Συνέβη στη μικρή μας πόλη, μια Κυριακή μετά από μνημόσυνο. Καφές στο αρχονταρίκι. Κόσμος πολύς. Μέσα στη βαβούρα έχασα και τον άντρα μου. Ευτυχώς πρόλαβα την τελευταία άδεια καρέκλα. Ανακουφισμένη που κάθισα πια, αρχίζω και παρατηρώ την ομήγυρη. Γλυκά πρόσωπα ηλικιωμένων με αληθινή αγάπη για τον εκδημήσαντα. Καλά ξεκινάμε, σκέφτηκα. Διακριτικά κοιτάω και την διπλανή μου. Το αντιλαμβάνεται και με καρφώνει ίσα στα μάτια. Όπα! Μια άχρονη γριά με μη αναγνώσιμες προθέσεις. Χωρίς καμία εισαγωγή, μαζί με τον καφέ, αρχίζει και τις ερωταπαντήσεις.
-Από δω και εσύ; Γιατί δεν σε έχω ξαναδεί.
-Τώρα πια και εγώ πολιτογραφημένη Ναυπάκτια, της απαντώ.
Δεν πολυκαταλαβαίνει τον υπαινιγμό, αλλά και λίγο τη νοιάζει. Άλλα την ενδιαφέρουν … Κοιτάει κατευθείαν το δεξί μου χέρι, με το οποίο έπιανα το φλυτζάνι. Να πάρει! Μόλις σήμερα το πρωί έβαλα τη βέρα μου στο άλλο χέρι. Μέχρι να θρέψει η μικρή πληγή στο δεξί. Δεν μπαίνει καν στον κόπο όμως να κοιτάξει τον αριστερό παράμεσο. Αρχίζει η επιδρομή: Κοίτα να παντρευτείς γρήγορα. Δεν λέω, ομορφούλα είσαι, αλλά τα ’χεις και τα χρονάκια σου. Ο καιρός περνάει και πότε θα κάνεις παιδιά, άσε που οι άντρες προτιμούν τις μικρές. Και άντε και παντρεύτηκες μόνο με ένα παιδί θα μείνεις; Μην ξεχνάς ότι ο προορισμός της γυναίκας είναι … μπλα, μπλα, μπλα. Με είχε στριμώξει στη γωνία με αλλεπάλληλες λεκτικές επιδρομές και μόνο που δε φώναζε … ΑΕΡΑΑΑ!
Ομολογουμένως, είχε το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Αυτό όμως που με ενόχλησε πιο πολύ, ήταν το «με ένα παιδί θα μείνεις;». Από πότε η ανθρώπινη αξία μπαίνει στη ζυγαριά και μετριέται ποσοτικά; Και από πότε η καταξίωση του ανθρώπου εξαρτάται από τον αριθμό των απογόνων του; Προσωπικά ουδέποτε με ενδιέφερε πόσα παιδιά έχει κάποιος και πόσα εγγόνια. Είδα και πώς τα μεγαλώνει η πλειοψηφία … Ανάγωγοι οι περισσότεροι νεοέλληνες, αλλά υπερήφανοι για τα δήθεν μοναδικά τους χρωμοσώματα!
Εγώ υποκλίνομαι μπροστά σε όσους μεγαλώνουν παιδιά κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες. Σε όσους μεγαλώνουν παιδιά με προβλήματα υγείας. Και μάλιστα κάποιοι υιοθετούν και συνειδητά άρρωστα παιδιά. Υποκλίνομαι σε όσους σώζουν παιδιά από προβληματικές καταστάσεις. Σε όσους μεγαλώνουν μόνοι τους παιδιά και μάλιστα όχι πάντα από επιλογή. Σε όσους αποκαλούν παιδιά τους απροστάτευτες υπάρξεις, οι οποίες δεν είναι βιολογικά δικές τους. Σε όσους στηρίζουν πονεμένα παιδιά. Αυτούς ναι, τους θαυμάζω. Για την ατελείωτη υπομονή τους και τον ηρωισμό τους. Γιατί εν τέλει, θέλει ηρωισμό να ανατρέφεις παιδιά με αγάπη και με αξίες στην εποχή της ιδιοτέλειας και της ψευτομαγκιάς. Κάποιοι δεν έχουν πάρει χαμπάρι ακόμα για το πού οδηγηθήκαμε με αυτούς τους οδοδείκτες.
