Αυτό που θα ασχοληθώ σήμερα, βλέπει σε βάθος χρόνου και αφορά ένα σύνολο θεμάτων που ίσως φανούν ανούσια, αλλά αφορούν όχι μόνο εμένα αλλά όλους μας.
Θέματα απλά που τα προσπερνούμε γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά και γιατί καθημερινά αντιμετωπίζουμε πολύ πιο σοβαρά ζητήματα, όπως οικογενειακά και κυρίως οικονομικά, λόγω μη ευρέσεως εργασίας προπαντός των νέων ανθρώπων. Παρ’ όλα αυτά εγώ κάνοντας μια βουτιά στο παρελθόν, θα σας θυμίσω για μερικές δυσκολίες του παρελθόντος.
Όπως δεν υπήρχαν παρά ελάχιστες ειδικότητες γιατρών και έπρεπε να απευθυνθούμε ή Αθήνα ή Πάτρα. Πράγμα βέβαια που σήμερα έχει διορθωθεί και υπάρχουν όλες οι ειδικότητες των γιατρών, εκτός βέβαια από εξειδικευμένες εξετάσεις που χρήζουν ειδικά εργαστήρια.
Επίσης ως προς την εκπαίδευση των παιδιών μας δεν υπήρχαν εκτός από τα κλασικά φροντιστήρια π.χ. ξένων γλωσσών (αγγλικά – γαλλικά) τίποτε άλλο, όπως σχολές χορού, γυμναστήρια κάθε τύπου – στούντιο, καλλιτεχνικά κ.λπ. και για να καταλάβετε το μέγεθος της ελλείψεως της γενικής προσφοράς στην εκπαίδευση των παιδιών εκείνη την εποχή μια ομάδα μητέρων διαθέσαμε μια μικρή αίθουσα και πληρώσαμε ένα χορευτή από την Πάτρα και ερχόταν και έκανε μπαλέτο. Αυτός ο λόγος υπήρξε τροχοπέδη να μην εγκαθίστανται νέα ζευγάρια στη Ναύπακτο. Όμως όλα τα παραπάνω σήμερα ευτυχώς δεν υπάρχουν.
Και με όλα αυτά μακρηγόρησα και ζητώ συγγνώμη, γιατί στην ουσία αλλού θέλω να εστιάσω. Θέλω να εστιάσω σ’ ένα πρόβλημα που στην Ναύπακτο των 5.000 κατοίκων ακόμη και των 10.000 κατοίκων δεν υπήρχε και υπάρχει σήμερα στην Ναύπακτο των 25.000 κατοίκων. Είναι το πρόβλημα της εκτόνωσης από την σημερινή νοσηρότητα. ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ;
Ίσως γελάσετε όταν το διαβάσετε, όμως μπορώ να Σας εγγυηθώ ότι το αντιμετώπισα από ζευγάρια που δεν θέλησαν να εγκατασταθούν στη Ναύπακτο, από νέους που θέλησαν να δραστηριοποιηθούν στη Ναύπακτο, από πιο μεγάλους ως και συνταξιούχους.
ΝΑΙ είναι η έλλειψη οικονομικής και ευχάριστης διασκέδασης όπως θεατρικής και ιδίως ΧΕΙΜΕΡΙΝΗΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗΣ που όπως γράφω υπήρχε πάντα και όχι τώρα.
Νομίζω αν το σκεφτούμε, είναι αν όχι η μοναδική διέξοδος για τον πολίτη μιας επαρχιακής πόλης για να αναπνεύσει από την καθημερινότητα. Προπαντός το χειμώνα δεν υπάρχει τίποτε που μπορεί να πάει ένας νέος άνθρωπος, μια νοικοκυρά να ξεκλέψει ένα 2ωρο και να αλλάξει παραστάσεις – ένας ηλικιωμένος με όχι τόσο καλή υγεία – άτομα με περιορισμένη ελεύθερη ώρα, άτομα που κινδυνεύουν να ταυτιστούν με την τηλεόραση και να απομονωθούν, άτομα που δεν διαθέτουν παρά 5 – 10 € για να ξεσκάσουν, να δουν συνανθρώπους τους θέαμα, να βρεθούν έξω από το σπίτι τους σε άλλο περιβάλλον, ν’ αλλάξουν μια καλησπέρα και με άλλη ψυχική διαίσθηση να γυρίσουν στο σπίτι τους.
Θα συνεχίσω να σας κουράζω, λέγοντας ότι πολλοί μου είπαν ότι ο καλοκαιρινός κινηματογράφος δεν είχε κόσμο. Αντιλέγω όμως δικαίως. ΠΩΣ να αφήσεις (τις γραφικές ακτές – Ψανή – Γρίμποβο ή το ονειρεμένο λιμανάκι και κάστρο) και πάλι από ότι ξέρω, οι επαγγελματίες που δούλεψαν το Σινεμά ήταν ευχαριστημένοι.
Όμως ΕΣΤΙΑΖΩ στην Μεγάλη ανάγκη των πολιτών της Ναυπάκτου για μια χειμερινή κινηματογραφική αίθουσα και δεν μπορώ να εξηγήσω την αδράνεια των εκάστοτε δημοτικών αρχών, που υποτίθεται ότι εκτίθενται στη ψήφο μας γιατί νοιάζονται εκτός των άλλων για την ψυχική μας υγεία και υπάρχει η αίθουσα του παλιού Σινεμά κάτω από το καλοκαιρινό, μα και ο εξοπλισμός. ΓΙΑΤΙ δεν προσπαθούν έστω και δικαστικά (νομικό τμήμα υπάρχει) να αποδεσμεύσουν την αίθουσα και να την χαρίσουν στους συντοπίτες τους;
ΣΚΕΨΗ: ΤΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗ ΕΞΑΓΓΕΛΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ.
(από κάποιο άτομο που θα ζητήσει ψήφο)
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας «Εμπρός»
