Ο Χρήστος Αδραχτάς είναι ένας νέος της πόλης, που έχει την τύχη λόγω και των επαγγελματικών του δραστηριοτήτων να ταξιδεύει ανά τον κόσμο. Γιος του Λουκά Αδραχτά, ενός ανθρώπου που όλοι κάποια στιγμή μπήκαμε στο λεωφορείο του κάνοντας μία εκδρομή, ακολούθησε τα χνάρια του, και σήμερα, πατώντας γερά στα δικά του πόδια, κοιτάζει προς το μέλλον σχεδιάζοντάς το με αισιοδοξία. Σήμερα μας μιλά στην «Ε» για τις παραστάσεις που έχει αποκομίσει από τα μέρη που έχει επισκεφτεί, συγκρίνει τη Ναύπακτο με αυτά, εστιάζει στα προτερήματα της, ενώ θέτει προ των ευθυνών τους και τους πολίτες.
Χρήστο, ξεκινώντας τη συζήτησή μας θα κάνουμε ένα ταξίδι στο χρόνο γυρίζοντας στα παιδικά σου χρόνια. Μεγαλώνεις στην πόλη της Ναυπάκτου… πώς θυμάσαι εκείνες τις εποχές;
Χμμ… όμορφες εικόνες στο μυαλό μου, πιο αθώα χρόνια, με ένα ποδήλατο, με ένα walkman και ακουστικά στα αυτιά, πιο ήρεμες εποχές γενικά. Το μυαλό μας γενικά ήταν πιο ελεύθερο και μας ένοιαζαν πιο ενδιαφέροντα πράγματα. Θυμάμαι λίγο τα ραντεβού μας με τους φίλους, προ εποχής κινητού, αμυδρά βέβαια. Λέγαμε μια συγκεκριμένη ώρα, μπορεί και από την προηγούμενη, μπορεί και καθόλου, και ως δια μαγείας κάθε φορά βρισκόμασταν. Δεν ξέρω αν συνέβαινε αυτό λόγω καλύτερης οικονομίας, η επειδή δεν είχαμε ακόμα «βομβαρδιστεί» από λογής λογής άσκοπα πράγματα που ή μας επιβάλλουν να κάνουμε ή να κατέχουμε. Πάντως πιστεύω η τηλεόραση έχει παίξει τεράστιο ρόλο στην κατηφόρα που έχουμε πάρει και ειδικά στην Ελλάδα.
Μεγαλώνεις σε ένα περιβάλλον, παράλληλα, όπου έχει πολλά ταξίδια, λόγω της ενασχόλησης του πατέρα σου με το αντικείμενο. Άρα και οι παραστάσεις πολλές από αυτό; Ταξίδευες από μικρός;
Να σου πω την αλήθεια ταξίδια έκανα, όχι πάρα πολλά λόγω σχολείου φυσικά, αλλά είχα την ιδιαιτερότητα να πηγαίνω περισσότερα από κάποια άλλα παιδιά της ηλικίας μου. Το μόνο σίγουρο που θυμάμαι ήταν στις εκδρομές του σχολείου όπου «καβάντζωνα» τις καλύτερες θέσεις στο λεωφορείο καθώς ξεκίναγα από το σπίτι μαζί με τον πατέρα μου που τότε ήταν το μοναδικό τουριστικό γραφείο στην Ναύπακτο. Παραστάσεις σίγουρα έχω στο μυαλό μου. Τότε άλλωστε τα αυτοκίνητα ήταν πολύ λιγότερα σε αριθμό και όταν ο κόσμος γενικά επιζητούσε να ξεφύγει, η μόνη διέξοδος ήταν τα λεωφορεία και αυτού του είδους οι εκδρομές. Θυμάμαι εκδρομές με όρθιους να χορεύουν από το πρωί έως το βράδυ, κάθε Καθαρή Δευτέρα πιάναμε τα βουνά, δεν τους ένοιαζε ούτε η ζέστη, ούτε το κρύο, οι εκδρομές ήταν μέρος των συνηθειών τους.
