Τα «Ι.Θ.» (Ιστορικά Θέματα) του Ιανουαρίου 2014 αναφέρονται στις παιδοπόλεις της Φρειδερίκης, με την συντάκτρια του κειμένου να θεωρεί προδήλως ως αλάθητα δεδομένα τους μύθους, τις προκαταλήψεις και τις ιδεοληψίες της Αριστεράς, τα οποία αναπαράγει, θα έλεγα, άκριτα και λίαν επιπολαίως.
Ο υποσημειούμενος υπήρξε επί επταετία τρόφιμος αυτών και δικαιούται φρονώ να καταθέσει λίαν συνοπτικά τις εμπειρίες του. Στην παιδόπολη Ζηρού βρέθηκα με αίτηση του πατέρα μου, ενώ – προηγουμένως – βρέθηκα βιαίως μαζί με τη μητέρα μου και την αδελφή μου στην Αλβανία και Ουγγαρία (1948-1954), όμηρος των ανταρτών του Δ.Σ.Ε. Θυμάμαι τα τραγούδια στο χωριό «Μπελογιάννης»: «Αχ Μόσχα εσύ, για σένα χτυπά με χαρά του λαού η καρδιά». Στις παιδοπόλεις «την ελληνική σημαία μάνα μου την αγαπώ».
Τις εμπειρίες μου από τις παιδοπόλεις θα τις χαρακτήριζα θετικές. Βρήκαμε καλές συνθήκες ζωής, υγιεινής, διατροφής, εκπαίδευσης και καλής συμπεριφοράς από το προσωπικό. Θα παραθέσω όμως πολύ συνοπτικά μαρτυρίες παιδιών, ακόμα και ανταρτών του Δ.Σ.Ε., που βρέθηκαν στις παιδοπόλεις, πάντοτε κατόπιν αιτήσεως του κηδεμόνος.
Ο Σταύρος Mπάκας από το χωριό Γολά Θεσπρωτίας, ο αντάρτης πατέρας του πέθανε ως πολιτικός πρόσφυγας στην Πολωνία και ο ίδιος διετέλεσε μέλος του ΚΚΕ επί 12ετία. «Οι εργαζόμενοι στην παιδόπολη από την αρχηγό της κ. Κατίνα, τις ομαδάρχισσες, τους δασκάλους μας… ήταν άψογοι… και δεν προσπάθησαν ποτέ κανείς να μας πληγώνει με ύβρεις και προπαγάνδα… Την τότε βασίλισσα Φρειδερίκη που έκανε τα ιδρύματα και τον ελληνικό λαό, που με το υστέρημά του μας μεγάλωσε και μόρφωσε, ευγνωμονώ».
Η Αγγελική Πάζιου – Τζιώκα, από τα Τοπόλιανα Ευρυτανίας, κόρη αντάρτη του Δ.Σ.Ε. με εννέα παιδιά από τα οποία τέσσερα στο αντάρτικο και πέντε τρόφιμοι παιδοπόλεων της Βασιλικής Πρόνοιας, γράφει: «Το προσωπικό (της παιδόπολης) γνωρίζοντας ότι όλα τα παιδιά που ήταν εκεί (παιδοπόλεις) ήταν άλλα ορφανά, άλλων οι γονείς ήταν αντάρτες πάνω στα βουνά… Γι’ αυτό ήταν πολύ στοργικοί μαζί μας, προσπαθούσαν να μας κάνουν να ξεχάσουμε το δράμα μας… με έκανε να αισθανθώ για μιαν ακόμα φορά απέραντη ευγνωμοσύνη για τη βασίλισσα Φρειδερίκη, που είχε την έμπνευση να συγκεντρώσει τόσες χιλιάδες ελληνόπουλα υπό την προστασία της και να έχουμε άριστη επίβλεψη και τέλεια διατροφή. («Το Ηλιοβασίλεμα της ξενιτιάς», Μελβούρνη 2004).
Ο ομότιμος καθηγητής της Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου Αστέριος Αργυρίου διηγείται: «Βρήκα στην παιδόπολη (1948) πολύ ανθρώπινες συνθήκες. Καταρχήν εξασφαλίσαμε ψωμί να φάμε, γλυτώσαμε από τη δυστυχία και πείνα, άλλα παιδιά γλύτωσαν και από το θάνατο, καθώς έρχονταν από περιοχές όπου οι αιματηρές μάχες δεν είχαν σταματήσει… Δεν μας έκαναν πλύση εγκεφάλου ούτε ήρθε κανείς να μας πει ότι οι αντάρτες που ήταν έξω είχαν «δόντια λύκου» και «μαχαίρια γεμάτα αίματα. Ποτέ δεν ασκήθηκε ψυχολογική βία ή άλλος επηρεασμός…».
Ο Θανάσης Κεσκινίδης στο «Βήμα» της 24.1.2007: «Στην παιδόπολη βρήκα θαλπωρή, αγάπη, άφθονη τροφή… και το πιο σημαντικό, εκπαίδευση. Κάθε χρόνο στις εισαγωγικές εξετάσεις στα Α.Ε.Ι. οι παιδοπολίτες φιγουράρουν στις πρώτες θέσεις».
Εξ άλλου, το προσωπικό των παιδοπόλεων απαρτίστηκε από άτομα υψηλού επιπέδου, όπως η φωτισμένη παιδαγωγός Καλλιόπη Μουστάκα, συνεργάτιδα του πρωτοπρεσβύτερου Γ. Πυρουνάκη και του Ε. Παπανούτσου, η οποία αρθρογραφούσε στο «Βήμα» μέχρι το θάνατό της το 1978 (βλ. Αρχειοτάξιο 2008).
Στα περιοδικά που εξέδιδε η «Βασιλική Πρόνοια» και τα οποία διενέμοντο στους τροφίμους, συνηργάζοντο γνωστοί αριστεροί όπως ο Μποστ, η Σοφία Μαυροειδή – Παπαδάκη, ακόμα νομίζω και ο αδελφός του Άρη Βελουχιώτη, Μπάμπης Κλάρας.
Και όπως έγραψε ο Δρ. Φιλοσοφίας Κρίτων Ζωάκος «Η Ελλάδα των Παιδοπόλεων δεν με πλήγωνε – αντίθετα- επούλωνε τις πληγές μου».
Την μνήμη επομένως της Φρειδερίκης για τη συγκεκριμένη δραστηριότητά της, δεν την υπερασπίζονται βεβαίως ούτε οι «Ηρακλείς του Στέματος» ούτε οι θαυμαστές της λενινιστικής ηθικής (το να λέμε την αλήθεια είναι μια αστική προκατάληψη), αλλά οι χιλιάδες τρόφιμοι των παιδοπόλεων και ιδίως οι γιοι και οι θυγατέρες των ανταρτών του Δ.Σ.Ε. που πέρασαν από τις παιδοπόλεις και φρονώ ότι μεγαλύτερος έπαινος για τη νεκρή βασίλισσα δεν μπορεί να υπάρξει.
Αντώνης Ν. Βενέτης,
Μοναστηράκι Δωρίδος
