Μια από τις πολλές μικροχαρές που απολαμβάνει κανείς στη Ναύπακτο είναι το να ατενίζει το βράδυ τα φωτάκια της Γέφυρας, αλλά και της απέναντι στεριάς. Βλέποντάς τα να λαμπυρίζουν στο σκοτάδι, δίνεται η αίσθηση πως είναι ακόμα καλοκαίρι και συνεχίζονται οι διακοπές. «Άραγε να νιώθουν και οι απέναντι το ίδιο βλέποντας τα δικά μας φώτα;», σκεφτόμουν ένα βράδυ. Κάποιοι σίγουρα ναι.
Πώς άραγε όμως να «γράφει» αυτή η θέα σε αυτούς που τη βλέπουν από τα νοσοκομεία; Παρηγοριά στον άρρωστο ή μια χαμένη ομορφιά της ζωής που δεν έγινε νωρίτερα αντιληπτή; Τί το ’θελα και το σκεφτόμουν, την επόμενη κιόλας μέρα με ειδοποίησαν για κάποιον γνωστό μας, σοβαρά άρρωστο στο Νοσοκομείο του Ρίου.
Βγαίνοντας από τον θάλαμο ένιωσα για μία ακόμα φορά τη σημασία της σοφής ρήσης «Μεγαλώνει κανείς μόνο όταν μαθαίνει να αποχωρίζεται …». Στάθηκα στο μεγάλο παράθυρο του διαδρόμου και κοίταξα τα φωτάκια. Αυτή τη φορά όμως τα κοιτούσα όχι μόνο από την απέναντι πλευρά του Κορινθιακού, αλλά και από την άλλη πλευρά της ζωής.
Ο νους μου ήταν κυριολεκτικά αλλού, όταν ξαφνικά άκουσα μια γνώριμη ανδρική φωνή να μου λέει: «Πού ’σαι ρε πατριωτάκι!». Ένας συμμαθητής μου από τον Χολαργό. Είχε έρθει για να δει έναν θείο του, γνωστό μεγαλοεπιχειρηματία της Πάτρας. Ευτυχώς ο δικός του άνθρωπος, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, ανάρρωνε γρήγορα. Και έσπευσε να συμπληρώσει: «Πάμπλουτος ο θείος μου, ‘‘φατούρος’’ παιδί μου. Δεν καταλαβαίνουν αυτοί. Θα του είπαν ψιθυριστά ότι το εργοστάσιο πάει καλά και αυτός αναστήθηκε!».
Ο συμμαθητής μου ήταν μικρασιατικής καταγωγής. Στη γη της Ιωνίας ‘‘φατούροι’’ λέγονταν οι πιο πλούσιοι. Όχι απαραίτητα μορφωμένοι. Ήταν όμως αυτοί που ανήκαν στην ανώτερη κοινωνική τάξη. Και συνέχισε: «Ο θείος μου είναι πετυχημένος επαγγελματικά, αλλά με άκαμπτη σκέψη. Έτσι και μιλήσεις σε τέτοιους τύπους για πνευματικές αναζητήσεις, θα βαρεθούν. Και δεν καταλαβαίνουν το δικό μας χιούμορ. Αντιθέτως θα τους φανείς ολίγον φευγάτη … Τί σου λέω όμως τώρα εσένα …». Πάνω που ήμουν έτοιμη να απαντήσω βγήκε ο γιατρός για ενημέρωση. Έτσι η κουβέντα μας έμεινε μετέωρη …
Δεν πρόλαβα να του πω ότι έχω φύγει από τον Χολαργό και ότι έχω μετακομίσει στη Ναύπακτο. Ούτε ότι κάποιες φορές δείπνησα με τοπικούς ‘‘φατούρους’’. Η δική μου όμως εμπειρία είναι διαφορετική. Απόλαυσα τις στιγμές που άφησαν κατά μέρος το σιδερένιο προσωπείο του άτρωτου και αναφέρθηκαν με φυσικότητα σε δικά τους πρόσωπα και προβλήματα.
Όταν οι άνθρωποι νιώθουν πως δεν θα σχολιαστούν και υπάρχει καλοπροαίρετη οικειότητα, χαλαρώνουν. Νιώθουν ασφάλεια και ανοίγονται. Γίνονται εκμυστηρεύσεις, οι οποίες δεν αλλοιώνουν σε τίποτα το κύρος τους και την αξία της ανθρώπινης συναναστροφής. Περιττό να πω ότι αυτά ισχύουν και για όλους εμάς τους … ‘‘μη φατούρους’’.
Επιστρέφοντας στη Ναύπακτο, ξανάβλεπα τα φωτάκια από τη μεριά μας και αγαλίαζε η καρδιά μου. Επιτέλους, επιστρέφω στην όμορφη πόλη μας αλλά και στον κόσμο των ζωντανών! Την ώρα που πάρκαρα, συνάντησα μια γνωστή μου. «Ωραία βραδιά» μου λέει. «Βλέπω τα φώτα απέναντι και ζηλεύω. Πόσο θα ’θελα να φύγω από εδώ για να γλιτώσω! Αλλά είναι βλέπεις η δουλειά που με κρατάει δεμένη, αλλιώς (…)».
Τελικά, σκέφτηκα, αυτά τα φώτα είναι διπλής όψεως. Ανάλογα με τα βιώματα και τις συνθήκες ζωής του καθενός. Πάντως η ομορφιά τους χαρίζεται σε όλους μας ανεξαιρέτως.
Γιάννα Καραμάνου-Σπηλιώτη
