Ο Γεράσιμος Γεννατάς την Κυριακή βρέθηκε στην πόλη της Ναυπάκτου, συμμετέχοντας στην μουσικοθεατρική παράσταση «Δεν υπάρχει κράτος, μαντάμ», η οποία θα παρουσιαστεί στον πολυχώρο τέχνης «Τεχνουργείον». Σήμερα μιλά στην «Ε» γι’ αυτή, αλλά και για τον Έλληνα του 2019, ο οποίος έχει φροντίσει στην πορεία των τελευταίων δεκαετιών, με την καθημερινότητά του, να αποδεικνύει σε κάθε τόνο ότι ούτε κράτος υπάρχει… αλλά επί της ουσίας ούτε και ο «ίδιος».
«Δεν υπάρχει κράτος, μαντάμ», μας λέτε κ. Γεννατά. Θλιβερή διαπίστωση του σήμερα, ή ο λόγος που η Ελλάδα έχει φτάσει στο σημείο που είναι, απλά δεν το βλέπαμε ή δεν θέλαμε να το δούμε;
Υπάρχει άραγε κανείς που πιστεύει ότι υπάρχει; Εσείς τι λέτε μεσιέ; Εμείς λέμε ας λειτουργούσε έστω ο καπιταλισμός! Αλλά ούτε αυτό δεν συμβαίνει. Θλιβερή διαπίστωση του χθες, του σήμερα, του αύριο…
Τι θα παρακολουθήσει κανείς ερχόμενος στην παράστασή σας;
Ελαφρά τραγούδια και βαριά λαϊκά, με jazz διάθεση & rock άποψη! Τραγούδια για κοντούς, καμένες από κοντό, “πολύ ωραίους”, έχοντες και κατέχοντες ρετιρέ, για αγόρια με κοιλίτσα, για Καραγκιόζηδες, καραγκιοζάκους και καραγκιόζαρους, για όσους δε δουλεύουν, μποέμ εκ πεποιθήσεως, γατόνια, κυρά-Μαρίες, ρομαντικούς δειπνιστές, λάτρεις των εκδρομών και της κομψής αλητείας, πεθερόπληκτους, Λούλες, δίμετρες Ρωσίδες, καμένους από Ρωσίδα, “βούρτσες”, νταρντάνες με φουστανάκια με δαντέλα, μπουζουκομάχους, μπουζουκοβόρους, ζαμανφουτίστες, σοκολατολάγνους και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις.Μεικτό θέαμα βασισμένο σε τραγούδια και κείμενα με θέμα τα λαϊκά κορίτσια της διπλανής πόρτας. Μουσική παράσταση γένους θηλυκού, με πρόζες, μουσικές, τραγούδια! Χαρούμενα, χιουμοριστικά, χειροποίητα, παντελώς ντεμοντέρνα. Κάτι ανάμεσα σε συναυλία, μουσικοθεατρική παράσταση και γλέντι.
Τραγούδια με χαμόγελο για όλη την οικογένεια. Κωμικές πρόζες & σπαραξικάρδιες ατάκες. Πικάντικα σχόλια για τα λαϊκά κορίτσια και τ’ αγόρια με κοιλίτσα. Αφιέρωμα στη βλακεία που τελικά είναι ανίκητη. Τραγούδια χιουμοριστικά και εύθυμα. Παντελώς χειροποίητα. Για να σκάσει επιτέλους το πικραμένο χείλι του πελάτη. Γιατί αυτή η ρημάδα η κρίση, μόνο με χιούμορ, χαρά και χαμόγελο παλεύεται!
