Ο Δημήτρης Βέργος είναι δημοσιογράφος, από εκείνους μάλιστα που υπηρετούν το λεγόμενο μάχιμο ρεπορτάζ. Με καταγωγή από τη Ναύπακτο, όπου μεγάλωσε, άπλωσε στη συνέχεια τα φτερά του για σπουδές, σε Ελλάδα και εξωτερικό, έχοντας όμως ήδη από νωρίς πάρει τις αποφάσεις του για το δρόμο που θα ακολουθήσει. Η αθλητική δημοσιογραφία υπήρξε ξεκάθαρα κι από πολύ νωρίς μεράκι γι’ αυτόν, εφόδιο που τον όπλισε με δύναμη και υπομονή. Σήμερα καλύπτει το ρεπορτάζ της ΑΕΚ στο gazzeta.gr και έχει ήδη καταγράψει τις δικές του επιτυχίες σε έναν ιδιαιτέρως απαιτητικό κλάδο. Διαβάστε τη συζήτηση που είχαμε μαζί του για την πορεία του στο χώρο, αλλά και για το τι είναι είδηση… και τι όχι.
Δημήτρη γυρίζουμε τα χρόνια πίσω και σε συναντάμε στην πόλη της Ναυπάκτου να περνάς τα παιδικά και εφηβικά σου χρόνια. Πώς τα θυμάσαι;
Νομίζω πως κάθε παιδί που πέρασε τα παιδικά του χρόνια στη Ναύπακτο τα θυμάται με νοσταλγία. Ζώντας στη Ναύπακτο και όχι σε μια μεγαλούπολη, και ειδικότερα σε μια εποχή με διαφορετικές συνήθειες από τη σημερινή, σου άφηνε με το πέρασμα των ετών μια άλλη γεύση των παιδικών σου χρόνων. Ξέρεις, εκείνη τη στιγμή δεν μπορείς να το αντιληφθείς γιατί και σαν έφηβος έχεις την θέληση να φύγεις και να ζήσεις ως φοιτητής σε μια μεγάλη πόλη, αλλά γυρνώντας τον χρόνο πίσω με την μπάλα στο σχολείο, τις βόλτες στην Ψανή ή στο Γρίμποβο και αργότερα στο λιμάνι και τα μπάνια τα καλοκαίρια, όλα αυτά σου αφήνουν ωραίες στιγμές.
Η σχέση με το στοιχείο του αθλητισμού και το ποδόσφαιρο συγκεκριμένα, με το οποίο και στη συνέχεια καταπιάστηκες επαγγελματικά, ποια ήταν;
Κοίτα, είναι μεγάλος μύθος ότι επειδή καταγράφεις το ποδόσφαιρο και το σχολιάζεις παράλληλα θα πρέπει να ασχολείσαι ενεργά και με αυτό. Οπότε δεν θα σου πω ψέματα… Παίξαμε αρκετό ποδόσφαιρο μικροί στο σχολείο, στο γήπεδο και μετά στα 5Χ5, αλλά στην πορεία κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, κρεμάς τα παπούτσια σου!
Όταν ήρθε η ώρα των σπουδών, μετά το τέλος του Λυκείου, ο δρόμος σε έφερε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο τμήμα Φιλολογίας. Είπες ναι, γνωρίζοντας όμως πως ο δρόμος που θα ακολουθήσεις στο μέλλον θα είναι διαφορετικός, ή εκείνη τη στιγμή την είδες ως μία πολύ καλή επιλογή για σένα;
Από τα χρόνια του Γυμνασίου είχα αποφασίσει ότι θα γινόμουν αθλητικός συντάκτης. Οπότε εξ αρχής γνώριζα ότι μετά από αυτές τις σπουδές πολύ δύσκολα θα ακολουθούσα το επάγγελμα του καθηγητή. Απλά το γεγονός ότι οι σχολές δημοσιογραφίας στην Ελλάδα είναι πολύ θεωρητικές, ενώ η δημοσιογραφία αυτή καθ’ αυτή είναι ένα αρκετά πρακτικό θέμα, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η φιλολογία αποτελεί μια σχολή που σε βοηθά στον χειρισμό της γλώσσας, ήταν και οι λόγοι αυτής της κατεύθυνσης εκείνη τη χρονική στιγμή.
 |
| Ο Δ. Βέργος σε αποστολή στη Βαλένθια |
Στη συνέχεια σε βρίσκουμε στην Αγγλία όπου συνεχίζεις τις σπουδές σου, έχοντας όμως παράλληλα μπει και στο χώρο του ποδοσφαίρου μέσω της δημοσιογραφίας αφού ήδη έχεις αρχίσει να το μελετάς σε άλλη βάση, πλέον και επαγγελματική.
