Τελικά με όσα λέγονται και ακούγονται δεν μπορείς να μην πάρεις θέση και να μην εκφράσεις απορίες, τουλάχιστον για αυτά που φαίνονται ότι θα ακολουθήσουν, και έχουν σχέση με την υπάρχουσα πανδημία.
Ένα είναι σίγουρο, ότι τουλάχιστον για το άμεσο μέλλον τίποτα δεν θα είναι το ίδιο όπως ήτανε. Και αυτό γιατί ότι σχεδιάζεται για εφαρμογή και προσπάθεια επιστροφής στην κανονικότητα , μάλλον φαίνεται σχετικά ανεφάρμοστο. Διότι το ανθρώπινο δίκαιο και οι σκέψεις οι ανθρώπινες διαφέρουν από το “Θείο”.
Πολύ σωστά λοιπόν οι αρχαίοι έλεγαν: “άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, αλλά δε ο θεός κελεύει”.
Στο θέμα της “αναχαίτισης” της εξάπλωσης της πανδημικής νόσου καλά τα πήγαμε.
Και επειδή η λέξη “αναχαίτιση” έχει μεταφορική έννοια και σημαίνει εμπόδιση και πρόληψη και προέρχεται από την καθήλωση οργισμένου αλόγου από την χαίτη του, αυτό που προέχει μεταφορικά και ουσιαστικά, είναι να μην πέσει ο αναβάτης.
Η πορεία μας προς την “κανονικότητα” θα είναι πολύ δύσκολη.
Όσο κι αν φαίνεται εύκολο ότι μπορούμε να πειθαρχήσουμε σε μέτρα προστασίας, τίποτα δεν μπορεί να μας εξασφαλίσει με σιγουριά ότι όλα θα πάνε καλά.
“Ιδού στάδιον δόξης λαμπρόν το μικρόν τούτο χάνι”.
Είναι ένας στίχος από το ποίημα του Γεωργίου Ζαλοκώστα “Το χάνι της Γραβιάς”, και αναφέρεται σε λόγια του Οδυσσέα Ανδρούτσου στους συντρόφους του, πριν από την μάχη.
Ναι είμαστε σε μια δεύτερη μεγάλη μάχη, με απρόβλεπτες εξελίξεις, μιας και θέλουμε, και έτσι πρέπει, να ξαναπάρουμε την ζωή στα χέρια μας.
Είναι ένας πόλεμος με αόρατο αντίπαλο, αλλά λίγο ή πολύ τον γνωρίσαμε πλέον, και πρέπει να αποδείξουμε ότι αυτό που πετύχαμε μπορούμε να το διατηρήσουμε, και γιατί όχι οι επόμενες μάχες να μας φέρουν όλο και πιο κοντά στην πολυπόθητη κανονικότητα.
Τελικά πως θα είναι η ζωή μας από δω και στο εξής ;
Ένα συνεχές κρυφτούλι για αποφυγή συνάντησης με τον μοχθηρό αυτόν Ιό, αλλά και μια συνεχής αναζήτηση ανεύρεσης εκείνου του όπλου για την τελική εξόντωσή του.
Μέχρι να πετύχουμε τον τελικό μας στόχο και να γράψουμε πορεία δόξας λαμπρή, και να εξακολουθήσουμε να γινόμαστε παράδειγμα προς μίμηση, όπως μέχρι τώρα, θα πρέπει να είμαστε επιφυλακτικά υπομονετικοί και γεμάτοι καρτερία χωρίς υποχωρητικότητα.
Ζούμε στον ίδιο χώρο με τον εχθρό και με την παραμικρή οπισθοδρόμηση η πόρτα θα ανοίγει.
Πολύ παραστατικά για αυτόν τον κλεφτοπόλεμο με τούτον τον αόρατο εχθρό μου δίνει την εντύπωση ότι πλησιάζει συμβολικά μια αναφορά του Φρ. Κάφκα στην Μιλένα, στο έργο του “Γράμματα στην Μιλένα”. Σε κάποιες από τις επιστολές του γράφει.
“Έχω μερικές φορές την εντύπωση ότι ζούμε μαζί σε μια κάμαρη με δύο πόρτες, την μία απέναντι στην άλλη κι ο καθένας μας κρατάει το πόμολο της μιας πόρτας. Η κάθε ανεπαίσθητη κίνηση του ενός αρκεί για να στείλει τον άλλον πίσω στην πόρτα του , κι αν κάποιος τολμήσει και να μιλήσει τότε ο άλλος κλείνει την πόρτα του και δεν τον αποζητάει πια ”.
Πρέπει να μιλήσουμε όταν θα έρθει η κατάλληλη ώρα, έτσι ώστε ο ιός να μην μας αποζητάει πια ή να μη μας βρίσκει και εν τέλει να τον εξαφανίσουμε οριστικά.
Αλλού πάλι ο συγγραφέας αναφερόμενος σε ευχάριστες στιγμές του παρελθόντος της ζωής του γράφει:
“Τα παλιά δεν λησμονούνται τόσο γρήγορα και πάντα υπάρχουν δυνατότητες που μένουν ζωντανές .
Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο πρέπει οι άνθρωποι να είναι μαζί ”.
Μαζί όπως μέχρι τώρα πρέπει να παλέψουμε για να ξαναφέρουμε τις ζωές μας πίσω.
Μαζί αλλάζοντας λόγω ανάγκης τις καθημερινές μας συνήθειες , πρέπει σιγά σιγά, βήμα – βήμα να ξαναμπούμε στην πολυπόθητη κανονικότητα.
Όσο υπάρχει πάνω από τα κεφάλια μας αυτή η αόρατη απειλή, να φαίνεται σχετικά, ανεφάρμοστη η σχεδίαση για την επιστροφή αυτή. Τίποτα όμως δεν μπορεί να ανακάμψει την αποφασιστικότητά μας όταν αυτή συνοδεύεται από σύμπνοια και κατανόηση.
Την κατανόηση της αναγκαιότητας και της πειθούς θεωρώντας τα απαραίτητα και όχι στοιχεία καταναγκασμού.
Εύχομαι σε αυτή την φάση ξεπερνώντας τις όποιες αντιρρήσεις μας, που δικαιολογημένα βασίζονται στην πίστη της προσωπικής ελευθερίας, να επιδείξουμε αποφασιστικότητα και να τα καταφέρουμε.
Η ελπίδα όλων μας είναι να αποδείξουμε ότι σαν λαός με θέληση μπορούμε τελικά να πάρουμε τις ζωές μας πίσω.
Βασίλης Νασόπουλος
Βελβίνα – Ναυπάκτου
