Το μικρό καλοκαιράκι του Σεπτέμβρη, μας επιτρέπει ακόμα να κάνουμε μπάνια, να απολαμβάνουμε τα χρώματα και τ’ αρώματα της θάλασσας και να ηρεμούμε στην παραλία, ο καθένας με τον τρόπο του, σύμφωνα με την αρχή της αυτοδιάθεσης πάντα και με την προϋπόθεση, βέβαια, ότι δεν προσβάλλει και δεν ενοχλεί τους άλλους… Χμ… Περί αυτού όμως πρόκειται… Για αυτήν την προϋπόθεση που παραβιάζεται από πολλούς. Βλέπεις ένα όμορφο αρμυρίκι ή μια ελεύθερη ξαπλώστρα και λες , να, εκεί θ’ αράξω και θα το ευχαριστηθώ. Και όντως στρώνεις την ψάθα σου, την πετσέτα σου, ξαπλώνεις, κοιτάς ένα γύρω και τι διαπιστώνεις; Ότι είσαι περιτριγυρισμένος από άπειρα αποτσίγαρα…!!! Πιο πολλά τ’ αποτσίγαρα στις ελληνικές παραλίες από τα βοτσαλάκια…!!!
Και τι σημαίνει αυτό; Δυστυχώς, όχι καλά πράγματα… Αλλά ας μας πούνε οι καπνιστές της παραλίας… Τι σημαίνει κυρίες καπνίστριες και κύριοι καπνιστές, η πεταμένη γόπα σας στην παραλία που ανήκει σε όλους μας ως κοινό και δημόσιο αγαθό; Που ανήκει στα μικρά παιδιά που παίζουν με το κουβαδάκι τους στην παραλία κι αντί για άμμο ή βοτσαλάκια το γεμίζουν με τα αποτσίγαρά σας; Είναι μήπως μαγκιά κι αυτό; Μήπως είναι άνεση κι αντριλίκι; Ή μήπως είναι ένα αίσχος και μια παντελής έλλειψη κοινωνικής συνείδησης; Μήπως είναι η καλύτερη ένδειξη του κατωτάτου σας επιπέδου σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής σας; Και προς τους συνανθρώπους σας και προς το περιβάλλον και προς την καθαριότητα και τον πολιτισμό γενικότερα;…
Αφού όμως οι κανόνες του δημόσιου λόγου απαιτούν ευπρέπεια, θα παρακαμφθεί αναγκαστικά ο πειρασμός (που ομολογώ είναι μεγάλος ) να σας αποδοθούν τα χειρότερα επίθετα, που δεν θα σας αδικούσαν και καθόλου, και θα μείνουμε στις θλιβερές διαπιστώσεις ότι οι δυο βασικοί κοινωνικοί φορείς, δηλαδή η οικογένεια και το σχολείο έχουν αποτύχει παταγωδώς στο θέμα της αγωγής, της καλλιέργειας ήθους και της εμπέδωσης καλών συνηθειών, κοινωνικής συμπεριφοράς και συνείδησης, δεδομένου ότι οι καλοί τρόποι και η κοινωνική ευαισθησία κτίζονται σταδιακά με τις συντονισμένες ενέργειες και προσπάθειες και των δύο αυτών φορέων, αν υποθέσουμε βέβαια, ότι αυτοί που τα πετούν είναι οι πολύ νέοι. Τι γίνεται όμως αν είναι οι γονείς, οι παππούδες ή οι γιαγιάδες; Τότε, κλάφ’ τα Χαράλαμπε…
Μεταξύ μας, η ελληνική κοινωνία στην πλειονότητά της, διαπιστώνουμε όλο και πιο συχνά, από διάφορες εκδηλώσεις της, πως έχει πια πολύ χαμηλό επίπεδο, διαθέτει ένα δυστυχώς χονδροειδές κριτήριο και μια ύποπτη ανεκτικότητα, αποτέλεσμα προφανώς της αμορφωσιάς, της απαιδευσίας και της έλλειψης καλλιέργειας, σοβαρές δηλαδή ανεπάρκειες, που όμως τις περισσότερες φορές, μια χαρά τις εξισορροπεί απλώς με την αγορά ενός ακριβού κινητού, γεγονός που κάνει τον/την αδαή, να νιώθει σπουδαίος και αποδεκτός.(Έχει και μια τέτοια πλευρά η τεχνολογία).
Έτσι και οι καπνιστές της παραλίας, και όχι μόνον, είναι σίγουρο ότι, αφού κανείς δε τους κράζει και όλοι τους ανέχονται, θα συνεχίσουν τη δράση τους ανενόχλητοι και δε θα σκεφτούν ίσως και ποτέ ότι είναι ανεπίτρεπτο να πετάνε τα αποτσίγαρα τους στην παραλία ή σε άλλους δημόσιους χώρους… και ότι οι δημόσιοι χώροι δεν είναι ξένοι, εχθρικοί κι αδιάφοροι, αλλά μια προέκταση του ιδιωτικού μας χώρου.
Οπωσδήποτε, το ίδιο με τους άλλους φορείς, έχει αποτύχει και η Πολιτεία να τιθασεύσει και να πείσει τον «πολίτη της» να είναι πολίτης κι όχι ένα ανερμάτιστο, άξεστο και δυσλειτουργικό ον που θα βρωμίζει, θα ασχημίζει και θα απελπίζει όσους καταφέρνουν να σηκωθούν «λίγο ψηλότερα» και θέλουν να ελπίζουν και να ζουν σε «κάτι καλύτερο» από παραλίες γεμάτες αποτσίγαρα και πλαστικά καλαμάκια. Εννοείται πως δεν αμφισβητούμε το δικαίωμα να καπνίζει κάποιος και να πίνει καφέ στην παραλία, αμφισβητούμε όμως απόλυτα το δικαίωμά του να αφήνει πίσω του τα άκομψα, βρώμικα κι επικίνδυνα ίχνη των επιλογών του, που δυστυχώς είναι η καλύτερη επιβεβαίωση ότι στερείται, επαναλαμβάνουμε, σε εγκληματικό βαθμό, κοινωνικής αγωγής και συνείδησης κι ευαισθησίας, πράγμα που δεν το δικαιούται( ως μέλος οργανωμένης και πολιτισμένης κοινωνίας) κι όμως το επιβάλλει με την ανοχή όλων μας… κι ως γνωστόν, η ανοχή ελάχιστα απέχει από τη συνενοχή.
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας «εμπρός»
