Βρισκόμαστε προφανώς, μπροστά σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση, από την οποία δεν εξαιρείται δυστυχώς κανείς. Η επιδημία του κορονοϊού είναι μια πραγματικότητα στην οποία δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια μας και πολύ περισσότερο δεν μας επιτρέπεται να συμπεριφερόμαστε σαν να ζούμε μόνοι μας, ατομικά, εγωιστικά όπως έχουμε συνηθίσει να κάνουμε εδώ και χρόνια, αδιαφορώντας για τις συστάσεις και τις οδηγίες των ειδικών επιστημόνων, κι αυτό γιατί η δική μας στάση μπορεί να αποβεί ακόμα και μοιραία για κάποιους συνανθρώπους μας …Μιλάμε φυσικά για την αναγκαιότητα της υπευθυνότητας και της πειθαρχίας… αλλά και της αυτοπειθαρχίας!
Πρόκειται για αντανακλαστικά και ιδιότητες που δυστυχώς δεν εμφανίζονται και τόσο συχνά στην νεοελληνική κοινωνία καθώς οι αρμόδιοι, χρόνια τώρα, έχουν παραβλέψει την αξία της καλλιέργειας και της απόκτησής τους από τους πολίτες και οι δυσάρεστες συνέπειες από την απουσία τους εμφανίζονται ξεκάθαρα σε τέτοιες περιπτώσεις όπως τώρα, που η ζωή του ενός, εξαρτάται και από τη συμπεριφορά του άλλου, του διπλανού μας, του συμπολίτη μας, του συνανθρώπου μας…
Ακούμε περιστατικά που στις συγκεκριμένες συνθήκες είναι όχι μόνον απαράδεκτα, αλλά θα μπορούσαν να διωχτούν ακόμα και ποινικά για ενδεχόμενο δόλο, όπως στον Πύργο πχ όπου άνθρωποι οι οποίοι θα έπρεπε να είναι αυτοπεριορισμένοι στο σπίτι τους ως ύποπτοι φορείς, βγαίνουν και περιφέρονται ασύστολα , αδιαφορώντας, αν αυτή τους η κίνηση θα επιβαρύνει ή θα βάλει σε κίνδυνο την υγεία των συνανθρώπων τους… Με τέτοιας νοοτροπίας συμπολίτες τα πράγματα δεν είναι και τόσο αισιόδοξα…
Οι επιστήμονες, (και ποιους άλλους να εμπιστευτείς τώρα ; και ποιοι άλλοι είναι οι πιο αρμόδιοι;) υποδεικνύουν τρόπους για να παραμείνουμε πιο ασφαλείς και να αποφύγουμε τα χειρότερα. Είναι δύσκολο για τους περισσότερους από μας , να αλλάξουμε τις καθιερωμένες μας συνήθειες αλλά και την αίσθηση που έχουμε για τον κόσμο και τη ζωή γύρω μας. Δεν φαίνεται να διαθέτουμε τα άμεσα αντανακλαστικά που απαιτεί ο κίνδυνος, γιατί ποτέ ως τώρα δεν κινδυνέψαμε όλοι μαζί … Σε μια εποχή όμως που η επιστήμη έχει κάνει αλματώδη πρόοδο και ιδιαίτερα σε θέματα υγείας, οφείλουμε να πειθαρχούμε. να εναρμονιζόμαστε και να συμπορευόμαστε με τις οδηγίες και τις συστάσεις των ειδικών αλλά και με τους περιορισμούς και τις απαγορεύσεις που πιθανόν να κριθούν αναγκαίες. Η συμπεριφορά μας θα πρέπει να είναι πάνω απ’ όλα υπεύθυνα κοινωνική, γιατί και η εξάπλωση του ιού είναι «κοινωνική».
Κι αν και η Εκκλησία συντάσσονταν με την επιστήμη σ’ αυτή την δύσκολη περίοδο που διανύουμε από την πρώτη στιγμή, θα ήταν προς τιμήν της και θα ενίσχυε μάλλον το κύρος της, παρά θα το έβλαπτε. Το να επιμένει όμως, αντίθετα με τις επιστημονικές παρατηρήσεις και επισημάνσεις που διαβεβαιώνουν ότι η μετάδοση του ιού είναι εξαιρετικά εύκολη, το να επιμένει ότι δεν κινδυνεύει κανείς να κολλήσει ή να μεταδώσει τον ιό από το ίδιο κουτάλι είναι μάλλον μια στάση ατυχής αν όχι και επικίνδυνη… Και θα ήταν ίσως πιο εποικοδομητικό, αν έλεγε στους πιστούς, το διάστημα που δε θα μπορούν για λόγους ασφαλείας, να κοινωνούν, να φροντίσουν να καταπολεμήσουν κάποιες από τις πολλές μη χριστιανικές τους συμπεριφορές.
Σε περιόδους που κλονίζεται η πεποίθηση πως είμαστε δυνατοί και αλώβητοι, είναι τότε που απαιτείται ψυχραιμία, ευελιξία, προσαρμογή και υπεύθυνη συμπεριφορά, κατανοώντας πως τα πεπρωμένα μας, ζώντας ο ένας πλάι στον άλλον, είναι κοινά και αλληλοεξαρτώμενα. Ας συμπεριφερθούμε λοιπόν, αν μη τι άλλο, λογικά και υπεύθυνα.
E=mc2
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας «εμπρός»
