Κάθε χρόνο, την 28η Οκτωβρίου, συγκινούμαι ιδιαίτερα όταν ανακαλύπτω νέες ιστορίες για τον τότε ηρωικό ρόλο της Ελληνίδας. Τον νιώθω ως αντίβαρο στον εξευτελισμό που υφιστάμεθα σήμερα. Σαν ένα άλλου είδους «ΟΧΙ» στο στυλ, το οποίο μας επιβάλλουν: μιας ρηχής γυναίκας, η οποία στερείται παιδείας και ήθους. Και κάποιοι να λοιδορούν πισώπλατα πως τάχα λιποψυχεί στα δύσκολα.
Ε λοιπόν, η σύγχρονη Ελληνίδα δεν έχει χάσει το θάρρος της σε δύσκολες καταστάσεις. Δεν νοιάζεται μόνο για τα υλικά επειδή φροντίζει την εμφάνισή της. Ούτε είναι λιγότερο ικανή στη ζωή επειδή δεν έχει τις οικιακές δεξιότητες, τις οποίες είχαν οι παλαιότερες γενιές. Απόδειξη η παρακάτω ιστορία.
Κάπου εκεί στου Παπάγου (σε ένα στέκι όπου οι γυναίκες μοιάζουν να έχουν λυμένα όλα τους τα προβλήματα) συνάντησα ένα αγαπημένο πρόσωπο. Γυναίκα, γύρω στα 50, φιλόλογο. Από τη στόφα των εξαιρετικά μορφωμένων. Μου αφηγήθηκε την πρόσφατη επεισοδιακή εκταφή του πεθερού της.
(…) Τη ‘‘δύσκολη’’ εκείνη στιγμή (…) ήταν μόνη, με τον εργάτη του κοιμητηρίου απάνω καταπάνω. Δυστυχώς, χρειαζόταν λίγος χρόνος ακόμα (…) για να γίνει η εκταφή όπως έπρεπε και φυσικά ήταν άθικτα τα διακριτικά της στολής του, μιας και ήταν ταξίαρχος. Ο αλλοδαπός εργάτης, με τα σπαστά ελληνικά του, της είπε ότι θα έφερνε τα ‘‘εργαλεία’’ για να τον μεταφέρουν σε ένα άλλο σημείο του κοιμητηρίου. Και όταν λέμε ‘‘εργαλεία’’, εννοούμε κάτι σαν σκουπιδοτενεκέ πολυτελείας. Στο αντίκρισμα και μόνο των ‘‘εργαλείων’’ η φίλη μου έγινε έξαλλη. Και ακολούθησε ο παρακάτω διάλογος:
– Άκουσε να σου πω, εμείς στην Ελλάδα τους νεκρούς τους τιμάμε! Και τα στρατιωτικά σύμβολα επίσης! Και δεν τα ’χουμε για πέταμα! Θα τον μεταφέρω εγώ όπως του πρέπει.
– Ντιλαντί;
– Θα τον αποθέσεις στην αγκαλιά μου, πάνω στο άσπρο δαντελένιο σεντόνι που κρατώ, και θα τον μεταφέρω εγώ στο σημείο που θα μου υποδείξεις. Όσο για τα διακριτικά της στολής του, θα τα απολυμάνω και θα τα παραδώσω στον γιο του.
Ο καβγάς που ακολούθησε ήταν ομηρικός! Τελικά, όχι μόνο τον μετέφερε αγκαλιά σε άλλο σημείο για να ‘‘λιώσει’’, αλλά του έψαλλε και αναστάσιμα τροπάρια, καθ’ όλη τη διάρκεια της μακάβριας διαδικασίας. Ο εργάτης εμβρόντητος με την ψυχραιμία της, τής είπε: «Αυτά ντεν είναι ούτε ελληνικά, ούτε κριστιανικά πράματα!!!». Ακολούθησε αναπόφευκτα δεύτερο ημίχρονο, με επίλογο: «Κάνε τη δουλίτσα σου και άσε τα ελληνοχριστιανικά σε μένα!».
Στο άκουσμα όλης αυτής της ιστορίας, ήμουν κυριολεκτικά άφωνη! Και τότε αφουγκράζοντάς με, μού είπε: Τί; Φοβήθηκες; Άκουσε αγαπητή μου, ή είμαστε Χριστιανοί και πιστεύουμε ότι υπάρχει ψυχή εκτός σώματος και ότι αυτό μια μέρα θα αναστηθεί μαζί της, ή παραμυθιαζόμαστε!
Αφοπλίστηκα κυριολεκτικά και δεν είχα τί να πω. Για να διασκεδάσω την αμηχανία μου της είπα: Το σίγουρο είναι ένα, ότι τέτοιο μακάβριο θέαμα ούτε ο μακαρίτης ο ταξίαρχος θα το είχε δει! Χαμογέλασε και το θέμα έκλεισε εκεί.
Για μένα όμως, δεν έκλεισε. Με σημάδεψε και με ακολουθεί. Κάθε φορά που απογοητεύομαι, σκέφτομαι ότι υπάρχουν διάσπαρτες, σύγχρονες «Αντιγόνες», και μάλιστα εκεί που δεν το περιμένεις. Η κάθε μια στο μετερίζι της.
Και όλα αυτά μοιάζουν να είναι ένα άλλου είδους «ΟΧΙ». Ένα σύγχρονο «ΟΧΙ», σε όλους όσοι προσπαθούν να πλήξουν το Ελληνικό ήθος και την αιματοπότιστη Ορθοδοξία μας (…).
Γιάννα Καραμάνου-Σπηλιώτη
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “εμπρός”
