Ο Βασίλης Δούρος είναι Ναυπάκτιος στην καταγωγή. Γυρίζοντας το χρόνο πίσω, και με αφορμή τη συμπλήρωση 54 χρόνων από την 21η Απριλίου του 2967, κάναμε μία σύντομη αλλά άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί του. Γιατί όμως με αυτόν; Ο Βασίλης Δούρας υπήρξε πολιτικός κρατούμενος σε διάφορες φυλακές για 4 χρόνια, από το 1967-1972. Είναι μέλος του ΔΣ του Συνδέσμου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-1974 (ΣΦΕΑ), τα γραφεία του οποίου στεγάζονται στο πρώην ΕΑΤ ΕΣΑ (Ειδικό Ανακριτικό Τμήμα Στρατού), έναν χώρο βασανιστηρίων κατά την περίοδο της χούντας. «Όλα αυτά τα χρόνια ο Σύνδεσμος έκανε προσπάθειες να περάσει η ιστορία εκείνης της περιόδου μέσα από τα Σχολεία», μας είπε, συμπληρώνοντας: «Δυστυχώς δεν εισακουσθήκαμε, παρά ελάχιστα». Διαβάστε τα όσα μας δήλωσε σε δύο ερωτήσεις που του θέσαμε.
Την Τετάρτη συμπληρώθηκαν 54 χρόνια από την 21η Απριλίου του 1967. Ποια είναι η πρώτη σκέψη που σας έρχεται στο μυαλό, αλλά και ποια η προσωπική σας εμπειρία από εκείνα τα χρόνια;
Η 21η Απρίλη ήταν μια μαύρη σελίδα στην ιστορία του λαού μας. Με τη δύναμη των όπλων, της τρομοκρατίας, των συλλήψεων, των βασανιστηρίων και των δολοφονιών όπως και με τη βοήθεια ξένων παραγόντων επέβαλαν την δικτατορία στη χώρα μας.
Με τα έργα τους διευκόλυναν το δρόμο να επιτεθεί το Ισραήλ σε αραβικά εδάφη, όπως προκάλεσαν και τα γεγονότα της Κύπρου δίνοντας αφορμή για την εισβολή – κατοχή τμήματος του νησιού που διατηρείται μέχρι σήμερα.
Θυμάμαι τους εκατοντάδες κρατούμενος και η σκέψη μου γυρνά και στους χιλιάδες εξόριστους και εκτοπισμένους.
Θυμάμαι όλους τους νεκρούς και ειδικότερα αναφέρω για έναν που ξεπροβόδησα μέχρι την έξοδο της φυλακής (Λαχτσής Στέφανος) ο οποίος μόλις βγήκε από τα βασανιστήρια και τις κακουχίες πέθανε.
Σ’ αυτό το σημείο αξίζει να αναφέρω την τεράστια συμβολή στον αντιδικτατορικό αγώνα πολλών συντοπιτών μας. Μου έρχονται στο μυαλό οι συντοπίτες μας Πάνος Ρέππας και Λεωνίδας Ψεματίκας, που από τα πολλά βασανιστήρια που υπέστησαν προκλήθηκαν σοβαρές βλάβες στην υγείας τους. Αυτή τη στιγμή μου έρχονται στο μυαλό συντοπίτες κρατούμενοι και εξόριστοι όπως ο Παναγιώτης Τσερεμέγκλης, ο Θόδωρος Χαρακίδας, ο Νίκος Σίνης, ο Θανάσης Πατσαούρας κ.α.
Γιατί έχει αξία να μιλάμε για εκείνη την εποχή ενώ έχουν περάσει αρκετά πλέον χρόνια. Μόνο για τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης ή γιατί τα μηνύματα που μπορούμε να αντλήσουμε αφορούν και το σήμερα;
Τα αιτήματα του αντιδικτατορικού αγώνα, όπως εκφράστηκαν και από τον αγώνα του Πολυτεχνείου, ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ, ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ εξέφραζαν το σύνολο του αγωνιζόμενου λαού την εποχή εκείνη. Εκτός από το ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ, όλα τα άλλα ισχύουν και σήμερα και πιο έντονα.
Όταν καταργείται το 8ωρο, το 5ήμερο, η σταθερή δουλειά για όλους, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, μπαίνουν εμπόδια στο δικαίωμα της απεργίας, γίνεται επέμβαση κατασταλτικών μηχανισμών, επεκτείνονται οι βάσεις σε όλη τη χώρα, έχουμε εμπλοκή της χώρας στους σχεδιασμούς τους, συμμετέχουν τα ελληνικά στρατεύματα μαζί με ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ. Η νεολαία μας δέχεται επίθεση άνευ προηγουμένου. Βλέπουμε να ορθώνονται νέοι φραγμοί, περιστολή των ακαδημαϊκών ελευθεριών με την ίδρυση Πανεπιστημιακής Αστυνομίας, με νομοσχέδια, αξιολόγηση και με τον εγκλεισμό λόγω πανδημίας και τηλεκπαίδευσης.
Η μόνη λύση είναι η αγωνιστική ενότητα των εργαζόμενων και του λαού γύρω από τα Σωματεία και άλλους φορείς. Παρά τις δυσκολίες της εποχής από την καπιταλιστική κρίση και την πανδημία ο λαός πιστεύω θα αντλήσει διδάγματα από την ιστορία και θα βρει τον τρόπο και τη δύναμη να ανατρέψει αυτές τις πολιτικές.
