Γράφει η Σάντυ Μακκού*
Μυστικά. Μικροί σκελετοί που κρατάμε καλά φυλαγμένους σε κρυφά ντουλάπια. Μυστικά που κρατάμε από τους άλλους είτε επειδή φοβόμαστε ότι θα αλλάξουν γνώμη για εμάς είτε για να μην τους πληγώσουμε. Στην πραγματικότητα, όμως, τα μυστικά πληγώνουν περισσότερο από τις αλήθειες που προσπαθούμε απεγνωσμένα να κρύψουμε πίσω τους. Επομένως, η ύπαρξή τους κάνει τη ζωή μας πιο εύκολη ή μήπως περιπλέκει ακόμη πιο πολύ τα πράγματα;
Σχεδόν κάθε παραμόρφωση μιας ανθρώπινης σχέσης βασίζεται σε ένα ή περισσότερα από ένα άτομα που κρύβουν κάποιο μυστικό. Πρόκειται συνήθως για μία ενέργεια, μια εμπειρία ή ακόμη κι ένα πρόσωπο, που φιλοξενούμε και κρατάμε στη σκιά μας γιατί φοβόμαστε. Φοβόμαστε ότι η αλήθεια θα δημιουργήσει κάποιου είδους πόνο στις ζωές μας.
Τώρα, αν έχουμε αποδεχθεί την πρόθεση να περπατήσουμε το μονοπάτι προς την ολότητα, την προσωπική αλήθεια μας, είναι λογικό να συνειδητοποιήσουμε ότι όπου φιλοξενούμε ένα ψέμα, ένα μυστικό ή κρυμμένο συναίσθημα, καθυστερούμε την πορεία προς την κατάκτηση της ψυχικής μας ηρεμίας . Μπορούμε λοιπόν να περάσουμε μία ολόκληρη ζωή μέσα στο άγχος του φόβου;
Λένε πως κάθε άνθρωπος ζει τρεις ζωές ταυτόχρονα –μία δημόσια, μία ιδιωτική και μία κρυφή. Όλες τους συνδέονται μεταξύ τους με τέτοιο τρόπο που αν ένας από τους δεσμούς αυτούς σπάσει, καμιά τους δεν θα μπορέσει να συνεχίσει να είναι όπως πριν. Όλα θα αλλάξουν τροπή, νόημα και περιεχόμενο. Όμως, το ερώτημα είναι το εξής: Θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε αυτό που ζούμε ή βολευόμαστε πίσω από όμορφα πλασμένα ψέματα;
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να κρύψεις μία ολόκληρη ζωή, ένα πρόσωπο, μία συνήθεια; Πάντα θα υπάρχει ο φόβος, υποσυνείδητα και μη, ότι κάποια αλήθεια που κρατάμε μυστική θα έρθει στο φως και τότε θα κινδυνεύσουμε να χάσουμε ό,τι είχαμε αποκτήσει πριν από αυτή. Πράγματα και πρόσωπα που είτε είναι πολύτιμα για εμάς είτε αποτελούν τεράστια κομμάτια της ζωής και του εαυτού μας και δεν μπορούμε να μας φανταστούμε χωρίς αυτά.
Κι ενώ ο φόβος αυτός μας καταδιώκει, δεν κάνουμε σχεδόν ποτέ τίποτα για να αλλάξουμε τη συγκεκριμένη κατάσταση. Οι φανερές ζωές όλων μας αντιπροσωπεύουν την εικόνα που θέλουμε να παρουσιάζουμε στην κοινωνία, την εικόνα ενός ομαλού και πλήρους, για τα δεδομένα της, βίου. Από την άλλη πλευρά, η κρυφή ζωή του καθενός από εμάς έρχεται να αποτελέσει ένα παράθυρο, μία πόρτα διαφυγής από τα προβλήματα, τις δυσκολίες και τα στάσιμα νερά της καθημερινότητας. Θα λέγαμε, μάλιστα, πως είναι άμεσα και πλήρως συνυφασμένη με τις κρυφές μας επιθυμίες· κρυφές πολλές φορές ακόμα κι απ’ τους ίδιους μας τους εαυτούς.
Άραγε, είναι τελικά το τεράστιο πέπλο του μυστηρίου που τυλίγεται γύρω από τις κρυφές αλήθειες αυτό που τις κάνει να έχουν τόσο ενδιαφέρον; Θα ήταν εξίσου γοητευτικές χωρίς αυτό ή μήπως τότε θα έχαναν την αξία τους; Το σίγουρο είναι πως αργά ή γρήγορα θα τοποθετούνταν και αυτές εντός του πλαισίου μίας πληκτικής και κοινότυπης ρουτίνας και πολύ πιθανόν τότε να γίνονταν ακόμη πιο εφήμερες ως προς την ύπαρξή τους.
Ωστόσο, ας παραδεχθούμε αυτό· κανείς μας δεν επιθυμεί να φανερώσει τα μυστικά του, κανείς μας δεν μπορεί να ζήσει δίχως αυτά. Κι αν δεν είμαστε διατεθειμένοι να μεταβάλουμε ριζικά καμία από τις τρεις διαφορετικές ζωές μας, τότε; Τι πρέπει να κάνουμε; Να συνεχίσουμε να προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχουν; Ή από τη στιγμή που είμαστε βέβαιοι ότι δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να απαλλαγούμε από τους σκελετούς στη ντουλάπα μας, πρέπει να τους μάθουμε να χορεύουν;
*Γεννημένη στις 25 Αυγούστου του 2000, με καταγωγή από τη Ναύπακτο. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης. Ασχολείται ενεργά με το αντικείμενο των σπουδών της, συμμετέχοντας σε συνέδρια και εκδηλώσεις σχετικά με την πολιτική και τη διεθνή διπλωματία. Τέλος, είναι αρθρογράφος του διαδικτυακού σάιτ «off line post» στη στήλη της φιλοσοφίας.