Είναι μια χιουμοριστική παράσταση, που όμως μέσω του χιούμορ επιθυμεί να «ξύσει» τις στρώσεις που καλύπτουν σειρά από αλήθειες. Σκοπός σας να προβληματίσετε οδηγώντας μας στα δικά μας συμπεράσματα ή να μας πείτε και τις δικές σας αλήθειες;
Μια χιουμοριστική παράσταση απλά θέτει ερωτήματα. Τροφή για σκέψη. Και ο καθένας ας δώσει τις απαντήσεις του…
Η επιλογή των τραγουδιών, μιας και μιλάμε για μουσική παράσταση, μόνο τυχαία δεν πρέπει να είναι;
Είναι τραγούδια που σαρκάζουν, που μιλάνε για τις σχέσεις των ανθρώπων με έναν ιδιαίτερο και πολύτιμο τρόπο και που δίνουν σε αυτές μία άλλη αξία από αυτή που περιρρέει γύρω μας.
Όταν μιλάμε για σχέσεις, μιλάμε για εκείνες του ενός προς τον ένα, αλλά και των πολλών προς τους πολλούς…
Δυστυχώς είμαστε μία κοινωνία η οποία, όπως είχε πει ο φίλτατος Νιόνιος, δεν ξέρει που πατά και πηγαίνει. Είναι σαν να μην έχουμε εγχειρίδιο για το πώς θα ζήσουμε. Έχουμε χάσει τα αυγά και τα πασχάλια. Όταν υπάρχει μία χώρα στην οποία οι άνθρωποι θεωρούν ότι η παραβατικότητα είναι δικαίωμα, τότε δεν ξέρω τι μπορείς να περιμένεις…
Προφανώς αυτό δεν είναι σύμπτωμα του τώρα…
Είναι των τελευταίων 30 χρόνων πολύ έντονο. Όταν μια χώρα θεωρεί ότι ο ανταγωνισμός των ανθρώπων εξαντλείται σε μία γηπεδική αίσθηση των πραγμάτων, πχ που τον πολίτη τον νοιάζει πως θα φάει τη σειρά του άλλου στην τράπεζα για να πληρώσει, κι όχι γιατί θα πρέπει να πληρώσει την τράπεζα, τότε τι να περιμένουμε…
Σε βάθος χρόνου προς τα πίσω ήμασταν κάτι το διαφορετικό; Μήπως δηλαδή αυτό ήμαστε πάντα;
Ναι, αλλά εκπαιδευόμαστε γι’ αυτό. Εκπαιδευόμαστε να μην ξέρουμε πως θα ζήσουμε, να μην έχουμε καμία αίσθηση συλλογικότητας. Σε πιο παλιές την είχαμε, μέχρι και λίγο πριν τη μεταπολίτευση, μέχρι να έρθει αυτό το «καρκίνωμα» του πολιτικού και μιντιακού συστήματος. Υπήρχε μία αίσθηση ότι ζω και με κάποιους άλλους μαζί. Υπήρχε μια μεγαλύτερη κοινωνική αλληλεγγύη, ένα μεγαλύτερο κοινό φιλότιμο. Ενώ μέσα σε αυτό το «σύστημα του Κωστόπουλου» μεγάλωσαν γενιές με μότο το πώς θα πάρεις το καλύτερο αυτοκίνητο…
Για να υπάρχει κάποιος που «πουλάει» δεν πρέπει να υπάρχουν και εκείνοι που θα αγοράσουν;
Καθημερινά εκπαιδευτήκαμε γι’ αυτό…
Τι μεταστρέφει αυτή την κατάσταση;
Ο κόπος, ο μόχθος των ανθρώπων και η επιθυμία τους να κάνουν κάτι άλλο.