Ναι, είχα ήδη ξεκινήσει τρία χρόνια να εργάζομαι ως αθλητικός δημοσιογράφος πριν συνεχίσω τις σπουδές μου στην Αγγλία, εξειδικευμένα πλέον σε σχολή αθλητικής δημοσιογραφίας. Ήταν κάτι που ήθελα να το σπουδάσω παρά το γεγονός ότι είχα ήδη πάρει σημαντικές γνώσεις σε πρακτικό επίπεδο πάνω στη δουλειά. Και ειδικότερα στην Αγγλία όπου οι δημοσιογραφικές σχολές είναι στην πλειοψηφία τους υψηλού επιπέδου, κυρίως γιατί τοποθετούν τη δημοσιογραφία σε πρακτικό επίπεδο, κάτι που σε βοηθά να ανταποκριθείς μετέπειτα στο εργασιακό σου περιβάλλον είτε αυτό αφορά έντυπο ή ηλεκτρικό Τύπο, ραδιόφωνο ή τηλεόραση.
Γιατί επέστρεψες στην Ελλάδα και δεν έμεινες στο εξωτερικό να αναζητήσεις εκεί το επαγγελματικό του μέλλον; Δεν θα ήταν πιο εύκολα εκεί τα πράγματα για σένα;
Κι όμως, μπορεί να εκπλήσσει η απάντηση, αλλά δεν θα ήταν! Κυρίως γιατί στη δημοσιογραφία σε κάθε χώρα το βασικότερο είναι οι γνωριμίες που χτίζεις στην αρχή, κάτι που είχα κάνει ήδη στην Ελλάδα πριν φύγω για την Αγγλία. Μάλιστα δεν είναι υπερβολή ότι αυτές στον χώρο μας ανέκαθεν έπαιζαν σημαντικότερο ρόλο και από τα πτυχία. Στην Αγγλία για παράδειγμα θα έπρεπε τελειώνοντας τη σχολή να αρχίσω πρακτική, το πιθανότερο χωρίς απολαβές, σε διάφορα Μέσα, μαζεύοντας συστατικές, αλλά με το ρίσκο αυτό να τραβήξει χρονικά και έχοντας αβέβαιο μέλλον. Οπότε, διαθέτοντας εδώ τις κατάλληλες επαφές, ήταν πιο εύκολο να επιστρέψω, και όπως αποδείχτηκε δεν ήταν λάθος επιλογή.
Και κάπως έτσι σε βλέπουμε να μπαίνεις δυναμικά στο χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας, στο μάχιμο ρεπορτάζ. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για έναν νέο να μπει σε έναν χώρο όπου μαστίζεται από την ανεργία και που το νέο δυναμικό θα πρέπει να δουλέψει πολύ περισσότερο, σε μερικές περιπτώσεις αρχικά και χωρίς μισθό, για να αποδείξει ότι αξίζει την ευκαιρία του;
Θα πω αυτό που λέω σε όποιον με ρωτάει για αυτό το επάγγελμα. Ακολούθησέ το αν πραγματικά το βλέπεις σαν χόμπι κυρίως και μετά σαν δουλειά. Γιατί αν το βλέπεις αμιγώς εργασιακά, τότε κάποια στιγμή θα… κλατάρεις. Ήμουν τυχερός η αλήθεια είναι γιατί δεν δούλεψα αρκετό καιρό χωρίς απολαβές, έστω και μικρές, αλλά η αλήθεια είναι ότι όχι μόνο στην αρχή, αλλά και στην πορεία, επειδή στη δημοσιογραφία αναγκαστικά δουλεύεις αυτό που λέμε και «εκτός ωραρίου», πρέπει να τη βλέπεις συνεχώς σαν μια δημιουργική ενασχόληση πρωτίστως και μετά σαν καθαρό επάγγελμα. Από εκεί και πέρα για έναν νέο παίζουν ρόλο οι συγκυρίες, να αρπάξεις την κατάλληλη ευκαιρία την κατάλληλη στιγμή και να προσπαθείς να στοχεύεις στην εξειδίκευση που θες μέσα στην ίδια τη δουλειά. Να έχεις υπομονή και επιμονή και στο τέλος θα χαμογελάσεις σίγουρα.