Ερχόμενος σε ηλικία που έπρεπε να πάρεις αποφάσεις για το τι θα ήθελες να κάνεις επαγγελματικά, ο δρόμος ήταν μονόδρομος για σένα ή υπήρχαν κι άλλες σκέψεις στο μυαλό σου;
Να σου πω την αλήθεια, εκτός από αυτό το επάγγελμα, σκεφτόμουν παράλληλα την γραφιστική και την μαγειρική, καθώς και τα δύο μου άρεσαν. Ασχολιόμουν από μικρός με το σχέδιο και με την κουζίνα. Τελικά με κέρδισε το τιμόνι. Πολλά επαγγέλματα «περνάνε» από πατέρα σε γιο για διάφορους λόγους θέλοντας και μη. Δεν θυμάμαι αν αυτό ήθελα περισσότερο, αλλά πλέον είμαι σίγουρος ότι έκανα την σωστή επιλογή και τα αποτελέσματα με δικαιώνουν.
Πώς επηρεάστηκε ο χώρος σας από την κρίση;
Πλέον οι εκδρομές έχουν γίνει είδος πολυτελείας. Λόγω οικονομικών προβλημάτων, σε κάθε οικογένεια, ο τζίρος και τα έσοδα μας έχουν μειωθεί δραματικά. Και ποιος κλάδος βέβαια δεν έχει υποστεί αλλαγές και δεν έχει προβλήματα την σήμερον ημέρα που το οικονομικό σύστημα είναι πλέον εναντίον του ελεύθερου επαγγελματία και του απλού πολίτη. Προσπαθούμε πάντα βέβαια για τις καλύτερες υπηρεσίες και τις πιο συμφέρουσες τιμές για να μπορούν να συμμετέχουν ακόμα ενεργά στις υπηρεσίες μας και άτομα με χαμηλά εισοδήματα.
Η ιδέα της ομαδικής εκδρομής, που κάποτε ήταν μια συνήθεια του κόσμου, έχει αλλάξει στο πέρασμα του χρόνου ή υπάρχει ακόμα και σήμερα ενδιαφέρον;
Όπως ανέφερα και πιο πάνω οι εκδρομές παλαιότερα ήταν ένα καθημερινό φαινόμενο καθώς λίγες οικογένειες είχαν στην κατοχή τους αυτοκίνητο. Εγώ θυμάμαι ότι το πρώτο μας αυτοκίνητο το πήρε ο πατέρας μου περίπου το 1996 και μέχρι τότε πηγαίναμε παντού οικογενειακά με το λεωφορείο. Γενικά οι ομαδικές εκδρομές έχουν μεγαλύτερη απήχηση στις πιο μεγάλες ηλικίες, λόγω του ότι κάποιοι δεν οδηγούν ή είναι πιο αδύναμοι, προτιμώντας έτσι τη λύση του λεωφορείου. Κακώς βέβαια για εμένα, γιατί στο σχολείο ένα από τα πρώτα μας ενδιαφέροντα ήταν ο σχεδιασμός μιας εκδρομής, μάλιστα μιας πολυήμερης. Ωστόσο… δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να χάνουμε αυτό το ενδιαφέρον μετά από λίγα χρόνια και ενώ οι αναμνήσεις μας είναι ότι καλύτερο μέσα από αυτού του είδους τις παραστάσεις. Φίλους και συμπολίτες μου, σε σχετικά μικρές ηλικίες, που τους παροτρύνω να έρθουν σε μια εκδρομή, έχοντας χρόνια να κάνουν ένα τέτοιο ταξίδι, πραγματικά το απολαμβάνουν και δίνουν υπόσχεση στον εαυτό τους να μην σταματήσουν να ταξιδεύουν, όπως έκαναν τα παλιότερα χρόνια. Τα ομαδικά ταξίδια προσφέρουν γέλιο, χαρά, γνωριμίες, καλύτερη ξενάγηση και πολλά άλλα σε σχέση με τα ατομικά, οπότε θα έλεγα ο καθένας να το ξανασκεφτεί.