Η Ελλάδα των τελευταίων δέκα ετών έχει πιο έντονο το σύμπτωμα της ιδιώτευσης;
Προφανώς και συμβαίνει αυτό. Ο Έλληνας θέλει να βγάλει κάπου, όπου μπορεί, τη μικρή του εξουσία, για να δικαιολογήσει τη μικρή του ύπαρξη. Αυτό δυστυχώς γίνεται στο πιο ευτελές. Αντί να ανταγωνιστούμε ως κοινωνία ωραία, για πιο σημαντικά πράγματα, εμείς μένουμε σε αυτά που δεν έχουν αξία…
Ο ρόλος του καλλιτεχνικού κόσμου σε όλο αυτό που περιγράφεις ποιος είναι;
Η μιντιακή νομενκλατούρα υπήρξε καταλυτική γι’ αυτά που ζήσαμε τις τελευταίες δεκαετίες. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά έχει κρατήσει τη θέση της ως είχε ακριβώς, όπως το ίδιο έχει συμβεί και με την πολιτική- οικονομική νομενκλατούρα. Τώρα, σε αυτό που ρωτάς, ανέκαθεν ήμουν της άποψης ότι εμείς οι «βαρεμένοι τύπου που κουβαλάμε κι έναν μικρό σταυρό», δεν είμαστε μόνο διασκεδαστές. Δεν είμαστε άνθρωποι που έχουν ως στόχο και σκοπό μόνο να κάνουμε τους άλλους να χαχανίζουν. Είμαστε άνθρωποι που έχουμε την ανάγκη να μοιραστούμε πράγματα, ή που πρέπει να μιλήσουμε για τον καιρό μας.
Κατά κανόνα ή κατ’ εξαίρεση συμβαίνει αυτό;
Δεν επιτελείται ούτε καν κατ’ εξαίρεση. Είμαι πολύ απαισιόδοξος άνθρωπος και πιστεύω ότι όλη αυτή η… τέχνη που παρήγαγε η χώρα τα τελευταία 30 χρόνια είναι μία πολύ ένοχη τέχνη, η οποία αυτοχειροκροτείται και υπάρχει μόνο για να επιβεβαιώνει την ύπαρξή της. Δεν είναι μία τέχνη που να αγωνιά να μοιραστεί πράγματα με τον άλλο. Ζούμε πολύ μαύρες ημέρες και το χειρότερο είναι ότι αυτό δεν νοιάζει κανέναν.
Ο «βούρδουλας» είναι λύση;
Δεν ξέρω, έχει εφαρμοστεί και δεν ξέρω τι αποτελέσματα έχει φέρει. Εγώ είμαι και ένας άνθρωπος που δεν θα μπορούσα να πάρω μέρος σε τέτοιες διαδικασίες…
Αν ξέρω ότι καπνίζοντας σε κλειστό χώρο θα πάρω ένα πρόστιμο 100 ευρώ θα το ξανακάνω;
Δεν είναι ντροπή για την ύπαρξή μας το να μας νοιάζει το πρόστιμο κι όχι ότι δίπλα μας είναι ένα μικρό παιδί το οποίο δεν θα πρέπει να το εκθέσουμε στο κίνδυνο του παθητικού καπνίσματος; Η ζωή που κάνουμε καθημερινά μας προσβάλει ως οντότητες. Κι έχουμε το κράτος, σε όλο αυτό, που τι κάνει, λέει τσακωθείτε μεταξύ σας οι καπνιστές με τους μη καπνιστές. «Διαίρει και βασίλευε», με λίγα λόγια, το απόλυτο όπλο δηλαδή της κάθε εξουσίας. Σε κάθε έκφραση της ζωής μας έχουμε καταλήξει να είμαστε Ολυμπιακοί- Παναθηναϊκοί.
Η τέχνη της Ελλάδας του 2019, η μουσική, το θέατρο καθώς και οι άλλο τομείς, έχουν ακολουθήσει θεματικά τις συνθήκες της χώρας, της λεγόμενης «Ελλάδας της κρίσης»;
Η τέχνη συνήθως ακολουθεί τις συνθήκες της ζωής. Καμιά φορά όμως λειτουργεί προφητικά, ανυψώνει τους ανθρώπους, προηγείται της ζωής και της δίνει μια μικρή ώθηση προς το μέλλον.
Και τέλος… αν δεν έρθω την Κυριακή στην παράστασή σας, τί θα έχω χάσει;
Μη χάσετε την παράσταση μας! Τέσσερα όμορφα αγόρια, τρία όμορφα κοστούμια… Είναι μια γνησίως αύξουσα παράσταση, σε μια γνησίως φθίνουσα κατάσταση… Μια παράσταση που όσοι την είδαν την άκουσαν
πηγή: έντυπη έκδοση εφημερίδας “Εμπρός”
