Αλήθεια και ποιος δεν έχει σκεφθεί κάποια στιγμή στην ζωή του να κάνει πράξη ιδέα, η οποία μπορεί με δυσκολίες να είναι πραγματοποιήσιμη, αλλά μπορεί να έχει και ιδιαίτερο κοινωνικό αντίκτυπο.
Η ιδέα αυτή για μένα έχει να κάνει με μια δράση το βράδυ της Πασχαλιάς, μιας χρονιάς που το Πάσχα εορταζόταν τον μήνα Μάιο.
Η ιστορία της δράσης αυτής ήρθε στο μυαλό μου για να την περιγράψω, μετά την πρωτοφανή και διαφαινόμενη απουσία των Πασχαλινών εκδηλώσεων για φέτος λόγω της συνεχιζόμενης πανδημίας, σεβόμενος την αξία, κοινωνική και ιδιαίτερα θρησκευτική των ημερών αυτών.
Ημέρες παραδοσιακής αξίας και κοινωνικοθρησκευτικής αλληλέγγυας συμπεριφοράς, που με τα γεγονότα τους γράψανε στου καθενός την μνήμη ανεξίτηλα την πορεία του στην ιστορία της ζωής.
Πολλά χρόνια υπηρέτησα την εκκλησία του χωριού σαν ψάλτης, και οι ημέρες του Πάσχα έχουν γραφτεί στην μνήμη μου σαν ιδιαίτερες. Και επειδή Ανάσταση κάναμε δύο φορές το ίδιο βράδυ, στο δικό μας και στο διπλανό χωριό, η ιδέα που προανέφερα έχει να κάνει με δράση στην επιστροφή από το διπλανό χωριό με το τέλος της πρώτης Ανάστασης.
Τα δύο χωριά τα χωρίζει ένα μικρό βουνό με υψόμετρο γύρω στα 600 μέτρα, και με συνολική απόσταση κοντά στα 6 χιλιόμετρα. Ο δρόμος είναι χαλικόστρωτος και αλλού χωμάτινος, με κακοτοπιές ιδιαίτερα μετά από βροχή. Στην κορυφή του βουνού, ενδιάμεσα της διαδρομής στέκει το εκκλησάκι του προφήτη Ηλία, και ο δρόμος περνάει δίπλα του.
Μια στάση εκεί προσφέρει απίθανη θέα. Φαίνεται ο δρόμος από τη μία και την άλλη του δασόφυτου βουνού, ενώ διακρίνεται ανατολικά η Ναύπακτος, πιο νότια το Αντίρριο με τη γέφυρα και λίγο η Πάτρα όσο την αφήνει να φανεί το απέναντι βουνό, η Παλιοβούνα ή Κλόκωβα.
Η ιδέα της παράξενης δράσης αφορούσε μια τρελή πεζοπορία μετά το τέλος της πρώτης Ανάστασης από το δεύτερο χωριό στο δικό μας μέσα στη νύχτα.
Επειδή οι πεζοπορίες μέσα στο δάσος ήταν καθημερινές και ήταν η μεγάλη μας ευχαρίστηση, αποφασίσαμε εγώ και ο μεγάλος μου γιός να δοκιμάσουμε αυτό το διαφορετικό. Να πάμε με το αυτοκίνητο του ιερέα του χωριού στην πρώτη Ανάσταση, η οποία ‘’βγαίνει’’ περίπου στις 11:30 το βράδυ και να επιστρέψουμε πεζοπορώντας.
Βρέθηκε άλλος ψάλτης για την ενορία του χωριού μας μέχρι να ξεκινήσει η Θεία Λειτουργία και υπολογίσαμε ότι θα ήμασταν στην ώρα μας στην εκκλησία, θεωρώντας όλα ότι θα πάνε καλά.
Ο μήνας ήταν Μάιος όπως προείπα και ο καιρός ήταν πολύ καλός. Οι προγνώσεις δεν δίνανε βροχές και γενικά παρά την υγρασία οι κλιματικές συνθήκες ήταν αρκετά καλές για την εποχή.
Αφήσαμε τα κινητά τηλέφωνα θέλοντας ν’ αποφύγουμε τον πειρασμό για κλήση βοήθειας και προετοιμαστήκαμε με σάκους πλάτης στους οποίους βάλαμε φακούς, εφεδρικές μπαταρίες και μπουκαλάκια με νερό. Επίσης πήραμε ελαφριά ραβδιά από μπαμπού για στήριξη και ενδεχόμενη άλλη χρήση. Έτσι είμαστε σίγουροι ότι θα τα καταφέρουμε και ότι περπατώντας τη διαδρομή, ήταν σαν να εκπληρώναμε κάποιο τάμα και θα νοιώθαμε δικαιωμένοι για την απόφασή μας αυτή.