Βέβαια το δικό σας γραφείο παρέχει μία σειρά υπηρεσιών…
Οι υπηρεσίες τους δικού μας γραφείου πλέον όλο και αυξάνονται. καθώς η αγορά γίνεται ολοένα και πιο απαιτητική, ενώ και τα έσοδα σε έναν εργασιακό χώρο θα πρέπει να είναι αυξανόμενα. Εκτός από τις ομαδικές εκδρομές, που είναι το φόρτε μας, μιας και ο πατέρας μου κάνει αυτό το επάγγελμα 40 χρόνια τώρα και ξέρει ειδικά τον Ελλαδικό χώρο σπιθαμή προς σπιθαμή, παρέχουμε υπηρεσίες όπως αεροπορικά εισιτήρια, ακτοπλοϊκά εισιτήρια, έκδοση βίζας, κρατήσεις ξενοδοχείων σε όλο τον κόσμο, πακέτα εκδρομών σε εξωτικά μέρη, γαμήλια ταξίδια, κρουαζιέρες, συνεργασία με κορυφαία τουριστικά γραφεία της Ελλάδος, μεταφορές από και προς το αεροδρόμιο, αποστολή λαδιού και αντικειμένων σε Αμερική, Καναδά και Αυστραλία και οτιδήποτε έχει σχέση με τον τουρισμό.
Αλήθεια, Χρήστο, πόσες χώρες έχεις επισκεφτεί και ποια είναι εκείνα τα μέρη που σε σημάδεψαν και θα μας πρότεινες να πάμε;
Οι χώρες που έχω επισκεφθεί είναι κυρίως με το λεωφορείο και με την δουλεία μου. Έχω αρκετά χιλιόμετρα στο ενεργητικό μου, οπότε τα ατομικά ταξίδια περιορίζονται λίγο, επειδή ξεφεύγω συχνά με τις δικές μας εκδρομές και όταν έχω κάποια μέρα ελεύθερη προσπαθώ να έχω ηρεμία και να μένω στην όμορφη μας πόλη. Λοιπόν Βουλγαρία, Σκόπια, Αλβανία, Τουρκία, Ιταλία, Γερμανία, Σερβία είναι κάποιες από τις χώρες που έχω επισκεφθεί. Γενικά αν κάποιος αρέσκεται στις εκδρομές θα του πρότεινα να μην σταματήσει ποτέ τα ταξίδια και να γυρίσει αυτές τις χώρες, αλλά και όλες τις υπόλοιπες, καθώς όλες έχουν κάτι να σου προσφέρουν, και πολιτιστικά και λόγω της διαφορετικής κουλτούρας. Η κάθε χώρα θα σου αφήσει το δικό της σημάδι και γι’ αυτό πολλούς προορισμούς τους προτιμούμε και για δεύτερη φορά.
