Ήταν στ’ αλήθεια μια ευχάριστη έκπληξη. Μετά από έναν χρόνο διαμονής μου στη Ναύπακτο, ήρθε απρόσμενα μια φίλη από την Αθήνα να με δει. Τόπος συνάντησης το Γρίμποβο.
«Λοιπόν, πώς πάει η ζωή στη Lepanto; Είναι όπως την ονειρευόσουν;». Με ρώτησε με ειλικρινές ενδιαφέρον. «Περίπου». Της απάντησα προβληματισμένη. «Από άποψη ποιότητας ζωής, είναι μακράν καλύτερη η καθημερινότητα. Εύκολη πρόσβαση οπουδήποτε, με ελάχιστη απώλεια χρόνου στις μετακινήσεις. Η μέρα αξιοποιείται στο έπακρο».
«Από πλευράς όμως ανθρώπινου δυναμικού τα πράγματα είναι τελείως απρόβλεπτα. Εκεί που δεν το περιμένεις βρίσκεις κρυμμένα διαμάντια. Αυθεντικές προσωπικότητες, αναλλοίωτες από την ψευτοκουλτούρα των μεγαλουπόλεων. Άνθρωποι ζεστοί, δοτικοί, πρόθυμοι να σε βοηθήσουν σε μια δύσκολη στιγμή. Ανέγγιχτοι από την απομόνωση και την αδιαφορία των μεγάλων αστικών κέντρων. Η ‘‘καλημέρα’’ εξακολουθεί να είναι ένας φυσιολογικός τρόπος επικοινωνίας και όχι κάτι το γραφικό και παράξενο, όπως στην Αθήνα. Διατηρούνται ευτυχώς παραδόσεις και συνήθειες που κρατούν ζωντανή την αρχοντιά και τον πολιτισμό μιας άλλης όμορφης εποχής. Δόξα τω Θεώ, ακόμα δεν έχει φτάσει εδώ η καθολική πνευματική παρακμή της πρωτεύουσας».
«Υπάρχει όμως και η σκοτεινή πλευρά της σελήνης. Το χιούμορ πολλές φορές παρεξηγείται και η οικειότητα παρερμηνεύεται. Απόρροια και τα δύο μιας πιο στενής αντίληψης για τη ζωή. Απροσπέλαστα στερεότυπα σε ακολουθούν μέχρι τέλους. Απόδειξη ότι ουκ ολίγες φορές ο τίτλος του πετυχημένου αφορά μόνο την καλή οικονομική κατάσταση ενός ατόμου. Η επαρχία δεν θαυμάζει εύκολα ανθρώπους, οι οποίοι παλεύουν με αξιοπρέπεια τα προβλήματά τους. Αν μάλιστα τα προβλήματά τους είναι και κάπως ‘‘εξωσυμβατικά’’, όπως ένα διαζύγιο, μια οικονομική καταστροφή, συγγένεια με αλκοολικό ή ναρκομανή, τότε πολύ εύκολα λογίζεται κανείς ως πολίτης δεύτερης κατηγορίας. Αρκετοί είναι αυτοί, οι οποίοι επιβάλλονται με τη μάρκα του αυτοκινήτου τους και τα ταξίδια τους στο εξωτερικό. Η επιτυχία στις πανελλήνιες εξετάσεις θεωρείται ακόμα το μεγάλο εισιτήριο για τη μεταπήδηση σε μια ανώτερη κοινωνική τάξη».
«Αν τολμήσεις μετά από έναν θάνατο να γελάσεις σαρκαστικά στη ζωή, σίγουρα θα είσαι ο περίεργος. Σκέψου εμένα που έχασα φέτος πέντε δικούς μου ανθρώπους και να επιμένω ακόμα να ξορκίζω το πένθος με χιούμορ (…)».
«Κάποιες φορές πάλι γίνεσαι ένα με την απαράμιλλη φύση και νομίζεις ότι πάντα θα ανήκεις σε αυτό το μέρος. Άλλοτε όμως στενοχωριέσαι από κουτοπόνηρα σχόλια. Τότε είναι που λες ‘‘ζητείται επειγόντως μετάγγιση νέων ιδεών και αναβάθμιση παιδείας’’.
Η φίλη μου σταμάτησε να κοιτάζει τη Γέφυρα και με το διαπεραστικό της ύφος μού είπε: «Για θυμήσου τι πέρασα εγώ και ας έμενα στην Αθήνα. Σε μια στιγμή έχασα και τους δύο γονείς μου. Μέσα σε μία ώρα αναγνώρισα τον πατέρα μου στο νεκροτομείο του Ασκληπιείου και τη μάνα μου στον Ευαγγελισμό. Φυσικά και πόνεσα και φυσικά μου λείπουν. Αν δεν χαμογελούσα όμως στη ζωή δεν θα είχα φτιάξει τη σημερινή όμορφη οικογένειά μου. Δεν θα είχα γίνει μητέρα. Δεν θα ήμουν καθηγήτρια σε ένα από τα καλύτερα σχολεία της Ελλάδας. Ούτε θα ήμουνα στη Ναύπακτο αυτή τη στιγμή να μοιραζόμαστε τα προβλήματά μας. Είναι πιο σημαντικό να ορθοπατείς με τον τρόπο σου, παρά να αρνείσαι τον ίδιο σου τον εαυτό στο βωμό της αποδοχής. Αυτά όχι μόνο για μας, αλλά και για όλους όσοι νιώθουν ενίοτε εγκλωβισμένοι σε έναν μικρόκοσμο χωρίς ενσυναίσθηση».
Είπαμε και άλλα πολλά. Προβληματίστηκα πολύ για το αν έπρεπε να γράψω τα προαναφερόμενα. Τελικά η πλάστιγγα έγειρε υπέρ της θετικής πλευράς των πραγμάτων. Απλά πολλές φορές η ελπίδα πηγάζει από εκεί που δεν την περιμένουμε (…).
Ήταν αρχικά ένας γλυκόπικρος καφές. Επειδή όμως τελικά μου άφησε τη γλυκιά του γεύση, ήθελα να τον μοιραστώ μαζί σας.
Φιλικά
Γιάννα Καραμάνου-Σπηλιώτη
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας «εμπρός»