Γύρω στις 10:45 το βράδυ του Μ. Σαββάτου φύγαμε με το τζιπ του εφημέριου και στις 11:00 φθάσαμε στην εκκλησία του διπλανού χωριού. Μια υπέροχη εκκλησία της Παναγίας μέσα στο δάσος, όπου μας περίμενε πολύς κόσμος και ύστερα από μια μικρή προετοιμασία ψάλαμε τον προοιμιακό και τους κανόνες του Πάσχα.
Η ατμόσφαιρα ήταν κατανυκτική και γύρω στις 11:30, βγήκαμε στο προαύλιο της εκκλησίας και ‘’ σηκώσαμε ‘’ την πρώτη Ανάσταση. Με φοβερό σιγόντο το κελάηδημα των αηδονιών του δάσους που μας περιέβαλε, ψάλαμε το ‘’Χριστός Ανέστη ‘’ και αφού τελείωσε η ακολουθία και χαιρετηθήκαμε δίνοντας και παίρνοντας ευχές, ο καθένας πήρε τον δρόμο του για την επιστροφή.
Ο ιερέας με το τζιπ για την εκκλησία του χωριού μας, οι κάτοικοι για να πάνε σπίτια τους για το βραδινό πασχαλιάτικο τραπέζι και εμείς, εγώ κι ο γιός μου να κάνουμε πράξη την Πασχαλιάτικη τρέλα μας. Να περπατήσουμε νύχτα μέσα στο δάσος σ’ ένα δασικό χαλικόδρομο, με σκοπό να απολαύσουμε την φύση, να ακούσουμε τα αηδόνια, να ξεπεράσουμε τους φόβους μας και να μετρήσουμε τις αντοχές μας.
Κρατώντας τα ραβδιά και τους φακούς και σιγοσυζητώντας αρχίσαμε να ανηφορίζουμε για το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, εν μέσω πανδαισίας αηδονοκελαηδημάτων.
Θέμα φυσικής κατάστασης απ’ ότι φαινόταν δεν υπήρχε και συνεχίσαμε με καλή διάθεση και μάλιστα με γρήγορο ρυθμό για να μην χάνουμε χρόνο. Ώσπου ακούστηκε ο πρώτος παράξενος ήχος ουρλιαχτού. Επαναλήφθηκε και εξακριβώθηκε ότι ήταν από λύκο. Για να ενθαρρύνω όμως τον γιό μου, άρχισα να του λέω ότι μπορεί να μας κάνανε και ‘’ πλάκα ‘’ κάποιοι που ξέρανε ότι θα πεζοπορούσαμε τη νύχτα. Όμως τα ουρλιαχτά γίνανε περισσότερα και ευτυχώς ακουγόντουσαν σχετικά μακριά και όσο προχωρούσαμε εξακολουθούσαν να μένουν σε απόσταση. Μια ανησυχία άρχισα να την έχω αλλά δεν ήθελα να την εκδηλώσω, γιατί έπρεπε να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας. Εν τω μεταξύ είχαμε διανύσει περισσότερο από το μισό της διαδρομής και για επιστροφή δεν υπήρχε καν σκέψη. Έπρεπε να φτάσουμε στο εκκλησάκι το συντομότερο για να προστατευτούμε και εκεί εκτιμώντας την κατάσταση θα αποφασίζαμε τι θα κάναμε.
Επιταχύναμε όσο μπορούσαμε και διασταυρώναμε τους φακούς για να δείχνουμε περισσότεροι. Τα αηδόνια ευτυχώς δεν έπαψαν το κελάηδημα δίνοντάς μας θάρρος και ευτυχώς χωρίς απρόοπτα επιτέλους φτάσαμε στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία. Τα ουρλιαχτά των λύκων άρχισαν να ακούγονται πιο κοντά και αποφασίσαμε να μπούμε μέσα στην εκκλησία. Μας περίμενε όμως μια δυσάρεστη έκπληξη.
