Αν η οικονομία μας, βρίσκεται στα μαύρα της τα χάλια, κι αυτό μας έχει θορυβήσει όλους , η εκπαίδευσή μας βρίσκεται σε ακόμη χειρότερα χάλια κι ας μη φαίνεται να θορυβείται κανείς γι’ αυτά. Θα έπρεπε βέβαια, αφού και οι δυο αυτοί τομείς, δεν αμφιβάλλει κανείς ότι σχετίζονται πολύ στενά μεταξύ τους, γιατί το επίπεδο της μόρφωσης, των γνώσεων, των ικανοτήτων και της κοινωνικής συνείδησης των νεαρών μελών της κοινωνίας μας καθορίζουν αποφασιστικά το επίπεδο των υπηρεσιών της, της ανάπτυξης, και γενικότερα της ζωής μας.
Από τις ευθύνες δεν απαλλάσσονται ούτε η πολιτεία που από τη μεταπολίτευση και μετά αντιμετώπισε τον ζωτικό, για την κάθε κοινωνία, χώρο της εκπαίδευσης άκριτα κι επιπόλαια , νομοθετώντας με πνεύμα ασυγχώρητου λαϊκισμού προς ευχαρίστηση και προς εξασφάλιση της εύνοιας του εκλογικού σώματος μάλλον, παρά για την ενίσχυση και τη στερέωση της μορφωτικής βάσης των μαθητών, όποιας εκπαιδευτικής βαθμίδας.
Ενδεικτικά αναφέρουμε–μιλώντας πάντα για τις δυο βαθμίδες, της δημοτικής και μέσης εκπαίδευσης– τη δυσκολία του να μείνει πια ένας μαθητής ανεξεταστέος για να βελτιωθεί καλύπτοντας τα κενά του… ή την εισαγωγή του σε πανεπιστημιακές σχολές με τον εκπληκτικό βαθμό του τρία και του τέσσερα… αλλά και διάφορα ακατάλληλα βιβλία ή προγράμματα που δεν εκσυγχρονίζονται και δεν εξορθολογίζονται ώστε να είναι λειτουργικά. Από την άλλη και οι διδάσκοντες έχουν τις δικές τους ευθύνες. Κι αυτοί παρά τις καλές τους προθέσεις διολίσθησαν με τη σειρά τους συχνά σε έναν μαθητοπατερισμό και σε μια «ψυχοπονιά» κι ο μικρότερος βαθμός τους κατέληξε να ξεκινά πια σχεδόν από το δώδεκα… χαρίζοντας σε πολλές περιπτώσεις απολυτήρια με μόνη προϋπόθεση τη φυσική παρουσία των μαθητών στην τάξη κι όχι τις γνώσεις και τις δεξιότητες που απαιτεί και πιστοποιεί ένα απολυτήριο γυμνασίου ή Λυκείου.
Μ’ αυτό τον τρόπο ο κόσμος της εκπαίδευσης— σε μεγάλο μέρος και το συνδικαλιστικό του κίνημα– ευθύνεται αναλογικά για το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο της ελληνικής κοινωνίας. Γιατί ο μαθητής που έχει μάθει να τη σκαμπουλάρει και να τη βολεύει χωρίς κόπο, όταν κάποιοι άλλοι πασχίζουν σκληρά δίπλα του, είναι πιθανόν κι ως ενήλικας πολίτης πάλι να προσπαθεί να τη βολέψει «αλλιώς». Αλλά και η νεοελληνική οικογένεια έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης γιατί παράλειψε να δώσει την απαιτούμενη κοινωνική αγωγή στα παιδιά της και τα κακόμαθε συσσωρεύοντας τους πάμπολλα αγαθά, υποχωρώντας διαρκώς και ξεχνώντας να βάλει όρια στις απαιτήσεις τους από τη μια, κι από την άλλη απαξιώνοντας γενικά το δάσκαλο και το χειρότερο, υποτιμώντας τη γνώση ως αξία και την διαπαιδαγώγηση ως κοινωνική ανάγκη. Φυσικά είναι κι όλο το πνεύμα της υλιστικής μας εποχής αλλά και η φυσιογνωμία τής κοινωνίας μας, όπως διαμορφώθηκε τις τελευταίες δεκαετίες με έντονο ατομικισμό, ανευθυνότητα, αλαζονεία και αρκετή διαφθορά. Άλλωστε η εκπαίδευση και τα προϊόντα της είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας. Όλα τα κακά της κείμενα απορροφώνται και αντανακλώνται στον χώρο του σχολείου.
Μεταξύ μας… η γνώση είναι δύναμη… και είναι άδικο για τα παιδιά μας, που είναι οι συνεχιστές της πορείας, να μην αξιώνονται μιας παιδείας που θα τα κάνει ικανά να αντιλαμβάνονται σωστά τον κόσμο γύρω τους , να στέκουν και να συνυπάρχουν ισότιμα με άλλους λαούς και να δημιουργούν τις συνθήκες τόσο του ζην όσο και του ευ ζην τους… Ας αναγνωρίσουμε με ειλικρίνεια τα λάθη μας κι ας αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας.
E=mc2
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας «εμπρός»
