Δυο χρόνια υπολείπονται ακόμα, για τη συμπλήρωση των δυο αιώνων του ανεξάρτητου, εθνικά κι όχι μόνον, βίου της Ελλάδας. Στο προσκήνιο αρχίζουν να εμφανίζονται πρόσωπα, γνωστά και άγνωστα, υπεύθυνοι, ιθύνοντες, διευθύνοντες και λοιποί σχετικοί και μη, για την οργάνωση των εκδηλώσεων του εορτασμού, με στόχο, υποθέτουμε, το φόρο τιμής προς ένα γένος ηρωικό τότε , (ηλεκτρονικό τώρα) που ανάμεσα σε όλα τα ελαττώματά του, σε όλες τις κακίες του και τα, κατά καιρούς, μελανά του σημεία, ξεπηδούσε και εκφράζονταν και το μεγαλείο της θυσίας του και η αυταπάρνηση του και η απαραίτητη κι όμορφη τρέλα του, η τόσο χρήσιμη, για να γίνουν έργα μεγάλα που, έτσι κι αλλιώς, είχαν στη σύλληψή τους, τη σφραγίδα της τόλμης και της γενναιότητας.
Οι Έλληνες, ως τρελοί άρχισαν την επανάσταση το 1821, μας το επιβεβαιώνει κι ο Κολοκοτρώνης στα απομνημονεύματά του, και ως τρελοί, συνέχισαν για δυο αιώνες που μόλις πέρασαν και εμείς , οι τωρινοί, ως τρελοί, όπως φαίνεται, θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε και στον τρίτο, από την απελευθέρωσή μας, αιώνα. Η αλήθεια είναι, πως όταν τρελαινόμαστε εμείς, κάνουμε κι ωραία πράγματα.
Η ελληνική ιστορία είναι γεγονός πως πλησιάζει πιο πολύ στο θρίλερ. Ειδικά η πολιτική μας ιστορία. Ακόμα η μελέτη και μόνον του πολιτικού μας βίου απαιτεί γερά νεύρα, μια που εκεί ξεδιπλώνονται ανατριχιαστικές ιδιότητες και πράξεις όπως η προδοσία, το έγκλημα, το ξεπούλημα, το ψέμα, η σκευωρία, η φιλαρχία, η φιλαυτία, ο πιο ανήθικος πολιτικός ανταγωνισμός και άλλες πολλές καταστρεπτικές πολιτικές συμπεριφορές που έχουμε εμμονικά επιδείξει ανά τους αιώνες. Κι αν η μελέτη του και μόνον είναι τόσο οδυνηρή, φανταστείτε πόσο – φευ —εξοντωτική θα είναι η ενασχόληση μ’ αυτόν.
Σ’ αυτά τα διακόσια χρόνια λοιπόν, όντας έθνος δηλαδή σε νηπιακή ακόμα ηλικία, προλάβαμε να δολοφονήσουμε έναν Καποδίστρια, να φυλακίσουμε έναν Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, να δολοφονήσουμε έναν Οδυσσέα Ανδρούτσο, να κάνουμε έναν εμφύλιο (1823) μεσούσης !της Επανάστασης του ’21! (από τότε δώσαμε δείγματα γραφής) , να υπογράψουμε ένα ψήφισμα υποτέλειας, να δολοφονήσουμε έναν Ίωνα Δραγούμη, να κάνουμε ακόμα έναν εθνικό διχασμό(1916) με Βενιζέλο και Κωνσταντίνο, να ξεριζωθούν οι Έλληνες της Μικράς Ασίας με τη Μικρασιατική εκστρατεία(1922), να γίνει ένας ακόμα εμφύλιος(1945…) μετά τα σπαράγματα του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, να γεμίσουμε με εξόριστους κι ανεπιθύμητους τις βραχονησίδες και τα ξερονήσια, και το πιο πρόσφατο, καταφέραμε τέλος να καταχρεωθούμε, εκ νέου, ως χώρα, τόσο ώστε να χάσουμε σημαντικό μέρος της ελευθερίας μας και της εθνικής μας αξιοπρέπειας, (θα τρίζουν κάπως τα κόκκαλα όσων τα πρόσφεραν το 1821 για την ανεξαρτησία μας) πετυχαίνοντας να χρησιμοποιούν τη χώρα μας σήμερα όλοι, ως παράδειγμα προς αποφυγή… ααα και επίσης καταφέρνουμε καλά να μη μαθαίνουμε από τα λάθη μας!!! Αυτή είναι η σκοτεινή πλευρά της τρέλας μας, που την πλήρωσαν και την πληρώνουν βέβαια, αρκετά ακριβά, όποιες γενιές, άτυχες προφανώς, τυχαίνουν κάθε φορά μπροστά της.
Έχουμε όμως παράλληλα με όλα αυτά, να επιδείξουμε και την φωτεινή πλευρά της τρέλας μας. Γράψαμε υπέροχα δημοτικά τραγούδια, και ρεμπέτικα και λαϊκά, χορεύουμε υπέροχους χορούς( από του … Ζολόγγου αρχίζοντας, μέχρι τους κρητικούς), ζωγραφίζουμε ωραία, επιβάλλαμε το σύνταγμα στη μοναρχία του Όθωνα στις 3 του Σεπτέμβρη το 1943, αντισταθήκαμε στο φασισμό, στεκόμαστε στα πόδια μας μετά από κάθε πολιτική κι ιστορική δοκιμασία… ωριμάζουμε πολιτικά, δεχόμαστε τους πρόσφυγες, και τέλος …φαντασιωνόμαστε ότι πέρασε η οικονομική κρίση και ότι θα αρχίσουμε να τρώμε πάλι με χρυσά πιρούνια… (κουτάλια…;;;) εντάξει… κουτάλια. Ο κατάλογος και των καλών μας πλευρών είναι πολύ μεγάλος για να εξαντληθεί εδώ… και κάποια στιγμή θα επανέλθουμε.
Μεταξύ μας όμως, αν μπορούσαν να μας απευθυνθούν οι ηρωικοί εκείνοι άνθρωποι του 1821 για τους οποίους ετοιμάζουμε τις γιορτές και τις παράτες, θα μας έλεγαν πως ο καλύτερος ίσως εορτασμός για τη μνήμη και την προσφορά τους θα ήταν, χρησιμοποιώντας την καλή μας τρέλα, επιτέλους να προσπαθήσουμε περισσότερο να « είμαστε στο εμείς κι όχι στο εγώ», όπως πολύ σοφά το αντιλήφθηκε και το διατύπωσε ο στρατηγός Ιωάννης Μακρυγιάννης… (συνεχίζεται)
E=mc2
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας «εμπρός»
