Μία εικόνα…
|
|
© Willy Ronis: Paris, 1952
|
…ένα κείμενο
Γράφει ο Βασίλης Βούκλιζας
Το νεαρό αγόρι τρέχοντας επιστρέφει τρισευτυχισμένο στο σπίτι του έχοντας μόλις αγοράσει μία μπαγκέτα ψωμιού. Μία από τις γνωστότερες φωτογραφίες του Willy Ronis (μαζί με τον R.Doisneau
συνιδρυτές του πρακτορείου Rapho και οι σημαντικότεροι εκπρόσωποι του είδους που συνηθίστηκε να λέγεται ”ανθρωπιστική φωτογραφία”) ίσως όχι και από τις κορυφαίες του που τον έχουν κατατάξει στους σημαντικούς φωτογράφους-δημιουργούς. Η επιλογή της όμως εδώ έγινε για να τονιστεί κάτι το οποίο είχε πει ο ίδιος σε μία συνέντευξή του ( ”Το Βήμα”- Νοέμβριος 2008) και που αποτελεί διαχρονικό πρόβλημα για τους περισσότερους φωτογράφους, ιδιαίτερα μάλλον στις μέρες μας.
”Οι νέοι φωτογράφοι που έχουν και γνώση της ιστορίας της φωτογραφίας ασχολούνται με το πρόβλημα της πρωτοτυπίας. Αναζητούν θέματα καινούργια, ξεχνούν όμως ότι μπορούν να τα συναντήσουν εισάγοντας απλώς την δική τους ευαισθησία σε θέματα χιλιοφωτογραφημένα. Είναι σαν να λένε πως ένα αγόρι που αγαπά μια κοπέλα δεν τολμά να της το πει γιατί το «σ’ αγαπώ» έχει ειπωθεί τόσες φορές.”
Αυτό λοιπόν που μπορεί να κάνει ένα χιλιοφωτογραφημένο θέμα πρωτότυπο και καινούργιο είναι
η προσωπική ματιά του κάθε φωτογράφου, πού άλλωστε είναι και παγκοσμίως μοναδική, αφού ο καθένας είναι εντελώς διαφορετικός άνθρωπος από οποιονδήποτε άλλον.
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “εμπρός”
