Γράφει ο Νάσος Βούλγαρης-Δράκος
Νομικός/Επιχειρηματίας
Λαμβάνω πολλά και ετερόκλητα μηνύματα μετά την δημοσιοποίηση της απόφασής μου να είμαι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με την Συνεργασία Πολιτών και τον Βασίλη Γκίζα. Ποικίλουν από την ανεπιφύλακτη υποστήριξη, μέχρι την προσπάθεια αποθάρρυνσης μου. Κατ’ αρχή θεωρώ ιδιαίτερη τιμή αλλά και τεράστιο βάρος, την εκτίμηση που λαμβάνω στο πρόσωπό μου. Θέλω όμως να ανοίξω –ξανά- μια συζήτηση για ένα θέμα που διαχρονικά με απασχολεί και θεωρώ κορυφαίο στην ατζέντα μου για τα πράγματα στα οποία θέλω να συμβάλω με την ενασχόλησή μου με τα κοινά. Την απαξίωση γενικότερα της ενασχόλησης στα κοινά. Πράγματι είναι έντονο το φαινόμενο, να υπάρχει μια αποστροφή για αυτή την ενασχόληση. Σοβαρή αιτία που επικαλούνται όσοι αισθάνονται έτσι, είναι η τοξικότητα που δυστυχώς υπάρχει σε μεγάλο κομμάτι αυτού του «οικοσυστήματος». Το επικαλούνται δε περισσότερο άνθρωποι, οι οποίοι, θεωρούνται επιτυχημένοι, αξιοσέβαστοι κλπ. . Επίσης το επικαλούνται κατά κόρον νέοι άνθρωποι. Ειλικρινά δεν τους αδικώ και κατανοώ πλήρως πως αισθάνονται. Εισπράττω πολύ συχνά αυτή την τοξικότητα. Όμως, έχω μια ισχυρή άποψη για αυτό. Δεν εκλύεται αυτή η δυσοσμία από την συμμετοχή στα κοινά γενικά, αλλά από κάποιους συμμετέχοντες. Όσο δε η παρουσία τοξικών ανθρώπων στην τοπική αυτοδιοίκηση και την πολιτική γενικότερα, αποτρέπει σε αξιόλογους ανθρώπους να συμμετέχουν και να προσφέρουν, αυτό είναι προς όφελος αυτών τους οποίους θεωρούμε τοξικούς, ανεξάρτητα αν τους ονομάζουμε λαμόγια ή άχρηστους ή εξυπηρετούντες κακώς εννοούμενα συμφέροντα ή όπως αλλιώς. Αυτοί όλοι χαίρονται όταν μένουν ανενόχλητοι στα «μαγειρέματά» τους.
Το θέμα λοιπόν είναι γιατί να ασχολείται κάποιος με τα κοινά και ειδικότερα με την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Δεν έχω αυταπάτες. Όλα τελικά καταλήγουν σε εμάς, άρα οι λόγοι είναι πάντα εγωιστικοί. Το θέμα είναι εάν αυτοί οι εγωιστικοί μας λόγοι έχουν και σωστά αξιακά χαρακτηριστικά.
Ο πρώτος λόγος που προσωπικά βλέπω να μου δίνει κίνητρο, είναι μία μέθοδος ψυχοθεραπείας μου. Έχω εισπράξει και αποδεχτεί βαθύτατα ότι η προσφορά και η καλοσύνη δίνουν γαλήνη πρώτα στην ψυχή αυτού που τα χαρίζει απλόχερα. Ο καλός μου παππούς πάντα μου έλεγε: «Κάνε το καλό και ρίχτο στο γιαλό». Πολλοί το εφαρμόζουν αυτό ακόμη και εάν δεν το κάνουν συνειδητά. Η μικρότερη ή μεγαλύτερη οικονομική μας συνεισφορά για κάποια ορφανά στην Αφρική ή για τους σεισμοπαθείς στην Τουρκία ή τους πληγέντες από ένα τσουνάμι στην Ασία, είναι ακριβώς αυτό. Προσφέρουμε αγάπη σε κάποια άγνωστα σε εμάς ανθρώπινα όντα που υποφέρουν σε άλλο σημείο του Πλανήτη μας και αυτή η πράξη ανθρωπιάς και καλοσύνης επιστρέφει μέσα μας, προσφέροντάς μας χαρά, αυτοεκτίμηση και ενίσχυση της αντίληψης ότι είμαστε μέρος ενός μεγαλύτερου συνόλου, που ίσως κάποια μέρα χρειαστούμε και εμείς να βρίσκεται εκεί για εμάς.
Το ίδιο όμως συμβαίνει με τους εθελοντές που στον μικρό μας τόπο πλαισιώνουν το Κοινωνικό Παντοπωλείο, την Στέγη, την Αιμοδοσία, την Αλκυόνη, την Φλόγα και όλες εκείνες τις υπέροχες φλόγες ελπίδας και παραδείγματος για μια κοινωνία προσφοράς και αλληλεγγύης.
Το ερώτημα λοιπόν είναι απλό. Σε τι διαφέρει αυτό, από την προσφορά μας μέσω της Τοπικής Αυτοδιοίκησης; Γιατί δεν είναι εξίσου σημαντικό, αλλά και όμορφο να μπορέσεις να λύσεις προβλήματα και να βελτιώσεις την ζωή των συμπολιτών σου, των ανθρώπων με τους οποίους συμβιώνεις όλη σου την ζωή και αντικρίζεις κάθε μέρα στον δρόμο της γειτονιάς και της πόλης σου; Γιατί πρέπει να μας αποτρέπει σε αυτό η παρουσία ανθρώπων που σαν στόχο τους έχουν την προσωπική προβολή και την απόκτηση κοινωνικού ρόλου, που δεν έχουν αλλιώς καταφέρει να βρουν ή τα παράνομα οικονομικά οφέλη; Αφού ένα μεγάλο καλό που μπορούμε να κάνουμε στον τόπο μας είναι ακριβώς το να παραμερίσουμε τέτοιους ανθρώπους και τέτοιες συμπεριφορές. Να αντικαταστήσουμε τέτοιες νοοτροπίες με τις σωστές νοοτροπίες.
Μοιράζομαι αυτές τις σκέψεις μου μαζί σας, για να απαντήσω στις αγωνίες και στις επιφυλάξεις των φίλων, ακόμη και των πιο δικών μου ανθρώπων, που θεωρούν ότι αυτή η επίπονη μάχη για το κοινό καλό, είναι ίσως ανώφελη, αλλά σίγουρα απογοητευτική. Απαντώ ότι ακόμη και μια μικρή πέτρα να μπορώ να συνεισφέρω στο χτίσιμο μιας καλύτερης κοινωνίας, είναι ικανό να χαρακτηρίσει τις προσπάθειές μου ωφέλιμες και να απομακρύνει τις όποιες απογοητεύσεις. Δεν θεωρώ ότι είμαι ξεχωριστός και μπορώ να πετύχω τα πάντα, γνωρίζω όμως ότι μπορώ να παλέψω για όσα αξίζουν. Θέλω στο τέλος της μέρας να έχω στην ψυχή μου την γαλήνη, που δίνει η γνώση ότι προσπάθησα να αφήσω στο παιδί μου τον κόσμο καλύτερο και εκείνο περήφανο για εμένα. Όσο περνάει από το χέρι μου.
Αυτό απαντώ σε όσους απορούν γιατί το κάνω.
Αυτό απαντώ σε όσους αναρωτιούνται γιατί να το κάνουν και εκείνοι.
