Τη Σπυριδούλα Πιά δεν έτυχε δυστυχώς να τη γνωρίσω από κοντά. Είχαν την τύχη να τη συναναστραφώ μόνο τηλεφωνικά, τον τελευταίο ενάμιση περίπου χρόνο. Με δική της πρωτοβουλία, θυμάμαι, επικοινώνησε με την εφημερίδα θέλοντας να μου εκφράσει την ικανοποίησή της για το ότι η «εμπρός» επανακυκλοφόρησε, αλλά και να μου πει πως είναι στη διάθεσή μας όποτε επιθυμούμε να φιλοξενούμε κείμενά της. Το πεδίο ενδιαφέροντός της, ως προς τη θεματολογία που θα μας κάλυπτε… η ιστορία του τόπου μας, η λαογραφία του, οι συνήθειές του και το πώς αυτές μεταλλάχτηκαν στην πορεία του χρόνου φτάνοντας στο σήμερα.
Αφού μας έστειλε ένα δύο κείμενα, της ζήτησα αν και η ίδια επιθυμεί, να φτιάξουμε μία μόνιμη στήλη, που σε κάθε τεύχος θα μπορεί ελεύθερα να παραθέτει τις πλούσιες γνώσεις της γύρω από θέματα που η ίδια θα επιλέγει. Το δέχτηκε με χαρά και κάπως έτσι ξεκίνησε η σταθερή συνεργασία μας έως και σήμερα. Σε τακτά χρονικά διαστήματα μιλούσαμε τηλεφωνικά, κι αν έχω κάτι να θυμάμαι χαρακτηριστικά από αυτή μας την επαφή, τούτο είναι η ευγένεια και ο γεμάτος καλοσύνη λόγος της. Ένας άνθρωπος που καταλάβαινες και μόνο από τον τρόπο που σου μιλούσε πως ξεχείλιζε από διάθεση για προσφορά, όπως αυτή που παρείχε σε εμάς στην «ε» και στους αναγνώστες μας απλόχερα όλο αυτό το χρονικό διάστημα.
Η είδηση του χαμού της με γέμισε με θλίψη για πολλούς λόγους, για έναν όμως ακόμα περισσότερο, καθώς δεν έγινε πραγματικότητα αυτό που όλες τις φορές αναφέραμε στις συνομιλίες μας, το να συναντηθούμε κάποια στιγμή κι από κοντά. Ας είναι κι έτσι όμως, αφού έτσι το θέλησε η ίδια η ζωή να γίνει.
Ως «ε» εκφράζουμε τα βαθιά και ειλικρινή μας συλλυπητήρια στους οικείους της αγαπημένης μας Σπυριδούλας, ενώ στην ίδια λέμε ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλα αυτά που υπήρξε για τον τόπο μας. Και επειδή πολλοί θα τα αγνοείτε, σύντομα θα επανέλθουμε με μια αναλυτική καταγραφή της ζωής της, και της προσφοράς της στη Ναυπακτία.
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας «εμπρός»
