Ο Αντώνης Κρόμπας θα βρίσκεται σήμερα Δευτέρα στο «Τεχνουργείον» παρουσιάζοντας μαζί με τον Λευτέρη Ελευθερίου την παράσταση «Εκείνος κι Εκείνος», μια stand up κωμωδία η οποία γνωρίζει μεγάλη επιτυχία (διαβάστε εδώ). Σήμερα μας μιλά στην «ε» για το τι θα συναντήσουμε παρακολουθώντας την παράσταση, μας βάζει στα μυστικά του είδους, ενώ παράλληλα απαντά και για το ρόλο του ηθοποιού στην εποχή της κρίσης. Ο Αντ. Κρόμπας κάνει μια εισαγωγική συζήτηση μαζί μας και μας προσκαλεί τη Δευτέρα να περάσουμε στο κυρίως μενού, υποσχόμενος πως δεν θα χάσουμε…
Κύριε Κρόμπα είτε καταρχάς λίγα λόγια για την παράσταση…
Είναι ένα απαύγασμα της συνεργασίας μου με τον Λευτέρη τα τελευταία τέσσερα χρόνια, όπου χουμε βρεθεί σε διάφορες συγκυρίες. Συλλέξαμε λοιπόν αυτό το υλικό, γράψαμε και κάποια ακόμα και φτιάξαμε την παράσταση, η οποία είναι ένα σύνολο πραγμάτων, ένα γεμάτο πρόγραμμα δύο ωρών που ο κόσμος χαίρετε πολύ, συμμετέχοντας μάλιστα σ’ αυτό. Θα το δείτε κι εσείς άλλωστε από κοντά
Η πρώτη αίσθηση είναι ότι θα είναι ένα δίωρο που θα μας χαλαρώσει, θα περάσουμε καλά. Κάπου δεν υπάρχει και προβληματισμός μέσα από το χιούμορ όμως; Μέσα από αυτό λέγονται αλήθειες…
Είναι κάποια κομμάτια που παίρνουμε θέση πάνω σε κοινωνικά ζητήματα, όχι όμως στα πολιτικά, να το τονίσω αυτό. Κάνουμε κοινωνικό σχόλιο…
Μιλάμε για ένα είδος, τη stand up κωμωδία, η οποία που ανθεί τα τελευταία χρόνια. Όλο και περισσότεροι στρέφονται σε αυτό, ακλουθώντας φυσικά και το κοινό…
Έτσι ακριβώς είναι. Γνωρίζει μία τεράστια άνθηση τα τελευταία δέκα χρόνια το συγκεκριμένο είδος και πιστεύω ότι έτσι θα συνεχίσει, καθώς είναι ένα κάτι το οποίο ταιριάζει στην ψυχοσύνθεση του Έλληνα.
Φαντάζει και αρκετά δύσκολο ως είδος…
Όλα τα είδη είναι δύσκολα. Ίσως έχει μία παραπάνω ιδιαιτερότητα αυτό καθώς δεν υπάρχει η συνθήκη του «τέταρτου τοίχου» που λέμε στο θέατρο. Το ότι ο θεατής, δηλαδή, είναι από κάτω ήσυχος και στο τέλος απλά θα χειροκροτήσει ή όχι. Εδώ είναι πολύ πιο διαδραστικά τα πράγματα, το καλό ή το κακό το εισπράττεις στιγμιαία οπότε δημιουργείται μία άλλη σχέση, πολύ πιο έντονη…
Αυτό από μόνο του δεν το κάνει πιο δύσκολο; Η κρίση του κοινού ανά δευτερόλεπτο στην παράσταση;
Είσαι πολύ πιο εκτεθειμένος, ναι, αυτό ισχύει, γιατί δεν κρύβεσαι ούτε πίσω από σκηνικά, ούτε πίσω από κλασικά κείμενα. Είναι η στιγμή και με αυτή παλεύεις πάντα.
Το κοινό στην Ελλάδα εκπαιδεύεται στο είδος με την πάροδο του χρόνου;
Εκπαιδεύεται και μάλιστα γρήγορά. Ο κόσμος, άλλωστε, όπως σας είπα και πριν το έχει αγκαλιάσει και χρόνο με το χρόνο αυτό, από μόνο του, εξελίξει και αυτόν αλλά και εμάς.
