…πηγάζει ανεμπόδιστα από την έξαψη που προκαλούν Ανέντιμοι Στόχοι…
Βιώνουμε, όλο και περισσότερο, καταστάσεις ΟΧΙ απλώς δύσκολες. Είναι καταστάσεις αιματηρές για τις οποίες υπαίτιοι είμαστε εμείς οι ίδιοι κυρίως.
Οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας δεν είχαν φοιτήσει σε Πανεπιστήμια, οι περισσότεροι, αλλά το τίμιο αίσθημα σεβασμού και αγάπης, μέχρι αυτοθυσίας, δεν τους έλειπε. Μέσα σε τρεις μόνο λέξεις έκρυβαν ότι πιο ιερό υπήρχε για να ναυπηγούν το καράβι της ζωής στέρεο και ικανό να πλέει σε θάλασσες, όχι μόνο ήρεμες αλλά και με κύματα βαθιά ανταριασμένα.
Η λέξη ΠΑΤΡΙΔΑ είχε την ίδια έννοια με τη λέξη ΜΑΝΑ! Ήταν αυτή που έπρεπε να γνοιαστεί με την ίδια υπευθυνότητα και στοργή για όλους. Και αν, σπάνια, μπορεί να λάθευε για κάποιο παιδί της κάποτε, υπήρχε η λέξη «ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ» έτοιμη να συντρέξει και να ρίξει βάλσαμο στον πόνο, είτε αυτός ήταν από πληγή στο σώμα, είτε στην ψυχή.
Και όλα αυτά τα φώτιζε και τα οδηγούσε πάνω απ’ όλα η ίδια ΠΙΣΤΗ στην Χριστιανοσύνη! Στην Χριστιανοσύνη που φωτίζει δίκαια!
Η Θρησκεία μας που έχει νου και καρδιά! Η Θρησκεία μας που δεν έχει τσέπες και προσωπικό συμφέρον για «τριάκοντα αργύρια»…
Η Πατρίδα μας Ελλάδα που, εδώ και αιώνες, ήξερε να φεγγίζει με σοφές γνώσεις ολόκληρη την «υφήλιο», με πίστη συμπορεύονταν με τον ήλιο που διώχνει το σκοτάδι της κακίας, του φθόνου και της καταστρο-φικής ζήλιας. Η Πατρίδα μας Ελλάδα που έχει για σύμβολο την γαλα-νόλευκη! Σύμβολο το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσάς μας και το λευκό του αλέκιαστου από κάθε ανέντιμη βρωμιά!
Η λέξη «Σύμβολο» ξέρουμε από πού πηγάζει; Ναι, είναι η σύνθετη λέξη που με ένα σχήμα, μία εικόνα γλαφυρή και άψογη αντιπροσωπεύει μια Ελλάδα που έχει ως καθήκον το ανέσπερο κι ευλογημένο δίκαιο που είναι κι ευλογημένο πανανθρώπινα! Είναι το αψεγάδιαστο ευλογημένο μας «πιστεύω» με τον σταυρό ψηλά και πάνω απ’ όλα τα μολυσμένα!
Απ’ όλα αυτά τα τόσο απλά και άδολα σημαντικά μας πλούτη, πόσα δικαιώματά μας έχουν απομείνει να τα τιμάμε φανερά και να μην επιτρέπουμε στον κάθε σύγχρονο Ιούδα Ισκαριώτη να τα μολύνει με τα σκουπίδια της καρδιάς του; Πώς και γιατί επιτρέπουμε σε δολοφόνους και αισχροκερδείς να επιβάλλουν τη βία;
Σε πόσους φόνους άραγε θα πρέπει τώρα πιά αδίστακτα να εθελοτυφλούμε και προδοτικά να διδάσκουμε, με χαμόγελα και χειροκροτήματα τη Νεολαία μας στο δρόμο της καταστροφής όλων μας; Σαν πόσα δισ- και τρισεκατομυριάκια πρέπει να καταφέρουμε, αθόρυβα και… υπερήφανα να σουφρώσουμε για να θεωρηθούμε… «Μεγάτιμοι»;
Πόσες αυτοκτονίες απόγνωσης πρέπει να συμβούν, για να αντιληφθούμε την ευρύτερη αυτοκτονία της πατρίδας μας ολόκληρης;
Πόσοι και ποιοι ντόπιοι και φίλοι μασκαρεμένοι επεξεργάζονται τον ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΜΟ ΜΑΣ;;;
Λίγο φιλότιμο, λίγη ευσυνειδησία, λίγη ηθική, λίγη ανθρωπιά, πού θα βρούμε για να αναχαιτίσουμε, το αίμα που χύνεται ανεμπόδιστα στους δρόμους, λες και οι φωτιές που σπέρνονται και τις θερίζουν οι αθώοι δεν φέξανε ακόμα αρκετά την κατάντια μας;;;
Πρωτοτυπούμε βέβαια, αφού και με πλημμύρες μπορούμε… ν’ ανάβουμε.. καταστροφές…
Ποιος άγιος θα μας λυπηθεί και γιατί;;;
Αφού εμείς οι ίδιοι εθελοτυφλούμε και επιλέγουμε άθεους να μας κυβερνήσουν…
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “Εμπρός”
