Έρχεται με την κάθε ευκαιρία στο προσκήνιο, έτσι κι αυτή η φορά δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Για την υπόθεση του δυτικού κομματιού της Χάλκειας ο λόγος, Γαλατά και Περιθωρίου, και το εάν πρέπει να ανήκουν τυπικά ή όχι στο δήμο Ναυπακτίας ή σε εκείνον του Μεσολογγίου με τον οποίο επί της ουσίας συναλλάσσονται καθημερινά.
Οι αφορμές για την εν λόγω συζήτηση πολλές, τούτη τη φορά το πρόβλημα της γέφυρας του Ευήνου. Μόνο που αυτή τη φορά, η όποια συζήτηση, τουλάχιστον σε δημόσια θέα, δεν έχει γίνει για την ώρα από ανθρώπους εκεί της περιοχής, αλλά από άλλα πρόσωπα με δημόσιο λόγο. Στο δήμο Μεσολογγίου, κατά την πρόσφατη συνεδρίαση, τόσο ο δήμαρχος όσο και η αντιπολίτευση μίλησαν για το θέμα, ζητώντας να ανοίξει ξανά, ενώ στο δημοτικό συμβούλιο Ναυπακτίας μίλησε γι’ αυτό και το ενδεχόμενο ανακίνησής του ο Γιώργος Ασημακόπουλος.
Όπως θα διαβάσετε και στη σημερινή του αρθρογραφία στην «ε» σημειώνει πως «Δεν έχει σημασία πως φτάσαμε σε αυτή τη στρέβλωση, ούτε ποιοι -λίγοι- ωφελούνται από αυτή την κατάσταση. Ούτε μπορούμε να μπούμε σε ένα παιχνίδι λαϊκισμού, ποιος θέλει ή δεν θέλει ποιον. Και ο Γαλατάς υποφέρει, αλλά και ο Δήμος Ναυπακτίας με αυτά τα όρια, από τα Βαρδούσια έως τον Εύηνο, είναι δύσκολα διοικήσιμος. Με αφορμή τη γέφυρα, ίσως είναι η ώρα να ζητηθεί ξανά η γνώμη της τοπικής κοινωνίας ώστε να δούμε αν επιθυμούν αλλαγή ορίων οι κάτοικοι του Γαλατά. Και μην λέμε ότι δεν γίνεται: υπάρχουν Δήμοι που αλλάξανε όρια μετά τον Καλλικράτη. Παράδειγμα ο Δήμος Σάμου».
Την τελευταία φορά που άνοιξε η συζήτηση δημοσίως, κοιτάζοντας στα της Ναυπακτίας, εστιάσαμε κυρίως πίσω από τα πρόσωπα, ψάχνοντας τα κίνητρα κάποιων εκ των συμμετεχόντων σε αυτή. Ήταν επί θητείας ΣΥΡΙΖΑ να θυμίσω, και κάποιοι είχαν υποθέσει πως τότε μέλη της διοίκησης του δήμου Ναυπακτίας δεν θα έλεγαν όχι στο ενδεχόμενο οι δύο κοινότητες να πάνε προς το Μεσολόγγι, μετρώντας κυρίως τις δικές τους δυνάμεις στην περιοχή και δευτερεύοντος το ποιο είναι συμφέρον ή όχι για τον κόσμο αυτής.
Επειδή υπό αυτό το πρίσμα όμως συζήτηση δεν γίνεται σε σοβαρή βάση, ψάχνοντας τις δεύτερες σκέψεις του καθενός που τοποθετείται, αν, λέω αν, ανοίξει και πάλι το θέμα, τότε καλό είναι αυτό να γίνει καταρχάς από εκείνους που τους αφορά άμεσα το θέμα και ακολούθως από τους υπολοίπους. Στο ερώτημα αν είναι παράλογο αυτό που συμβαίνει σήμερα, ουδείς μπορεί να δώσει αρνητική απάντηση, όμως από την άλλη, κι αυτό είναι μία πολύ σημαντική συνθήκη, δύσκολα κάποια κυβέρνηση θα ανοίξει θέμα αλλαγής ορίων στους δήμους.
Η εξαίρεση που έγινε για τα νησιά, αλλάζοντας το χάρτη του Καλλικράτη που είχε δημιουργήσει δυσλειτουργικούς δήμους, αν επεκτεινόταν και στην ηπειρωτική χώρα τότε θα σήμαινε πως εκείνος που θα πάρει την όποια απόφαση για την αλλαγή των ορίων θα πρέπει να είναι αποφασισμένος να δεχτεί στο γραφείο του δεκάδες (τουλάχιστον) αιτήματα από όλη τη χώρα, φτιάχνοντας-δημιουργώντας μοιραία ευχαριστημένους και δυσαρεστημένους πολίτες, ντόπιους βουλευτές… και πάει λέγοντας. Υπάρχει λέτε άραγε πολιτικός ή πολιτικοί που μπορούν να σηκώσουν αυτό το βάρος;
Από τα παραπολιτικά σχόλια της εφημερίδας «εμπρός»
