Γράφει ο Γιάννης Κούγιας
Γιορτάζουμε….. Γιορτάζει η πατρίδα. Ανατάσσεται το εθνικό μας φρόνημα. Τόσες σημαίες. Τόσοι πανηγυρικοί. Τόσες παρελάσεις. Τόσα… τελικά χαμένα ΟΧΙ.
Και αν νομίζατε ότι τα παραπάνω τα γράφω ειρωνικά, γελιέστε. Τα ΟΧΙ όμως σήμερα πονάνε. Κάθε σκεπτόμενο πολίτη αυτής της χώρας. Κάθε άνθρωπο που συμμετείχε σε κινήματα, που πίστεψε στο διαφορετικό, που πίστεψε στη λαϊκή ψυχή και δύναμη… Θα μου πείτε τι σχέση έχει το ΟΧΙ του ’40 με το περίπου ΟΧΙ το σημερινό…
Κι όμως.. Πριν από 28 χρόνια ένας πανεπιστημιακός, από αυτούς τους λίγους που δεν ζουν απλώς κλεισμένοι στις δάφνες των ακαδημαϊκών αιθουσών, αλλά γνωρίζουν και καταλαβαίνουν το λαϊκό καημό, ο Αριστόβουλος Μάνεσης, μιλώντας στην Ακαδημία Αθηνών, είχε κάνει λόγο για τη διαλεκτική του ΟΧΙ. Για τη σημασία των μικρών πολιτικών ΟΧΙ στο παρόν που ζούμε –που να ήξερε ο άνθρωπος πόσο επίκαιρος θα ήταν το 2024…..
Είχε πει λοιπόν «Εξαίροντας και τιμώντας το «ΟΧΙ» της 28ης Οκτωβρίου 1940, αυτής της Μεγάλης Ημέρας του σύγχρονου Ελληνισμού, δεν θα πρέπει να αγνοήσουμε ένα γενικότερο μήνυμα που εκπέμπει. Πρόκειται για τη διαλεκτική σημασία της άρνησης υποταγής, ως κοινωνικής, πολιτικής και ηθικής συμπεριφοράς στον καθ’ ημέραν βίο. Πράγματι, στην καθημερινή ζωή λειτουργεί και παίζει σημαντικό ρόλο μία δυναμική των μικρών «όχι». Έστω και αν δεν περιβάλλονται με φωτοστέφανο δόξας, είναι πάντως μικρές αρνήσεις που -διαλεκτικά- λειτουργούν και αυτές θετικά, αλλά με ηπιότερες μορφές: ως κριτική, ως διαφωνία, ως αντίρρηση, ως διαμαρτυρία, ως αμφισβήτηση».
Αυτό που δεν ήξερε τότε ο Μάνεσης ήταν πως εν έτει 2024, ο λαϊκός καημός βαθαίνει αρκετά γιατί δεν του αρκούν τα μικρά ΟΧΙ που να λειτουργούν ως κριτικές. Χρειάζεται να τα νοηματοδοτήσει καλύτερα τα καθημερινά του ΟΧΙ,να αποφύγει την επιβαλόμενη συνειδησιακή υποταγή και να απαιτεί ακόμη να υπάρξει ένα εθνικό μεγάλο ΟΧΙ στις επιταγές των ξένων και του συστήματος που έχουν επιλέξει –χωρίς καθόλου πόνο ψυχής από ότι φαίνεται στην πράξη- οι πολιτευτές της χαμένης μας ελπίδας…
Και επειδή καθόλου τσίπα δεν έχουν οι έμποροι της εθνικής ελπίδας και θα τολμήσουν να βγουν στα μπαλκόνια και στις παρελάσεις να διαλαλήσουν την κοινώς συμφωνημένη υποταγή τους στα ΝΑΙ που βαφτίζουν ΟΧΙ, ας είμαστε εμείς, ο απλός λαός αυτοί που δεν θα τους ανεχτούμε πλέον. Εμείς που δεν χρειάζεται να αναλύσουμε την διαλεκτική των ΟΧΙ, αλλά αισθανόμαστε εθνική ανάταση όταν τα ΟΧΙ είναι ΟΧΙ…
Και στα δικά μας στα ντόπια “ΟΧΙ” … τα αυτοδιοικητικά πλέον θα έχουμε να πούμε πολλά.
Χρόνια πολλά !!!