Με ποια κριτήρια επιλέγετε μία τουριστική εκδρομή; Τι είναι αυτό που θα πρέπει να έχει ένα μέρος για να αποτελέσει για εσάς προορισμό;
Η κάθε εκδρομή έχει τον δικό της διαφορετικό σχεδιασμό, βάσει του κοινού που απευθύνεσαι και του τι ακριβώς θέλεις να κάνεις. Εκδρομές θρησκευτικού περιεχομένου, εκδρομές για διασκέδαση, εκδρομές ορεινές για χιόνια, εκδρομές καλοκαιρινές για ξεκούραση και παραλίες… και πολλά άλλα διαφορετικά σενάρια. Θα ήθελα τα μέρη που προσεγγίζει το λεωφορείο, τουλάχιστον στον Ελλαδικό χώρο, να μπορέσω να τα γυρίσω τουλάχιστον μια φορά και αυτό προσπαθώ να κάνω τα τελευταία χρόνια. Όπως είπα και πιο πριν, όλα τα μέρη έχουν κάτι που θα σε στιγματίσουν, ακόμα και το μικρό καφενεδάκι στην κεντρική πλατεία κάποιου χωριού. Ο σχεδιασμός της κάθε εκδρομής γίνεται κάθε φορά από την αρχή, κι ας είναι προορισμός που πηγαίνουμε για πολλοστή φορά, καθώς κάποιοι παράγοντες χρόνο με τον χρόνο αλλάζουν, πχ δρόμος, καινούργια ξενοδοχεία και οποιαδήποτε νέα πληροφορία που θα μας φανεί χρήσιμη.
Έχοντας παραστάσεις από πολλές και αναπτυγμένες τουριστικά περιοχές, η Ναύπακτος πιστεύεις ότι βρίσκεται σε καλό επίπεδο ή έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να βαδίσουμε;
Χμμ… πολύ σκέψη. Έχω όντως γυρίσει αρκετές τουριστικές περιοχές, άλλες χειρότερες απ’ την πόλη μας άλλες καλύτερες. Η Ναύπακτος είναι ένα διαμάντι ανεπεξέργαστο, όταν κοπεί και γυαλιστεί θα δείξει την αξία της!!! Γενικά την τελευταία 20ετία που βλέπω τα πράγματα και τις καταστάσεις με πιο ώριμο βλέμμα βλέπω ότι τα έργα και η ανάπτυξη της Ναυπάκτου γίνονται με ρυθμούς χελώνας, και με ένα τρόπο που θυμίζει αγγαρεία. Να μη μιλήσω για την κατάσταση και τη σχέση ανάμεσα στους επαγγελματίες, αλλά και την «κόντρα» διάφορων πολιτών με απαρχαιωμένα μυαλά προς κάποιους επαγγελματίες, ή ακόμα και την σχεδόν αιώνια κόντρα της εκάστοτε δημοτικής αρχής με την κάθε αντιπολίτευση. Ελάχιστες φορές θυμάμαι επαγγελματίες ενωμένους μια γροθιά και ακόμα πιο ελάχιστες φορές η αντιπολίτευση να συμφωνεί σε ένα έργο ή κάποια κίνηση της δημοτικής αρχής ακόμα και εάν αυτό ήταν θετικό.
Για μένα φταίνε καταρχήν οι πολίτες σε πρώτο βαθμό, καθώς σε μεγάλο ποσοστό εδώ ισχύει η παροιμία «να ψοφήσει η γίδα του διπλανού μας» και κατά δεύτερον της εκάστοτε δημοτικής αρχής που την τελευταία 20ετία έχει καταφέρει κατ’ εμέ μια τρύπα στο νερό. Δεν λέω ότι δεν γίνονται κάποια έργα, αλλά αυτά τα έργα χάνουν την αξία τους όταν στην πορεία γίνονται πολλά λάθη, ή όταν έχεις χρόνο και χρήμα για πέντε έργα εσύ κάνεις ένα και καμαρώνεις γι’ αυτό.
