Επιμένοντας λίγο περισσότερο στο θέμα του τούνελ, θα σας διηγηθώ έναν διάλογο που είχα την περίοδο όπου η πρώην δημοτική αρχή είχε ανοίξει το ζήτημα το Δεκέμβριο του 2018. Καχύποπτος από τη φύση μου, η πρώτη μου η αντίδραση ήταν να θεωρήσω ότι πρόκειται για προεκλογικές υποσχέσεις τις οποίες η τότε κυβέρνηση είχε μπει στη διαδικασία να «θέσει σε εφαρμογή», όπως κάνει άλλωστε κάθε κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της (και όχι τόσο τους ψηφοφόρους).
Με το δήμο να πράττει σωστά, αφού είδε φως για το ζήτημα βάζοντάς το στη ατζέντα, δεν σας κρύβω επίσης πως μου ταίριαξε αρκετά ότι και στα εδώ δεδομένα μας, λίγους μήνες πριν τις δημοτικές εκλογές του 2019, έγινε χρήση του υπό τη μορφή προεκλογικών εξαγγελιών, στις οποίες ουδείς λέει όχι αν του δοθεί ευκαιρία!
Τότε λοιπόν, σε συζήτηση που είχα με στέλεχος της προηγούμενης δημοτικής αρχής, κι αφού του είπα ότι μου φαντάζει σχεδόν απίθανο να βρεθούν και να δοθούν στη Ναύπακτο τα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ που απαιτούνται, θυμάμαι πως είχε γυρίζει κουνώντας το κεφάλι, λέγοντάς μου: «Έχεις μαύρα μεσάνυχτα για το εάν μπορεί να συμβεί, αφού αγνοείς βασικές παραμέτρους για το πως μπορούμε να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσα» (καλά, δεν ήταν αυτά ακριβώς τα λόγια, αλλά το νόημα ήταν αυτό).
Τί ήταν όμως αυτό που αγνοούσα; Όπως ο ίδιος ο συνομιλητής μου εξήγησε στη συνέχεια, στην Ελλάδα του τότε (και του σήμερα ακόμα περισσότερο) τα μεγάλα οδικά έργα βαίνουν σιγά σιγά προς το τέλος τους. «Τι λες, οι εταιρείες κολοσσοί που ασχολούνται με αυτά θα μείνουν χωρίς αντικείμενο ή θα ψάξουν να βρουν νέα;», με είχε ρωτήσει με νόημα… βάζοντας και μένα σε αυτό (στο νόημα δηλαδή)!
Από τα παραπολιτικά σχόλια της εφημερίδας «εμπρός»
