Ίσως τα πολλά λόγια να είναι περιττά όταν συμβαίνει αυτό που δεν μπορούσες να φανταστείς. Ότι δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ υπό την νέα ηγεσία του θα οδηγούνταν στην γκρίζα ζώνη όπου συναντώνται ο ευτελισμός και η αποσύνθεση, μέσα σε ένα κλίμα ιλαρότητας ανέμελου life style.
Το χειρότερο από όλα είναι ότι επικράτησε ένα κλίμα εχθροπάθειας και τοξικότητας πρωτοφανές στα χρονικά. Κανένας σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, αντίθετα η ποιότητα των μέσων προσδιορίζει το ευγενές ή μη του σκοπού. Είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι διακυβεύεται μια ιστορικών διαστάσεων απαξίωση της αριστεράς.
Η λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ μέσα από ανταγωνιζόμενες τάσεις- οργανωτικά σχήματα στις οποίες απέφυγα να συμμετέχω, έναντι οποιουδήποτε τιμήματος, ήταν προβληματική και δεν θα πρέπει να επαναληφθεί στο νέο εγχείρημα, το οποίο πρέπει να οικοδομήσει κάτι καινούριο χωρίς να απομακρύνεται από τις ρίζες του.
Σέβομαι την όποια επιλογή των συντρόφων με τους οποίους συμπορεύτηκα χρόνια ολόκληρα και τα αισθήματά μου απέναντί τους δεν πρόκειται να αλλάξουν. Πρέπει να είναι κατανοητό ότι σε τέτοιες οριακές καταστάσεις όπως η σημερινή, ορισμένα πράγματα ανάγονται στον σκληρό πυρήνα της ατομικής ευθύνης του καθενός. Όλοι μας κρινόμαστε πέρα από πλειοψηφίες ή εκλογικά αποτελέσματα από την ίδια την ιστορία. Κανείς δεν διαθέτει το αλάθητο, αλλά και κανείς δεν θα έπρεπε να ανήκει σε κάτι που δεν μπορεί να το υπερασπιστεί.
Δεν αισθάνομαι ότι απλά αποχωρούμε, αλλά ότι προχωρούμε.