Εσύ τα κατάφερες και στάθηκες κι αυτό αποτελεί σε κάθε περίπτωση παράσημο στην πορεία σου έως σήμερα. Γιατί έχει επικεντρωθεί στο χώρο του διαδικτύου, εργαζόμενος σε αυτό αποκλειστικά, και δεν στρέφεσαι και σε άλλα μέσα; Είναι συνειδητή απόφαση ή δεν έχει τύχει το κάτι άλλο έως ώρας;
Αρχικά είχα δουλέψει και σε εφημερίδες, απλά αναγκαστικά με την πορεία του έντυπου Τύπου η οποία είναι καθοδική και δυστυχώς όλο και σβήνει, οι ευκαιρίες παρουσιάζονται πλέον κυρίως στην ηλεκτρονική δημοσιογραφία. Και τα δύο έχουν θετικά και αρνητικά. Στο διαδίκτυο είσαι… στην τσίτα γιατί ανά πάσα ώρα μπορεί να «σκάσει» μια σημαντική είδηση ή ένα έκτακτο ρεπορτάζ, το οποίο πρέπει να ανέβει σχετικά γρήγορα, αλλά από την άλλη αυτό έχει δράση. Η εφημερίδα σου δίνει από μόνη της τη δυνατότητα να το ψάξεις καλύτερα και να κάνεις αναλυτικό ρεπορτάζ, αλλά εκεί υπάρχει ο φόβος να δεις μια σημαντική είδηση ανταγωνιστή στο πρωτοσέλιδο τα ξημερώματα και εσύ να μην έχεις πάρει… χαμπάρι! Και αυτό δεν το καταπίνεις εύκολα, με τις εφημερίδες στα «μανταλάκια» για ένα 24ωρο…
Να μείνουμε λίγο στο διαδίκτυο, το οποίο συνεχώς κερδίζει έδαφος στο κομμάτι της ενημέρωσης των πολιτών. Σε προβληματίζει καθόλου το ότι είναι ένα μέσο που όλοι, επαγγελματίες ή μη, μπορούν να μεταφέρουν ειδήσεις με το δικό τους τρόπο, ενδεχομένως όμως και για τους δικούς τους σκοπούς; Χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει πως και οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι δεν υπάρχουν περιπτώσεις όπου τα κίνητρά τους είναι άλλα από εκείνα της ενημέρωσης και μόνο…
Ξεκάθαρα με προβληματίζει και θεωρώ πως αποτελεί το τεράστιο πρόβλημα της ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας σήμερα. Το κακό βασικά ξεκίνησε από τα socialmedia. Μακάρι αύριο το πρωί να απαγορευόταν η αναπαραγωγή τους στον ηλεκτρονικό Τύπο. Και αναφέρομαι είτε για τα fake news που μπορεί ο οποιοσδήποτε να τα δημιουργήσει μέσα από τα social media και έπειτα αυτά να γίνουν αναπαραγωγή από τα sites, είτε για τα βίντεο ή φωτογραφίες που ποστάρουν οι αθλητές, τα οποία γίνονται αναπαραγωγή στα ηλεκτρονικά Μέσα για τα impressions στις δικές τους σελίδες στα social media, αλλά μετατρέπουν τον ηλεκτρονικό Τύπο σε έναν ατέλειωτο σκουπιδότοπο. Ενδιαφέρει πραγματικά αν ο κάθε αθλητής πίνει τον καφέ του μέρα μεσημέρι στην παραλία; Ή γνωρίζει κανείς την εγκυρότητα των όσων ειδήσεων κυκλοφορούν στα social mediacopy paste και καταλήγει στην ουσία να είναι ένας μεταφραστής και όχι δημοσιογράφος.
