Ο Τζίμης Τσουκαλάς μιλά στην «εμπρός» για την πρώτη του ποιητική συλλογή
Τον γνωρίσαμε μέσω των καλλιτεχνικών του ανησυχιών ως μέλος διαφόρων συγκροτημάτων. Άλλοτε με δυνατούς και άλλοτε με πιο μελωδικούς ήχους, έστελνε και συνεχίζει να στέλνει τα δικά του μηνύματα, πάντα μέσα από τα δικά του φίλτρα. Ανήσυχο πνεύμα, ζει και διηγείται τις ιστορίες του, προσφέροντάς μας ερεθίσματα για σκέψη και γιατί όχι για δράση. Είναι ο Τζίμης Τσουκαλάς, ο οποίος πρόσφατα αποφάσισε να συνεχίζει τη «συζήτηση» μαζί μας με έναν ακόμα, διαφορετικό αυτή τη φορά, τρόπο. Μας έδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «σταγόνες» και σήμερα μας μιλά στην «ε» γι’ αυτή. Τι είναι έμπνευση; Η Ναύπακτος έχει ποίηση μέσα της; Πόσο εύκολο είναι να εκθέσεις σε κοινή θέα τις σκέψεις σου; Αλλάζει ο κόσμος μέσα από τις τέχνες; Είναι μερικά από τα ερωτήματα που μας απάντησε, όντας όμως κάθετος σε κάτι. Για να αλλάξουμε τον κόσμο γύρω μας πρέπει να μοιραστούμε ιστορίες, συναισθήματα και εμπειρίες, με ειλικρινή διάθεση. Μπορεί να το υποστηρίζει, άλλωστε, καθώς ο ίδιος το κάνει. Διαβάστε όλα όσα μας είπε.
Σε γνωρίσαμε μέσα από την ενασχόλησή σου με τη μουσική ως μέλος διάφορων συγκροτημάτων κατά καιρούς. Τώρα όμως μας συστήνεσαι και με μία ποιητική συλλογή. Το ένα μπορούμε να πούμε πως είναι λογική, για σένα τουλάχιστον, συνέχεια του άλλου;
Απολύτως. Η κατάδυση στον εαυτό είναι κοινό γνώρισμα της στιχουργίας και της ποίησης. Απλώς η μουσική είναι η γλώσσα που χρησιμοποιώ από μικρή ηλικία με τις μπάντες μου, γι’ αυτό πάντοτε και σχεδόν αυτόματα έστηνα τις ιδέες μου δομικά σε τραγούδια (εξάλλου πάντα κάθεται παραδίπλα η κιθάρα). Ωστόσο, όταν είδα ότι κάποιες καταγεγραμμένες σκέψεις μου δεν «έβγαιναν» να μελοποιηθούν, αποφάσισα για πρώτη φορά να αφεθώ σε αυτήν τη νέα και τολμηρή για μένα διαδρομή που κατέληξε στις «σταγόνες», διαπιστώνοντας στην πράξη πόσο ισχύει αυτό που λένε, ότι η ποίηση είναι μουσική και η μουσική ποίηση.
Γιατί σταγόνες;
Οι φίλοι και οι φίλες που τις διαβάσουν θα καταλάβουν.
Πόσο διαφορετική είναι η διαδικασία να γράψεις στίχους οι οποίοι προορίζονται να μελοποιηθούν από το αποτυπωθούν μόνο στο χαρτί.
Είναι δύο ξεχωριστοί κόσμοι. Στη μουσική, οι στίχοι ιδανικά αλληλοσυμπληρώνονται με τις νότες και τον ρυθμό πίσω τους, έχουν μια «συντροφιά», ένα στήριγμα. Στην ποίηση απ’ την άλλη, οι λέξεις είναι τελείως εκτεθειμένες και ό, τι είναι να κάνουν θα το κάνουν μόνες τους. Αυτή η γύμνια το κάνει πολύ πιο «επικίνδυνο», πράγμα που εν μέσω καραντίνας ανακάλυψα πως με εξιτάρει με διαφορετικό τρόπο από ό, τι έχω συνηθίσει στην τραγουδοποιία.
