Μήπως οι δύο μονομάχοι και τέως συνέταιροι, της ποιητικής εσπερίδος της Βουλής, στις 8.2.2019, η οποία περιελάμβανε και Καβάφη, πρέπει ν’ αναρωτηθούν αν – τηρουμένων των αναλογιών – αντιστοιχούν στο δίδυμο της καταστροφής που περιγράφει, ή μάλλον υπαινίσσεται, ο Αλεξανδρινός στο ποίημά του «Δημητρίου Σωτήρος 162 – 150 π.Χ.»;
Έτσι, κατ’ αυτό, ο Σελευκίδης πρίγκιπας, ο οποίος με φόντο την ελληνιστική Συρία της παρακμής, η οποία εξαρτάτο πλήρως από τις διαθέσεις της κραταιάς Ρώμης, έκανε μία ύστατη προσπάθεια «να γίνει πάλι κράτος δυνατό η Συρία».
Αλλά «κάθε του προσδοκία βγήκε λανθασμένη!»
Κι αυτό, γιατί «αυτή η Συρία – σχεδόν δε μοιάζει σαν πατρίς του, αυτή είν’ η χώρα του Ηρακλείδη και του Βάλα»
Κάτι σαν «λαϊκά ινδάλματα» της Συρίας. Μάγκες και θρασείς. Δημαγωγοί και λαοπλάνοι, οι οποίοι οδήγησαν τη Συρία στον πλήρη αφανισμό της, και τίποτα δεν ακούστηκε γι’ αυτήν για αιώνες…
Όσο για την «σφοδρή σύγκρουση» που φαίνεται να ξέσπασε μεταξύ των τέως συνεταίρων, θα παρατηρούσα, ότι είναι ο μόνος τρόπος για ν’ αποσπάσει ο μικρός – πολιτικά – συνεταίρος το πολυπόθητο 3% στις προσεχείς εκλογές, επί προφανεί ωφελεία και του «καλύτερου Πρωθυπουργού της Μεταπολίτευσης».
Γι’ αυτό, όπως θα έλεγε ο μέγιστος ποιητής του νεότερου ελληνισμού
«οι Αλεξανδρινοί έννοιωθαν βέβαια
που ήσαν λόγια αυτά και θεατρικά»
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “Εμπρός”