Τα δύσκολα δέκα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα εκτιμάτε ότι ο ηθοποιός βγήκε μπροστά να μιλήσει για την κρίση;
Βγήκε… και το έκαναν πάρα πολλοί με τον τρόπο τους. Είναι τόσο μεγάλο αυτό που έχει συμβεί, άλλωστε, που εάν δεν το λάβεις υπ’ όψιν σου και δεν το μεταγγίσεις στη δουλειά σου θα είναι σαν να είσαι σε μια γυάλα, μην βλέποντας τίποτα έξω από αυτή. Ο καλλιτέχνης οφείλει να είναι φορέας αυτού που συμβαίνει γύρω του, να το μετουσιώνει σε τέχνη, όποια κι αν είναι αυτή και να το επιστρέφει στο θεατή.
Αισθανόσαστε παράλληλα ότι υπό τις υπάρχουσες συνθήκες έχετε και το βάρος πάνω σας καθώς καλείστε να μας βγάλετε έστω και λίγο από τη δύσκολη καθημερινότητα;
Την έχουμε αυτή τη ευθύνη, την αισθανόμαστε. Έρχεται ο κόσμος και πρέπει να περάσει καλά. Το θετικό είναι ότι κρίνοντας από τις αντιδράσεις του πετυχαίνουμε το στόχο.
Η εποχή της κρίσης, η συρρίκνωση της πίτας και των χρημάτων που είχε η τηλεόραση πόσο έχει αλλάξει τα δεδομένα στο επάγγελμά σας;
Τα έχει αλλάξει και πάρα πολύ μάλιστα, καθώς από εκεί που γίνονταν 40-50 σίριαλ το χρόνο πλέον γίνονται 4-5. Η τηλεόραση έχει κατακλειστεί από αμφιβόλου ποιότητας προϊόντα, αν θέλετε τη γνώμη μου, με αποτέλεσμα να έχει μείνει πολύς κόσμος χωρίς δουλειά και δεν εννοώ μόνο τους ηθοποιούς αλλά και όλους εκείνους που υποστηρίζουν μία σειρά.
Αυτό οδήγησε μοιραία όμως και στην άνθηση του θεάτρου. Σε απόλυτο αριθμός είναι πολύ περισσότερες οι παραστάσεις που ανεβαίνουν κάθε χρόνο…
Αν ανατρέξουμε στην ιστορία θα δούμε ότι στις εποχές των κρίσεων το θέατρο αποτελούσε πάντα ένα αποκούμπι για τον κόσμο. Τα μεγαλύτερα αριστουργήματα συνέβησαν επί καιρού κρίσης. Γενικά η ευμάρεια θα λέγαμε δεν γεννά πολύ σημαντικά πράγματα στην τέχνη, οπότε ναι, το θέατρο έχει ωφεληθεί.
Κάνοντας παραστάσεις και στην ελληνική περιφέρεια, διακρίνετε διαφορές μεταξύ του κοινού της Αθήνας με αυτό της επαρχίας;
Σαφώς και υπάρχουν. Ο κόσμος της περιφέρειας μοιραία έχει λιγότερες επιλογές, οπότε αγκαλιάζει με μεγαλύτερο ενθουσιασμό κάτι που θα συμβεί στην πόλη του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει το κριτήριο να αξιολογήσει αυτό που θα παρακολουθήσει. Είναι πολύ πιο ενθουσιώδης η προσέγγισή του, πολύ πιο αληθινή και αυθόρμητη
Κλείνοντας τη συζήτησή μας, με αφορμή και την επίσκεψή σας στην πόλη της Ναυπάκτου, το άκουσμα της… τι σας φέρνει στο μυαλό;
Μου έρχεται στο μυαλό το υπέροχο λιμάνι, το όμορφο κάστρο, οι υπέροχες παραλίες και ο φιλόξενος κόσμος. Έχω παίξει αρκετές φορές στη Ναύπακτο και την έχω επισκεφτεί ιδιωτικά, και έχω τι καλύτερες εντυπώσεις και αναμνήσεις.
Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “εμπρός”