Πιστεύω γενικά ότι και η δημοτική αρχή δεν είναι κοντά στον επαγγελματία, δεν νιώθει αλλά ούτε κουβεντιάζει τα προβλήματα της σημερινής κατάστασης, ενώ πολλές φορές αρέσκεται στο να κάνει «δικτατορικά» αυτό που θέλει, και χωρίς να έχει το αποτέλεσμα που νόμιζε, διαιωνίζοντας μία λάθος κατάσταση. Το κάστρο μας, αυτό το στολίδι της πόλης μας, είναι παραμελημένο τόσα χρόνια, ενώ θα έπρεπε να είναι και το σήμα κατατεθέν μαζί με το λιμάνι μας. Θα έπρεπε να έρχονται οι ξένοι τουρίστες και μαζί με κάποιο μουσείο να τους προσφέρουμε ένα ταξίδι στον χρόνο αφήνοντας τους τις καλύτερες αναμνήσεις. Πως όμως θα φέρουμε τα λεωφορεία στην πόλη μας όταν σε κάθε στροφή, και μέσα στην πόλη μας αλλά και προς το κάστρο, υπάρχουν παρκαρισμένα εμπόδια. Γενικά όμως και η διαφήμιση της πόλης μας προς τα έξω τα τελευταία χρόνια ήταν μηδαμινή και αυτό λόγω της ελλιπούς συνεργασίας της δημοτικής αρχής με τους επαγγελματίες. Η μαρίνα όνειρο πολλών δεκαετιών ίσως προσφέρει στα επόμενα χρόνια, εφόσον πραγματοποιηθεί, ένα μερίδιο από την «πίτα» του τουρισμού και στην πόλη μας.
Η Ναύπακτος έχει πολλές δυνατότητες και όλοι μαζί πρέπει πλέον να τις αναδείξουμε ακόμα και αν χρειαστεί να «πολεμήσουμε» με κάποιους συμπολίτες μας που διαφωνούν.
Όντας αρκετά δραστήριος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για πράγματα που συμβαίνουν γύρω σου, διακρίνεις το ίδιο να συμβαίνει γενικά με τη γενιά σου ή θεωρείς πως οι περισσότεροι «ιδιωτεύουν»; Είσαι αισιόδοξος ότι αυτή η φουρνιά ανθρώπων κάτι θα μπορούσε να αλλάξει στον τόπο μας;
Δραστήριος ήμουν και θα είμαι πάντα και πάντα λέω και κάνω αυτό που πιστεύω, με λόγο σπαθάτο, αν και πολλές φορές αυτό είναι ένα μειονέκτημα στον επαγγελματικό τομέα μου. Υπάρχουν αρκετοί νέοι που έχουν καθαρές και θετικές σκέψεις για ένα καλύτερο μέλλον σε αυτόν τον τόπο, κάποιοι μάλιστα λόγω και της επαγγελματικής τους ενασχόλησης έχουν ένα κίνητρο ακόμα, ενώ υπάρχουν και εκείνοι που απλά αγαπούν τον τόπο που γεννήθηκαν η ζουν. Ο σωστός πολίτης σε μια πόλη, σε μία χώρα, θα πρέπει να είναι και ενεργός πολίτης. Και ενεργός δεν σημαίνει μόνο αφήνω κάποια χρήματα στην αγορά, αλλά ταυτόχρονα ελέγχω τον χώρο γύρω μου, διορθώνω κάποια λάθη που υπάρχουν, μαζεύω ένα σκουπίδι από τον δρόμο, φωνάζω σε κάποιον περαστικό αν παρκάρει παράνομα, βοηθώ τον γείτονα, διεκδικώ το δίκιο του σε προβλήματα που με απασχολούν και πολλά άλλα που θα μπορούσα να αναφέρω.
Με μία έκφραση δυναμικός πολίτης για το καλό του τόπου μου, αυτό θα πρέπει να είμαστε όλοι. Αισιόδοξος είμαι πάντα ότι και να γίνεται σε οποιοδήποτε τομέα. Πιστεύω άλλωστε ότι υπάρχουν αρκετοί νέοι με όραμα για αυτόν τον τόπο, κι όταν φύγουν απ’ το πολιτικό τοπίο, και μη, κάποιες «αρχαίες σκιές» που μόνο τρικλοποδιές βάζουν θα μπορέσουμε να εμφανίσουμε το «καλογυαλισμένο μας διαμάντι».
Η συνέντευξη δημοσιελυτηκε στην εφημερίδα «εμπρός» στις 16/11/2018
