Γράφει ο Γιάννης Κούγιας
Ρεκλάμες, πορείες, χαφιέδες, πανό, διαδηλώσεις
εμπόροι ρουφιάνοι πουλάνε ελπίδες με δόσεις
κι εσύ με ρωτάς αν αντάμωσα την ευτυχία,
γραμμένη στον τοίχο την είδα σε μια συνοικία.
Oι παραπάνω στίχοι του Μπάμπη Τσικληρόπουλου -έγιναν τραγούδι με μουσική του Θάνου Μικρούτσικου και τη μαγική φωνή της Χαρούλας- ίσως και να περιγράφουν απόλυτα τη σημερινή κατάσταση στο εσωτερικό της κοινωνίας μας, ίσως να δίνουν απαντήσεις σε ό,τι συμβαίνει, σε ό,τι λείπει.
Το πιο βασικό, όμως, το κρυφό νόημα των στίχων, που πρέπει να αντιληφθούμε για να ταρακουνήσουμε λίγο τη σκέψη μας και να μας δώσει το… μήνυμα για το τι πρέπει να κάνουμε σαν κοινωνία, είναι να κατανοήσουμε ο καθένας και η καθεμιά προσωπικά τι συμβαίνει και σαν σημείο συνάντησης της σκέψης μας να ορίσουμε το αυτονόητο…
Θα προσπαθήσω, λοιπόν, και εγώ, καταθέτοντας τη δική μου προσέγγιση για το αυτονόητο…
Ένας λαός, λοιπόν, σε πλήρη απογοήτευση, στη γωνία, σε πλήρη σύγχυση και κυρίως αποστασιοποιημένος από οτιδήποτε «οργανωμένο» και δημιουργημένο από προφέσορες και αυτόκλητους σωτήρες και πάντα στα μέτρα τους. Ένας λαός που θυμώνει να ακούει οτιδήποτε σχετικό και δεν θέλει να ακούει!
Ένας λαός που στην πλειοψηφία του αναζητά λύσεις μέσα από συζητήσεις… από την ίδια του τη σάρκα, μέσα από τους όμοιούς του! Με αυτό το τρόπο, σιγά σιγά, ξεκινά να ξανασυζητά και αυτή είναι η δική του επιλογή, αποκλειστικά δική του απόφαση. Είναι αυτός ο ίδιος ο λαός που αρχίζει να «ξεφορτώνει» τους παρείσακτους πολιτικάντηδες από τις δικές του δραστηριότητες. Είπαμε, όμως, σιγά σιγά… Ακόμα και σε αυτόν τον αργό ρυθμό αν ψάξουμε, θα βρούμε απαντήσεις, γιατί και αυτή η διεργασία εσωτερική είναι και ΑΥΤΟ είναι κάτι που επίσης το έχει επιλέξει ο ίδιος ο λαός!
Ας πάμε, όμως, στην αφορμή του κειμένου, στους παραπάνω στίχους δηλαδή, «κι εσύ με ρωτάς αν αντάμωσα την ευτυχία, γραμμένη στον τοίχο την είδα σε μια συνοικία»…
Κάπως έτσι μπορεί και να είναι και όντως να μπορεί να υπάρχουν οι πολυπόθητες απαντήσεις -στα αρχικά ερωτήματα μας- στον τοίχο κάποιας συνοικίας, γραμμένες από ένα απλό άνθρωπο, από ένα «δικό μας». Είπαμε όμως… όλα θέλουν το χρόνο τους. Όλα προετοιμάζονται… σιγά σιγά.
πηγή: gianniskougias.gr
