βενετία, εν συνεχεία έφθασαν με πλοία στην Ελλάδα τον Φεβρουάριο του 1954. Μεταξύ αυτών και ο υποσημειούμενος, ηλικίας κατά την απαγωγή 4 ετών και κατά την επιστροφή 10 ετών…
Τι απέγιναν 120 στρατιώτες του 611 Τ.Π. του Κυβερνητικού Στρατού, οι οποίοι συνελήφθησαν αιχμάλωτοι στις αιματηρές μάχες της Μουργκάνας, την άνοιξη του 1948;
Μήπως είχαν την τύχη που επεφύλαξε η Μυστική Αστυνομία του Στάλιν στους 15.000 αιχμαλώτους Πολωνούς αξιωματικούς, στο δάσος του Κατύν;
Γιατί μετεφέροντο, είτε βιαίως, είτε όχι, στις Λαϊκές Δημοκρατίες νεαρά παιδιά;
Μήπως για να είναι ένα φυτώριο έμψυχου υλικού για τον Δ.Σ.Ε.;
Έτσι γράφει ο Κ. Γκριτζώνας, πολ. επίτροπος της μεραρχίας του Χαρ. Φλωράκη, στο βιβλίο του «Τα παιδιά του εμφυλίου»: «…Μέσα λοιπόν σ’ αυτές τις συνθήκες, τις πολύ δύσκολες που βρέθηκε ο Δ.Σ.Ε. αναγκάστηκε (;) να αναζητήσει νέους μαχητές ανάμεσα στα παιδιά που βρίσκονταν στις «Λαϊκές Δημοκρατίες»… Τον Μάρτιο του 1949 έφτασαν στη Γιουγκοσλαβία, στα έμπεδά μας 1.200 παιδιά ηλικίας 14-16 ετών, είχαν συγκεντρωθεί σε διάφορες χώρες… όπως Αλβανία, Τσεχοσλοβακία, Ρουμανία. Αγόρια και κορίτσια μισά – μισά σχεδόν… εκπαιδεύσαμε αυτά τα παιδιά 35 ημέρες, πολλά απ’ αυτά τα παιδιά… σκοτώθηκαν».
Έτσι ένα από τα παιδιά αυτά, ο Μιχάλης Παρτσαλίδης γράφει στην «Ελευθεροτυπία» της 13-12-1985: «Σκοπός του παιδομαζώματος ήταν να δημιουργηθεί ένα φυτώριο έμψυχου υλικού για το αντάρτικο». Και καταλήγει ο Μ. Παρτσαλίδης «…τα πιστοποιητικά αγνοουμένων και σκοτωμένων παιδιών ηλικίας 15-20 ετών, που φέραμε, είναι πολλά περισσότερα από τα πτυχία».
Όσοι «κατέφυγαν» στις «Λαϊκές Δημοκρατίες» το έπραξαν με την θέλησή τους, ή ένας σημαντικός αριθμός απ’ αυτούς, πιθανόν και το 50% οδηγήθηκαν εκεί – στις «Λαϊκές Δημοκρατίες» βιαίως και παρά τη θέλησή τους;
Ποια ήταν η συμπεριφορά της καθοδήγησης του το Κ.Κ.Ε. στο στρατόπεδο συγκέντρωσης των ΕΛΑΣιτών, στο Μπούλκες, Β.Δ. του Βελιγραδίου, όπου είχαν καταφύγει μετά την Συνθήκη της Βάρκιζας;
Ποιος κομμουνιστής συγγραφέας γράφει για το Μπούλκες, ότι επικρατούσε «όργιο τρομοκρατίας και χαφιεδισμού»;
Πόσοι ΕΛΑΣίτες στο Μπούλκες εξηφανίσθησαν ως «ύποπτοι» «αντικομματικοί» και πάει λέγοντας στα πηγάδια του Μπούλκες και στα νερά του Δούναβη; Ο αρχιστράτηγος του Δ.Σ.Ε. Μάρκος Βαφειάδης τους ανεβάζει σε 400!
Τι έγινε με την διαβόητη «ανακαταγραφή» που επέβαλε στα μέλη του Κ.Κ.Ε. στις αρχές της δεκαετίας του 1950 στις «Λαϊκές Δημοκρατίες»; Γιατί κομμουνιστές γράφουν για πλήρη εξευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας;
Τι συνέβη μετά τα γεγονότα του Σεπτεμβρίου του 1955 στην Τασκένδη; Η βαρβαρότητα των συμπλεκομένων κομμουνιστών είχε φτάσει σε ανήκουστα όρια. Όταν δεν έβρισκαν τον «αντίπαλο» σύντροφό τους, ξεσπούσαν στα ανήλικα παιδιά τους.
