Γράφει ο Κωνσταντίνος Βασιλόπουλος
Τις προηγούμενες μέρες στον ουρανό είχαμε τη γνωστή βροχή μετεώρων -τα λεγόμενα πεφταστέρια-τις Περσείδες, οι οποίες κάθε χρόνο εμφανίζονται στον Αυγουστιάτικο ουρανό. Φέτος το φαινόμενο επιβαρύνθηκε από την παρουσία της Σελήνης στον ουρανό που έριχνε αρκετό φως και δυσκόλευε στην παρατήρηση τους. Γενικά σε όλο τον κόσμο αρκετοί αστροφωτογράφοι με τους οποίους μιλώ, δεν έμειναν απόλυτα ευχαριστημένοι από τον αριθμό των μετεώρων που έπιασαν στις φωτογραφίες τους.
Πριν δείτε κάποιες φωτογραφίες που ο ίδιος τράβηξα ,ας δούμε συνοπτικά τη θεωρία πίσω από το ωραίο ουράνιο αυτό φαινόμενο.
Ένα πεφταστέρι-διάττοντας-είναι μία φωτεινή ιχνογραμμή στο νυχτερινό ουρανό που συνήθως διαρκεί ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Αυτή η λάμψη προκαλείται από ένα σωματίδιο διαπλανητικής σκόνης το οποίο εισβάλλει στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας της Γης. Το φαινόμενο ονομάστηκε μετέωρο, το σωματίδιο σκόνης που το προκαλεί ονομάζεται μετεωροειδές. Κάποια μεγαλύτερα και πιο συμπαγή αντικείμενα που επιβιώνουν αυτή τη βουτιά στην ατμόσφαιρα της Γης και φτάνουν στο έδαφος ονομάζονται μετεωρίτες.
Τα μετέωρα παρουσιάζονται σε ύψος από 80 έως 120χλμ. Η ταχύτητά τους ποικίλλει με ένα ανώτερο όριο στα 70χλμ/ώρα. Από την άλλη η λαμπρότητά τους κυμαίνεται σε μία μεγάλη κλίμακα καθώς φτάνει από το 2(ένα τυπικό φωτεινό αστέρι) μέχρι το -4,7 δηλαδή λαμπρά σαν τη Αφροδίτη. Όσα ξεπερνούν το νούμερο αυτό ονομάζονται βολίδες και είναι ορατά στο φως της ημέρας.
Τί γίνεται όταν παρατηρούμε πολλά μετέωρα σε ένα βράδυ; Τότε έχουμε τη λεγόμενη βροχή μετεωριτών. Αυτή προκύπτει όταν η Γη διέρχεται από τα λεγόμενα ρεύματα μετεώρων, τα οποία δημιουργούνται από περιοδικούς κομήτες που χάνουν ύλη καθώς περνάνε από το εσωτερικό ηλιακό σύστημα. Με την πάροδο του η ύλη αυτή διασκορπίζεται γύρω από την τροχιά του κομήτη, διασταυρώμενη η τροχιά της Γης ή περνώντας κοντά από την τροχιά ενός κομήτη έχουμε μία μεγάλη αύξηση στα παρατηρούμενα μετέωρα. Τα μετέωρα μιας ορισμένης βροχής φαίνονται να εκπέμπονται από το ίδιο σημείο του νυχτερινού ουρανού ,τις ίδιες ημερομηνίες κάθε χρόνο. Στην πραγματικότητα τα σωματίδια κινούνται σε παράλληλες τροχιές και η αίσθηση της εκπομπής από ένα σημείο είναι φαινόμενο προοπτικής προβολής. Ένα απλό παράδειγμα είναι όταν στεκόμαστε σε μία γέφυρα πάνω από ένα μακρύ ίσιο δρόμο και κοιτάζουμε προς τον ορίζοντα: οι παράλληλες λωρίδες φαίνονται να συγκλίνουν και να συναντιούνται σε κάποια απόσταση ενώ γνωρίζουμε πως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Αυτό το σημείο από το οποίο φαινομενικά εκπορεύονται τα μετέωρα μιας ορισμένης βροχής λέγεται ακτινοβόλο σημείο και η βροχή παίρνει το όνομά της από τον αστερισμό στον οποίο βρίσκεται το ακτινοβόλο σημείο.
Πηγή : ”Αστροφωτογραφία” εκδ. Πλανητάριο Θεσσαλονίκης
