Το τελευταίο που χρειαζόμουν ήταν μια συνάντηση με παλιούς συμμαθητές! Δεν είναι ότι δεν θέλω να συναντήσω ανθρώπους από το παρελθόν, απλώς με ενοχλούν τα στημένα σκηνικά. Κακά τα ψέματα, αλλά στις συναντήσεις παλιών συμμαθητών, στα “reunion”, όπως τα λέμε σε άπταιστα ελληνικά, λίγο μετράει η λαχτάρα για αληθινή επικοινωνία. Πάντα ελλοχεύει ένας ανταγωνισμός. Πρέπει να αποδείξει κανείς προσωπική και επαγγελματική επιτυχία για να θεωρηθεί πετυχημένος. Οι δυσκολίες οι οποίες τον σημάδεψαν, αλλά ταυτόχρονα τον ωφέλησαν στον χαρακτήρα του, καθώς και οι αληθινές έγνοιες που τον ωρίμασαν, πρέπει να κρυφτούν καλά και ούτε κατά διάνοια να συζητηθούν! Κατά τ’ άλλα θα περάσει κανείς καλά σ’ αυτήν την ανέμελη βραδιά …
Παρόλ’ αυτά, μια απρόσμενη αναδυόμενη δική μου νοσταλγία, με οδήγησε τελικά στην συνάντηση…
Ανάμεσα στους πιο επιφανείς ήταν μια συμμαθήτρια ψυχίατρος. Κάποια στιγμή μίλησα με μία άλλη, στενή φίλη της πρώτης. Αρχικά είπαμε τα τρία τυπικά, τουτέστιν: (1) εργάζεσαι; (2) παντρεύτηκες; (3) πόσα παιδιά έχεις; Το τρίπτυχο της ελληνικής καταξίωσης …
Σιγά-σιγά άρχισε να γίνεται πιο φιλική η ατμόσφαιρα. Θυμήθηκε τη μαθητική μου απογοήτευση για την Ιππολύτη. Τέτοια γυναίκα δυναμική και να δώσει έτσι, αμαχητί, τη ζώνη της στον Ηρακλή (!), πολύ μου είχε κακοφανεί. Είχα «στραβώσει» τότε για αρκετό καιρό με την ιστορία της Ιππολύτης.
Με τούτα και με κείνα, η βραδιά πέρναγε. Μου είπε για τα ταξίδια που είχε κάνει, τον μεγάλο έρωτα που παντρεύτηκε, τη γεμάτη ευθύνες καριέρα της και … «άλλα διηγήματα»! Κάποια στιγμή βρεθήκαμε οι δυο μας, μόνες, στην εξωτερική σκάλα του χώρου, για να καπνίσει. Στο μεταξύ οι γόβες μου με είχαν «πεθάνει»! Της ζήτησα συγνώμη, αλλά όσο ήθελε αυτή να ξεχαρμανιάσει, άλλο τόσο ήθελα και εγώ να μείνω ξυπόλυτη.
Και τότε έγινε κάτι παράξενο! Η δική μου ξυπολυσιά τη χαλάρωσε. Κάθισε δίπλα μου στο πλατύσκαλο και άρχισε το ξεδίπλωμα του μίτου της αληθινής ζωής της …
-Ξέρεις, μου λέει, τα πράγματα στη ζωή μου δεν είναι τόσο λαμπερά όσο φαίνονται. Πολλές φορές έχουν μπει τρίτα πρόσωπα στο γάμο μου. Τα επαγγελματικά ταξίδια άλλοτε με κάνουν και ξεχνιέμαι και άλλοτε με μελαγχολούν. Ωραίο το εξωτερικό, αλλά αν δεν είσαι μέσα σου καλά, ούτε εκεί θα βρεις την ευτυχία. Όταν το κενό μέσα μου μεγαλώνει, βρίσκω διέξοδο σε ομιλίες, παρουσιάσεις βιβλίων κοκ.
-Καλά όλα αυτά, της λέω, αλλά αν δεν δώσεις μέσα σου απαντήσεις σε βασικά θέματα ζωής, πάντα θα βασανίζεσαι. Και πρώτα απ’ όλα σκέψου τί δεν πάει καλά στο γάμο σου και πως μπορείς να το διορθώσεις. Στην τελική, γιατί δεν μιλάς στην […], που είναι ψυχίατρος και είστε και κολλητές;
-Άλλο πράγμα, μου λέει, οι τίτλοι, και άλλο το αληθινό ανθρώπινο δέσιμο!
Στη συνέχεια μου εξιστόρησε διάφορα προσωπικά της κομμάτια. Λίγο τρυφερά, αφάνταστα λαμπερά, μα τα περισσότερα πονεμένα. Όσο περνούσε η ώρα, τόσο πιο ενδοσκοπική εξελισσόταν η κουβέντα. Το πλατύσκαλο είχε μετατραπεί σε ψυχαναλυτική πολυθρόνα. Μόνο η εικόνα ήταν λίγο μπερδεμένη. Κάποιος τρίτος που θα μας παρατηρούσε θα δυσκολευόταν να καταλάβει ποιος είναι ο «εξομολογούμενος»: η καπνίστρια ή η ξυπόλυτη; Βλέπετε το ψυχικό άνοιγμα γίνεται ενίοτε απρόβλεπτα. Σίγουρα πάντως της έλειπε η αποδοχή του αληθινού εαυτού της. Και αυτό που πραγματικά είναι ο καθένας μας είναι όσα νιώθουμε, σκεφτόμαστε και πράττουμε. Όλα τα υπόλοιπα είναι ένα περιτύλιγμα και πολλές φορές με πολλή χρυσόσκονη.
,Τελικά σε αυτό το πλατύσκαλο είχε αρκετό ενδιαφέρον. Κάποιες φορές αυτά που δεν καταφέρνει ένας ψυχίατρος τα καταφέρνει η άδολη αγάπη και η ουσιαστική ανθρώπινη επικοινωνία. Δυσεύρετα και τα δύο, αλλά αξίζει να τα αναζητήσει κανείς.
Όταν αποχαιρετηθήκαμε μου είπε: «καλή συνέχεια … ξυπολύτ(τ)η»!
Γιάννα Καραμάνου-Σπηλιώτη