Οι πόρτες ήταν κλειδωμένες και όσο κι αν ψάξαμε δεν βρήκαμε το κλειδί. Έτσι αποφασίσαμε ν’ ανέβουμε στην ταράτσα του καθολικού της εκκλησίας χρησιμοποιώντας μια σιδηρόσκαλα που ήταν δίπλα. Μάλιστα ανεβαίνοντας τραβήξαμε και τη σκάλα και την τοποθετήσαμε δίπλα μας.
Παρ’ όλη την αγωνία μας για το πώς θα μπορούσε να εξελιχθεί το ταξίδι μας στην συνέχεια, το σίγουρο ήταν ότι αισθανθήκαμε ανακούφιση και ασφάλεια. Το δύσκολο ήταν ότι δεν είχαμε επικοινωνία, η ώρα ήταν 12:15 και σε λίγο θα ξεκίναγε η Θεία Λειτουργία. Άρχισα ν’ ανησυχώ ότι δεν θα την προλάβω με ό, τι αυτό θα είχε σαν συνέπεια για τον εφημέριο και το εκκλησίασμα, γιατί όπως συνηθίζεται το Πάσχα στο τέλος της Θείας Λειτουργίας οι περισσότεροι που μένουν θέλουν να κοινωνήσουν .
Επιπλέον άρχισε να κάνει και σχετικό κρύο και σκεπτόμασταν πως θα το αντιμετωπίσουμε μιας κι απ’ ότι φαινόταν η νύχτα μπορεί να ήταν μεγάλη.
Βέβαια ενδόμυχα πίστευα ότι αφού θα γινόταν αισθητή η απουσία μας σίγουρα οι δικοί μας άνθρωποι θα μας ψάχνανε και αυτό μου έδινε κουράγιο.
Στο επόμενο τέταρτο τα πράγματα άλλαξαν προς το καλύτερο γιατί από μακριά, στην ανηφόρα από το χωριό μας προς το εκκλησάκι φάνηκαν τα φώτα δύο αυτοκινήτων. Εκεί στα ψηλά του χωριού και πιο πέρα από το ξωκλήσι που ήμασταν υπάρχει ένας μικρός οικισμός , το Καψοχώρι όπως το λέμε, όπου κάποιοι κάτοικοι έχουν χτίσει εξοχικά σπίτια και διαμένουν εκεί περιστασιακά.
Σκέφτηκα ότι κάποιοι απ’ αυτούς τελειώνοντας η Ανάσταση φύγανε για να πάνε νωρίς στο βραδινό Πασχαλινό τραπέζι. Έτσι για να μην φύγουν και δεν τους προλάβουμε, κατεβήκαμε γρήγορα και με τους φακούς στο χέρι βγήκαμε στο δρόμο και ευτυχώς δεν έκανα λάθος.
Ήταν γνωστοί μας χωριανοί οι οποίοι όταν μας είδαν και άκουσαν τι μας συνέβη έμειναν έκπληκτοι.
Κάποιος απ’ αυτούς προθυμοποιήθηκε να επιστρέψει και μας πήγε στην εκκλησία προς μεγάλη μας ανακούφιση.
Με το τέλος της θείας λειτουργίας και εν μέσω χαιρετισμών και ασπασμών και με το Χριστός Ανέστη και τα χρόνια πολλά να ‘’ δίνουν και να παίρνουν ‘’, ακούγοντας όλοι τι μας συνέβη, δεν μπορούσαν να το πιστέψουν.
Κάποιος δεν άντεξε και σχετικά αστειευόμενος είπε : ‘’ Ο ψάλτης απόψε διέβη τον Ρουβίκωνα ‘’.
Και μόνο σαν φράση ιστορικής αξίας και παρ’ ότι βέβαια δεν ταυτίζεται με την περιπέτειά μας, ένοιωσα μια ικανοποίηση. Και αυτό γιατί παρ’ όλη την ταλαιπωρία μας ειδικά την ψυχική, τελικά δεν χάσαμε την χαρά της Πασχαλινής Θείας Λειτουργίας.
Βασίλης Νασόπουλος
Βελβίνα Ναυπάκτου
Υ.Γ. Το διήγημα περιέχει και στοιχεία μυθοπλασίας, αλλά σαν θέμα από πλευράς δράσεων είναι πολύ κοντά σε αυτό που μου συνέβαινε κάθε χρόνο το βράδυ της Ανάστασης, στα χρόνια που ήμουν ψάλτης στην ενορία του χωριού και που οι συνθήκες ήταν κατάλληλες για όλα αυτά.