Κλασική ερώτηση, αλλά πρέπει να γίνει. Τι είναι έμπνευση για σένα;
Όσα συμβαίνουν και δεν συμβαίνουν μέσα μου και γύρω μου. Κλασική απάντηση.
Διαβάζοντας κανείς τα ποιήματά σου θα ήθελες να ψάξει τη δική σου αλήθεια μέσα σ’ αυτά ή θα πρέπει να ανοίξει τους δικούς του δρόμους;
Ο καθένας έχει το δρόμο του. Κάποιοι επιλέγουν να πορεύονται μόνοι τους, ενώ άλλοι να μπλέκονται με άλλους και ενίοτε μαζί να φτιάχνουν άλλους δρόμους, καινούργιους. Νομίζω όσοι εκθέτουν τόσο ξεδιάντροπα τον εσωτερικό τους κόσμο όσο αυτοί που γράφουν ποιήματα/στίχους ανήκουν περήφανα στη δεύτερη κατηγορία.
Πόσο εύκολη είναι για σένα η μετάβαση από το γράφω… στο δίνω στη συνέχεια δημοσίως τις «σκέψεις» μου, εκτεθειμένες στην κρίση του κόσμου; Άρα ενδεχομένως και να βρεθούν στο επίκεντρο μίας αρνητικής κριτικής… Θέλει κότσια αυτό.
Έχω τη χαρά να γράφω τραγούδια και να τα παίζω με τους φίλους μου σε σκηνές, σε πατάρια και σε δρόμους πάνω από είκοσι χρόνια πια, και ενώ ακόμα μου προκαλεί κάποια αμηχανία η έκθεση σε κοινό, παρ’ όλα αυτά το λεγόμενο «τρακ» δεν το πολυνιώθω πια. Αυτό που δεν αλλάζει ποτέ -αντιθέτως έχει γίνει ακόμα πιο έντονο- είναι η φριχτή αναγούλα τη στιγμή της κυκλοφορίας του καινούργιου υλικού σου, τη στιγμή που γίνεται κοινό κτήμα το μυστικό σου, κυριολεκτικά ανακατεύομαι.
Η αποδοχή από την άλλη, ενώ δεν είναι κάτι που αποζητάς, δεν είναι και κάτι που δεν σε ενδιαφέρει. Είναι πάντα πολύ όμορφο όταν κάποιος σου λέει ότι δένεται με κάτι που δημιούργησες. Απλώς, όπως σ’ εμένα δεν αρέσουν όλα και όλοι, έτσι δε γίνεται και εγώ με την σειρά μου να αρέσω σε όλους, έτσι είναι η ζωή, πόσω μάλλον η τέχνη.
Όμως το ρίσκο αξίζει 100%. Αν δεν προσπαθήσουμε να μοιραστούμε τους εύθραυστους και ατελείς εαυτούς μας με τους γύρω μας με ειλικρίνεια και αγάπη, δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει τίποτα. Όπως λέει ο Λειβαδίτης, «κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον, είμαστε κιόλας νεκροί».
Η Ναύπακτος, η πόλη που ζούμε, είναι μία πόλη που κρύβει ποίηση μέσα της;
Φυσικά, όπου υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχει πόνος, υπάρχει χαρά, υπάρχει ποίηση. Η Ναύπακτος ειδικά, είναι ένα μέρος σχεδόν παραμυθένιο, με τους αγγέλους και τους δαίμονές του. Λογικό λοιπόν, πίσω από τη φυσική και αρχιτεκτονική ομορφιά του τόπου, να κρύβονται ιστορίες εξίσου μαγικές, ιστορίες ανθρώπινες και παθιασμένες, ονειρεμένες και εφιαλτικές, ιστορίες απαγορευμένες και ενίοτε αιματηρές, ιστορίες που συνήθως οι μικρές κοινωνίες αποφασίζουν λανθασμένα πως είναι καλύτερα να μένουν εκτός δημόσιας σφαίρας. Είναι καθήκον μας ως πολίτες του κόσμου να βιώνουμε και να καταγράφουμε την ψυχή κάθε τόπου όπως πραγματικά είναι, χωρίς αναστολές, φτιασιδώματα και ατζέντες. Οτιδήποτε άλλο απλώς παραδίδει τη Ναύπακτο και την κάθε Ναύπακτο σε όσους εχθρεύονται ό, τι όμορφο.