Λύνεται το συγκεκριμένο ζήτημα ή θα πρέπει να αποδεχτούμε πως το διαδίκτυο έχει αυτούς τους όρους οπότε το κοινό από μόνο του θα πρέπει να παίξει το ρόλο του να ξεχωρίσει τις ειδήσεις από τις «ειδήσεις»; Εδώ όμως τίθεται και ένα ακόμα ερώτημα, είναι το τελευταίο σε θέση να το πράξει;
Σίγουρα υπάρχει αλληλεπίδραση. Αλλά θεωρώ πως το κοινό σου εσύ αρχικά το μαθαίνεις τι να διαβάζει. Επειδή λοιπόν το πείραμα στην αρχή έδειξε ότι οι ειδήσεις με ίντριγκα, με κουτσομπολιό, με προσωπικές στιγμές των αθλητών στα social media ή με διάφορα περίεργα έφεραν κλικς, οι ιστοσελίδες άρχισαν να… πυροβολούν με τέτοιες ειδήσεις. Ειδικά μέσα από τα social media των Μέσων, αυτά τα εκτόξευσε. Έτσι το κοινό έμαθε να καταναλώνει τέτοιες ειδήσεις με συνέπεια τα Μέσα να το τροφοδοτούν συνεχώς με τα ίδια σκουπίδια. Έτσι τα συνήθισαν και πλέον… πουλάνε. Κάνεις μια ωραία συνέντευξη, βγάζεις μια δυνατή είδηση, γράφεις ένα ψαγμένο θεματάκι, αλλά στο τέλος δεν θα τραβήξει όσα κλικς προσελκύει μια χαζομάρα που απλά ανέβηκε στα social media. Πλέον αυτό το πρόβλημα δεν λύνεται δυστυχώς. Αλλά από μόνο του κάποια στιγμή θα εξασθενίσει. Ένα μπαλόνι είναι. Θα σκάσει, απλά δεν ξέρεις το πότε. Αλλά ακόμα και τότε ίσως πάλι κάτι ανούσιο πάρει τη θέση του, που αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να το αντιληφθούμε. Γενικά δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος για την ποιότητα της ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας…
Εστιάζοντας λίγο και στο κομμάτι του δικού σου αντικειμένου, κακά τα ψέματα, στα μάτια των πολλών η αθλητική δημοσιογραφία είναι στο μεγαλύτερό της ποσοστό ελεγχόμενη από τους παράγοντες των ομάδων. Δικαίως ή αδίκως υπάρχει αυτή η αίσθηση και πόσο εύκολο είναι για να έναν δημοσιογράφο να κάνει ανεπηρέαστος τη δουλειά του;
Δικαίως υπάρχει γιατί πρόκειται για κάτι που συμβαίνει. Αρκετά Μέσα πλέον ελέγχονται από ιδιοκτήτες ομάδων, κάτι που προφανώς δημιουργεί προβλήματα στην ενημέρωση, η οποία «χρωματίζεται» και εξασθενεί. Η πραγματικότητα δεν αντικατοπτρίζεται στον Τύπο όπως θα έπρεπε, όχι μόνο αποκρύπτοντας την αλήθεια αλλά συμμετέχοντας και σε ένα παιχνίδι προπαγάνδας. Δεδομένα είναι κάτι που δεν πρόκειται να αλλάξει. Νομίζω εξαρτάται και από τον δημοσιογράφο η απόφαση αν θα είναι στο pay roll του εκάστοτε ιδιοκτήτη ή όχι. Αλλά σίγουρα αν το ίδιο το Μέσο ελέγχεται από κάποιον, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια από μόνο του.
Ας μιλήσουμε όμως λίγο και για το μέλλον. Τα επόμενα σχέδιά σου ή οι στόχοι σου ποιοι είναι;
Να συνεχίσω το ρεπορτάζ και να εξελίσσομαι μέσα σε αυτό. Νομίζω είναι το πιο ζωηρό και δραστήριο κομμάτι της δημοσιογραφίας από την άποψη ότι βγαίνεις από το γραφείο, πας στο γήπεδο, είσαι σε εγρήγορση να βγάλεις την είδηση ή κάτι έκτακτο, μιλάς με πολλούς ανθρώπους, κάνει γνωριμίες. Τη δεδομένη στιγμή είμαι στο gazzetta.gr, στο καλύτερο αθλητικό σάιτ της χώρας, ασχολούμαι με το ρεπορτάζ της ΑΕΚ, και είμαι απόλυτα ευχαριστημένος να συνεχίσω πάνω στο συγκεκριμένο κομμάτι.
Κλείνοντας τη συζήτησή μας, βέβαια, μία αναφορά στην πόλη της Ναυπάκτου θα πρέπει να την κάνουμε. Αν και λείπεις χρόνια από αυτή, την επισκέπτεσαι αρκετά συχνά… πώς τη βλέπεις και κυρίως πώς θα ήθελες να τη δεις στο μέλλον;
Νομίζω ότι αν οι πολίτες χρησιμοποιούσαν λιγότερο το αυτοκίνητο και γινόταν η πεζοδρόμηση των δύο παραλιακών δρόμων μόνιμη, θα ήταν δύο βήματα που θα βελτίωναν αρκετά την εικόνα. Από εκεί και πέρα θεωρώ πως από τη στιγμή που μπορεί να συνδυάσει βουνό και θάλασσα μπορεί να «πατήσει» πάνω σε αυτό και να προσελκύσει και τουρισμό και να εξελιχθεί. Έχει προοπτικές που πρέπει να εκμεταλλευτεί.
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας «εμπρός»
Λεζάντες φωτογραφιών
Φωτο 1:
Φωτο 2: Συνέντευξη με το Ντμίτρο Τσιγκρίνσκι (πηγή intime)
