Η Ελλάδα, ως σημείο διασταύρωσης και συνάντησης Ανατολής και Δύσης, έχει ωφεληθεί ιστορικά, και έχει, εκμεταλλευόμενη τις επιρροές εκατέρωθεν, δημιουργήσει τους δικούς της, κατά καιρούς, μεγάλους, κάποιες φορές, πολιτισμούς. Η θέση της δεν άλλαξε βέβαια. Παραμένει πάντοτε σταυροδρόμι. Μια θέση πλεονεκτική αλλά και επικίνδυνη γιατί δεν ξέρεις ποτέ ποιος θα συναντηθεί με ποιον και τι θα συναντηθεί με τι .
Στις μέρες μας, σ΄ αυτό το σταυροδρόμι συναντιούνται πια , όχι τόσο οι ιδέες, η τέχνη και η γνώση όσο η απόγνωση κι η απελπισία της Ανατολής, με την αμηχανία, την άρνηση και τη σκληρότητα της Δύσης… η φτώχεια και η στέρηση της Ανατολής με την ευμάρεια και την πολυτέλεια της Δύσης! Και εννοούμε φυσικά, τις εκατοντάδες, τις χιλιάδες των προσφύγων, των μεταναστών και των γενικώς μετακινούμενων και αιτούντων ασύλου, που φαίνεται να μην έχουν στον ήλιο μοίρα από τη μια, καθώς και τη χορτασμένη και ασφαλή Δυτική ευρωπαϊκή κοινωνία από την άλλη.
Κι εμείς στη μέση. Καθότι σταυροδρόμι… Κι ενώ ελάχιστα, ως καθόλου, έχουμε συμβάλλει, ως χώρα, στη υπανάπτυξη αυτών των λαών,(τη στιγμή που άλλες χώρες Δυτικές και ισχυρές τούς έχουν εκμεταλλευτεί και καταληστέψει επαρκώς ) καλούμαστε, ως σταυροδρόμι πάντα, να είμαστε οι πρώτοι (και υπάρχει πάντα ο φόβος μην είμαστε κι οι τελευταίοι) που θα διαχειριστούμε το φοβερό κι εκρηκτικό αυτό πλεόνασμα της δυστυχίας, της φτώχειας, του φόβου , της διαψευσμένης ελπίδας… και ό τι αυτά μπορούν να γεννήσουν. Είμαστε προς το παρόν μόνοι με μια βόμβα στα χέρια και περιμένουμε να έρθουν οι ειδικοί που θα βοηθήσουν αλλά αυτοί αργούν να έρθουν και μπορεί και να μην έρθουν ποτέ…
Η χώρα πάλι στα δύσκολα… που σημαίνει πως θα πρέπει να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων, να τις συνειδητοποιήσουμε , να τις κατανοήσουμε και να βρούμε το περίσσευμα ανθρωπιάς που κουβαλάμε στη συλλογική μας μνήμη, ως απόγονοι ανθρώπων που και μετανάστες υπήρξαν και υπάρχουν ακόμα(σκεφτείτε πόσοι συγγενείς σας ζουν σε άλλες χώρες) και πρόσφυγες κατά σκληρούς καιρούς υπήρξαν και φτωχοί και πεινασμένοι υπήρξαν… Μ’ αυτές τις αποσκευές της οδύνης, ως ιστορική κληρονομιά, χωρίς να παραγνωρίζει κανείς τις δυσκολίες και την αναστάτωση από το όλο θέμα, έχουμε κάποιους λόγους παραπάνω να δείξουμε το ανθρώπινο πρόσωπό μας, τις αξίες και τις αρχές που κρατάμε ζωντανές μέσα μας, απέναντι στο δράμα, των, χωρίς τη θέλησή τους, απάτριδων και να αποφύγουμε να κυνηγούμε οργανωμένα και να απειλούμε πληθυσμούς άγνωστούς μας μεν, με παιδιά, με γυναίκες, με ηλικιωμένους κι ανήμπορους δε. Τώρα περισσότερο από ποτέ οφείλουμε να μείνουμε άνθρωποι πολιτισμένοι ηθικά και ανθρωπιστικά, που είναι και η πιο δύσκολη αλλά και η πιο υψηλή κατάκτηση του πολιτισμού. Παράλληλα, δε θα πρέπει να πάψουμε λεπτό να πιέζουμε την Ενωμένη…!; Ευρώπη , να ασχοληθεί, χθες… με αίσθημα δικαίου και λογικής, όπως ταιριάζει σε κάποιες πτυχές του πολιτισμού της, με το ακανθώδες μεταναστευτικό ζήτημα που αφορά όχι μόνο το σταυροδρόμι αλλά και όλους τους άλλους δρόμους…
E=mc2
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “εμπρός”