Αλλάζει ο κόσμος μέσα από τις τέχνες, όποια έκφανση κι αν έχουν αυτές;
Όσοι και όσες θέλουμε να αντισταθούμε στους πολιτικούς και κοινωνικούς μεσαίωνες που αποζητούν οι κανίβαλοι και οι μισάνθρωποι αυτού του κόσμου, θα χρειαστούμε κάθε όπλο στη διάθεσή μας, κάθε εργαλείο, κάθε πινέλο, κάθε χορδή, κάθε νότα, κάθε λέξη, κάθε φωνή.
Οι σταγόνες είναι η αρχή; Να περιμένουμε και συνέχεια;
Οι «σταγόνες» απλά συνέβησαν, χωρίς να μου υποσχεθούν κάτι περαιτέρω. Αν είναι με ξαναεπισκεφτούν, καλώς ας έρθουν. Εγώ εδώ θα είμαι.
Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε στα εξής βιβλιοπωλεία:
-Red n’ Noir (Δροσοπούλου 52, Κυψέλη)
-Locomotiva (Μποτάση 7, Εξάρχεια)
-Belleville Bookstore (Φιλίππου 80, Θεσσαλονίκη)
-Beatnik Bar & Studio (Ανεξαρτησίας 121, Γιάννενα)
Ειδάλλως, στέλνετε μήνυμα στο jimmyktc@yahoo.com, instagram.com/jimmyjunko για αποστολή από τον συγγραφέα.
«Εμείς κι αυτοί»
Το καλό με την απόλυτη σιωπή
είναι πως επιτέλους θα ακουστεί
ποιων οι καρδιές
καλπάζουν
ξεσκισμένες απ’ τα αγρίμια
και ποιων απλά
στέκονται εκεί ακίνητες
αλώβητες και ρουφιάνες
(από την ποιητική συλλογή)
Η μουσική διαδρομή
Μουσικά η διαδρομή του ξεκινά από τους «Kill the Cat» (2001-2012), μία μπάντα που παίζει ska-punk με τρομπέτα, σαξόφωνο, πλήκτρα και τρομπόνι. Με στίχους στα ελληνικά, τα αγγλικά, τα ισπανικά και τα γερμανικά, το συγκρότημα έβγαλε τρεις δίσκους σε cd με τελευταίο τον «Φιλιά στο Χάος» (2011). Στη συνέχεια τον συναντάμε στους «Junkheart» (2013-σήμερα), ένα ελληνόφωνο punk-rock μουσικό σχήμα, με ακουστικά στοιχεία και ήδη στο ενεργητικό του τρεις δίσκους σε βινύλιο με πιο πρόσφατο τον «Άνοιξη Ρε» (2019). Πριν από δύο χρόνια, όμως, ήρθε και μία νέα μπάντα να προστεθεί στο βιογραφικό του, με «έδρα» της Ναύπακτο αυτή τη φορά, οι «The Bad Habits», οι οποίο μάλιστα ήδη έχουν κερδίσει το κοινό όπου έχουν εμφανιστεί με τον ιδιαίτερο ήχο τους. Παίζουν αγγλόφωνο country & rock’n’roll με φυσαρμόνικα και ακουστικά όργανα και αυτό τον καιρό του βρίσκουμε να ηχογραφούν τα καινούργια τους τραγούδια.
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “εμπρός”
