Η εμφάνιση της επιδημίας εξ αιτίας του κορονοϊού , δίνει την αφορμή να εκδηλωθούν πολλές και διάφορες δράσεις και στάσεις, που ποικίλλουν, προκαλώντας αντίστοιχα πολύ συχνά πολλές και διάφορες αντίστοιχα αντιδράσεις και αντιστάσεις, δημιουργώντας έτσι, ένα κλίμα θα λέγαμε, «κοινωνικού εμφύλιου της μάσκας» δεδομένου ότι είναι καθημερινό φαινόμενο, στα μεγάλα κυρίως αστικά κέντρα, οι διαπληκτισμοί, οι καυγάδες αλλά και οι χειροδικίες γι αυτήν.
Η πιο αρνητικά εντυπωσιακή στάση φυσικά, είναι αυτών που αρνούνται όχι μόνο να φορέσουν μάσκα ακόμα και σε χώρους συνωστισμού αλλά και που αρνούνται να πιστέψουν ακόμα και την ίδια την ύπαρξη του συγκεκριμένου ιού… παπαγαλίζοντας σαθρά και παιδαριώδη επιχειρήματα, που κατά κόρον διατυπώνονται από διάφορους που τιτλοφορούνται «ειδικοί» ή από άλλους που βρίσκουν, θαρρούν, μια καλή ευκαιρία για να εκφράσουν το αντιπολιτευτικό τους μένος.
Όσοι λοιπόν ευθαρσώς δηλώνουν πως δεν πιστεύουν όλη αυτή την ιστορία της πανδημίας —κι ας έχουν πληροφορηθεί τους περίπου ένα εκατομμύριο θανάτους παγκόσμια– έχουν πολλά κοινά με το μεσαιωνικό άνθρωπο… τότε που η δυστυχία, η φτώχεια και κατ’ επέκταση και η άγνοια, η αμάθεια, η δεισιδαιμονία κυρίως, ο ανορθολογισμός και ο παραλογισμός ήταν η συνήθης πνευματική κατάσταση των πολλών ανθρώπων, που υπαγόρευε όμως τρομακτικές πεποιθήσεις και πράξεις όπως για παράδειγμα την πίστη σε μάγισσες που ήταν όργανα του σατανά και ως τέτοιες έπρεπε να τιμωρηθούν με θάνατο. Και θανατώνονταν. Κι όλοι οι συμμετέχοντες θεωρούσαν πως έπραξαν έργο θεάρεστο… κι αν κάποιοι τολμούσαν να αντιδράσουν, ίσως και να ήταν τα επόμενα θύματα, αν τους αποδίδονταν μαγικές δυνάμεις…
Ο μεσαιωνικός άνθρωπος «έβλεπε» και αντιλαμβανόταν αυτό που υπαγόρευε το κλειστό, φοβισμένο και άκριτο μυαλό του …
Στις μέρες μας, που η επιστήμη, η γνώση, η τεχνολογία έχουν προ πολλού απελευθερώσει τον άνθρωπο από τα σκοτάδια του νου του και του έχουν χαρίσει αρκετές βεβαιότητες (ή έστω καλές απομιμήσεις τους) κι έχουν μελετήσει με πολύ σοβαρό τρόπο διάφορους τομείς, όπως πχ ο ανθρώπινος οργανισμός, είναι άξιο απορίας που αρκετοί , ίσως πολλοί, ίσως πάρα πολλοί άνθρωποι ή αλλιώς πολίτες, δυσπιστούν προς την επιστήμη και τους επιστήμονες και καταφέρονται εναντίον τους με τελείως απαξιωτικό τρόπο, για να μη πούμε υβριστικό και συχνά περιφρονητικό, που αν δεν υπήρχαν νόμοι και τιμωρίες δεν ξέρουμε, αν δεν κατέληγαν στην πυρά, ως όργανα κι αυτοί του σατανά, σαν τις μάγισσες του Μεσαίωνα.
Το να πιστεύουμε όμως πως ξαφνικά σύσσωμος ο επιστημονικός κόσμος του πλανήτη, οι γιατροί κι όλο το ιατρικό προσωπικό –οι ειδικοί στο θέμα αυτό, από κάθε άποψη — αποφάσισαν να συνωμοτήσουν και να μας πουν ψέματα, να μας παραπλανήσουν, να μας χειραγωγήσουν, να μας χρησιμοποιήσουν για ποιους δε ξέρω κι εγώ σκοπούς, σίγουρα παραπέμπει σε άνθρωπο μεσαιωνικής νοητικής λειτουργίας και αντίληψης κι όχι σε σύγχρονο, σκεπτόμενο, δημοκρατικό πολίτη… γιατί η εμμονή στη άρνηση ύπαρξης του ιού και της αναγκαιότητας λήψης μέτρων θυμίζει πολύ την εμμονική συμπεριφορά των αλλοφρόνων του Μεσαίωνα… και βέβαια, σε τέτοιες περιόδους και καταστάσεις δοκιμάζεται και το «μέταλλο» του πολίτη… και εγείρονται αμείλικτα τα ερωτήματα όπως … ποια είναι η παιδεία μας, τι σημαίνει πολίτης, πόσο πολίτες είμαστε, πόσο πολιτικά φερόμαστε, πόσο κοινωνικά συμπεριφερόμαστε… Αλήθεια, πόσο…;
E=mc2