Αυτά σκεπτόμενη τόλμησα να ρωτήσω: δηλαδή αν κάνω πολλά παιδιά θα ολοκληρωθώ ως δια μαγείας; Που πάω και εγώ ο «Καραμήτρος»! Νέα έφοδος ακολούθησε και αυτή τη φορά με το δάχτυλο προτεταμένο και κινούμενο αυστηρά. Μαζί δε μάλιστα με το παλλόμενο δάχτυλο, συντονίστηκε και το πιατάκι του καφέ. Α! We are not καλά! Δεν μπορεί κάπου θα σταματήσει όλο αυτό. Αλλά δεν …
Πάνω που με είχε πιάσει απελπισία, θυμήθηκα έναν παιδικό μου φίλο, εύελπι τότε (είπαμε τα ’χω τα χρονάκια μου). Αυτός λοιπόν, όταν του έλεγα ιδιόρρυθμα περιστατικά από τη δικηγορία μου απαντούσε: Οι δύσκολοι άνθρωποι θέλουν ό, τι και ο στρατός … τρελίτσα! Για μία φορά είπα να τιμήσω στο έπακρο αυτήν την πεποίθηση. Άρχισα λοιπόν το παραμύθι … Πως τάχα είχα ερωτευτεί κάποιον, αλλά αυτός είχε πολλά λεφτά για να καταδεχτεί να είναι μαζί μου, πως είχαμε άδοξο τέλος, πως ευτυχώς δεν είχαμε παιδί στην ιστορία και τώρα παλεύω να τον ξεπεράσω και … και … και … Περιέργως ηρέμησε ο «Οδυσσέας Ανδρούτσος» και με συμπάθησε κιόλας!
Πόσο μας αρέσει τελικά να βλέπουμε δυστυχισμένες γυναίκες. Μη δούμε καμιά ευτυχισμένη με τον δικό της τρόπο … γλώσσα διχαλωτή αμέσως! Ήταν πρόδηλο ότι η γυναίκα αυτή ήταν εγκλωβισμένη σε αναχρονιστικές πεποιθήσεις. Οι οποίες όμως την είχαν προδώσει αμείλικτα. Δεν άντεχε να το παραδεχτεί. Προφανώς είχε παντρευτεί μικρή. Είχε πολλά παιδιά. Πολλά υπαρξιακά κενά και πολλά απωθημένα επίσης. Και όλο αυτό το συνονθύλευμα μεταλλάχθηκε σε ζήλεια. Ζήλεια προς όλες τις γυναίκες, οι οποίες βρήκαν νόημα στη ζωή τους, αλλά από άλλο μονοπάτι.
Δεν της είχε πει ποτέ κανένας ότι ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός. Ότι έχει τη δική του αποστολή. Γράφει τη μοναδική δική του ιστορία και έχει το δικαίωμα της επιλογής. Και ασφαλώς κανένας μας δεν περισσεύει, όλοι χωράμε σ’ αυτή τη γη. Ότι τα παιδιά είναι δώρο Θεού και δεν τα κάνουμε για να ικανοποιήσουμε τον εγωισμό μας. Αλλά πριν κάνεις παιδιά, πρέπει να έχεις λήξει μέσα σου αυτά τα θέματα. Και η ζωή σου δίνει πολλές ευκαιρίες γι’ αυτό. Κυρίως μέσα από τις δυσκολίες και τις περιόδους μοναξιάς.
Αλλά αυτά, τα μαθαίνουμε μεγαλώνοντας και κυρίως ματώνοντας! Ευτυχώς λοιπόν, που μεγαλώνουμε και φορτώνουμε Φθινόπωρα στις πλάτες μας. Αλλάζουμε μυαλά. Γκρεμίζουμε στερεότυπα. Αποβάλλουμε παρωπίδες. Γινόμαστε λιγότερο επικριτικοί στους γύρω μας. Καλλιεργούμε μία πιο ευρεία αντίληψη και ας γινόμαστε με την πάροδο του χρόνου και εμείς ολίγον φυλλοβόλοι!
Η ώρα στο μεταξύ κυλούσε βασανιστικά και έπρεπε να βρω έναν επίλογο για το παραμύθι. Αλλά με τόση χολή είχα στερέψει τελείως. Βλέπετε πίσω από έναν «στεγνό» άνθρωπο κρύβεται ένας χολωμένος. Σαν από μηχανής Θεός εμφανίστηκε ο άντρας μου. «Έλα βρε κορίτσι μου και μας περιμένει το παιδί!». Δεν τολμώ να σκεφτώ το τί θα έβαλε στο νου της για μένα. Δεν το έβαλα όμως στα πόδια, κυρία! Απλώς … διακτινίστηκα!
Ευτυχώς μεγαλώνουμε και τα σοβαρά ανίατα περιστατικά, τα πασπαλίζουμε με ολίγη τρέλα, αναμεμιγμένη με πολύ χιούμορ, για να μην γίνει τελείως άνοστη η ζωή μας.
Καλές γιορτές και περαστικά μας!
