Γράφει η Αναστασία Παπαλέξη
Τους βρήκα αγκαλιασμένος στο πεζοδρόμιο της οδού Τζαβέλλα. Τους έβγαλα φωτογραφία, μου άρεσαν πολύ.
Καλοντυμένοι, με τσάκιση στο παντελόνι όπως έκανε η γενιά τους, ευθυτενείς, με τα χρόνια χαραγμένα στο πρόσωπα τους, αλλά με βλέμμα που «φωνάζει» πως αγαπούν τη ζωή.
Ο κυρΓιώργος Λαγαρος. Είχε κρεοπωλείο εκεί που σήμερα είναι το κατάστημα του γιου του. Βιοπαλαιστής, έντιμος και εργατικός. Όλα τα χρόνια προσπαθούσε να ικανοποιεί τον πελάτη με τον καλύτερο τρόπο. Άνθρωπος δυσαρεστημένος από το κατάστημά του δεν έφυγε ποτέ, κι αυτή ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία του. Ή μάλλον η δεύτερη μεγαλύτερη, καθώς η μεγαλύτερη είναι η υπέροχη οικογένεια που έκανε, η οποία συνεχίζει να πατά στα χνάρια του.
Ο κυρΝικος Παπαναστασοπουλος. Συυμβολαιογραφος. «Προσκυνούσαμε» όλοι σχεδόν στο γραφείο του, γιατί λίγο πολύ κάτι τον χρειαζόμασταν. Ήξερε μέχρι και που γεννάει η κάθε κότα. Είχε κι ένα ιδιαίτερο χάρισμα όμως, πάνω στη δουλειά του, είχε τη μαεστρία να συμφιλιώνει τους πελάτες του, γιατί διαφορετικά σε αυτούς τους χώρους βγαίνεις και με κομμένο αυτί. Έκανε και αυτός αξιόλογη οικογένεια, με έναν από τους γιούς του να είμαστε οικογένεια.
Τους αγαπώ, τους εκτιμώ και χαίρομαι όταν τους συναντώ. «Θα σας βάλω στην εφημερίδα», τους είπα, «γιατί μου θυμίζετε τους γονείς μου, καθώς κι εκείνα τα χρόνια… που οι άνθρωποι ήτανε… διαφορετικοί από τους σημερινούς».
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας «εμπρός»