Έτσι ο Θ. Μιχαλόπουλος, μαχητής του Δ.Σ.Ε. και μέλος του Κ.Κ.Ε. γράφει για τα γεγονότα της Τασκένδης ότι όταν οι αντίπαλοι, πάλαι ποτέ σύντροφοι, δεν τον βρήκαν για να τον κακοποιήσουν, έριξαν πιπέρι στα μάτια της τετράχρονης κόρης του!
Γι’ αυτό και ο Πάνος Δημητρίου, χαρακτηρίζει τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην Τασκένδη, την νύχτα της 8 προς 9 Σεπτεμβρίου 1955 «νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου».
Γιατί στη «Λαοκρατική» Γερμανία η ηγεσία του Κ.Κ.Ε. προωθούσε μόνο παιδιά ηλικίας 12-16 ετών, χωρίς την παρουσία των γονέων τους, ακόμα κι αν ήσαν μέλη του Κ.Κ.Ε;
Μήπως διότι η αντίληψη και η πεποίθηση της τότε ηγεσίας του Κ.Κ.Ε. ήταν ότι τα παιδιά αυτά, χωρίς την παρουσία των γονέων τους, θα εξελίσσοντο σε επίλεκτα μέλη του κόμματος, τα οποία εμφορούμενα αποκλειστικά από τις ολοκληρωτικές ιδέες των Μπολσεβίκων, χωρίς «μικροαστικές» αντιλήψεις, θ’ αποτελούσαν την αιχμή του δόρατος του Κ.Κ.Ε., για μια επιστροφή στην Ελλάδα με την «κόκκινη σημαία»;
Εξηναγκάζοντο οι επιστρατευθείσες ανταρτίνες στις «Λαϊκές Δημοκρατίες» να παντρεύονται ηλικιωμένους αντάρτες ή ανάπηρους κατόπιν εντολής του Κ.Κ.Ε.;
Ποια ήταν η τύχη των Ελλήνων ναυτεργατών οι οποίοι στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου ανταποκρίθηκαν στην έκκληση του Κ.Κ.Ε., εγκατέλειψαν τις πλουσιοπάροχες αμοιβές τους στα ποντοπόρα πλοία και ανέβηκαν στα βουνά για να πολεμήσουν τους «μοναρχοφασίστες» για λευτεριά και Λαϊκή Δημοκρατία και άλλα ηχηρά παρόμοια;
Μήπως από την απεραντοσύνη των ωκεανών βρέθηκαν στα κάτεργα της παγωμένης Σιβηρίας;
Μήπως η αντίληψη του Κ.Κ. ήταν ότι η συντριπτική ήττα που υπέστη τον Αύγουστο του 1949 δεν ήταν στρατηγικής σημασίας και ότι ανασυντασσόμενοι θα γύριζαν στην Ελλάδα με την κόκκινη σημαία για να συντρίψουν τον «Μοναρχοφασισμό»;
Έτσι μόνο στη Σοβιετική Ένωση στις αρχές της δεκαετίας του 1950, εφοίτησαν σε στρατιωτικές σχολές 1.100 στελέχη του Κ.Κ.Ε.!
Γιατί η περιβόητη και τρομοκρατική οργάνωση Ο.Π.Λ.Α. προέβη στη σφαγή δεκάδων αρχειομαρξιστών ή Τροτσκιστών του Αγρινίου στο αποκορύφωμα της κόκκινης Τρομοκρατίας, πριν και κατά τα Δεκεμβριανά του 1944;
Ο διορισμένος Δήμαρχος Αγρινίου από το ΕΑΜ Θανάσης Κακογιάννης γράφει ότι «ο φοβερός, άδικος και εξοντωτικός διωγμός… των αρχειομαρξιστών – Τροτσκιστών του Αγρινίου… ύστερα από εντολή της καθοδήγησης του Κ.Κ.Ε…».
Στην ίδια περιοχή, στο Ξηρόμερο, και στην ίδια περίοδο της κόκκινης Τρομοκρατίας, έδρασε ο περιβόητος «Ροβεσπιέρος», το όνομα του οποίου συνδέθηκε με ανηλεή σφαγή «αντιδραστικών» «υπόπτων» και πάει λέγοντας.
Έτσι ο ΕΛΑΣίτης από την Κατούνα Γ. Κατσίκας γράφει στο βιβλίο του «αγώνες και θυσίες» για τον «Ροβεσπιέρο»: «Ως προς τι του καταμαρτυρούν οι πάντες στο Ξηρόμερο είναι να βγαίνεις από τα ρούχα σου. Αυτός όπως λένε ξεπέρασε και τους πιο στυγνούς δημίους…».
Το γεμάτο αγωνία ερώτημα του κομμουνιστή Γ. Κατσίκα, που απευθύνει στους συντρόφους του και που περιλαμβάνεται στο παραπάνω βιβλίο του, αφιερώνεται εξαιρετικά στην ηγεσία του Κ.Κ.: «Γιατί; Ενώ πέρασαν τόσα χρόνια δεν μιλούν; Έτσι θα γράψουμε Ιστορία;».
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας «εμπρός»
