Γράφει ο Γιάννης Ράπτης
Κοινή αντίληψη είναι ότι ο Δήμος Ναυπακτίας, δεν διάγει και τα καλύτερά του.
Εν όψει των επερχόμενων δημοτικών εκλογών, βιώνει μια σύγκρουση μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος.
Η εποχή με αρχές και αξίες, που κατόρθωνε να συνδυάζει συλλογικά την αποτελεσματικότητα με την ανάπτυξη και την διαφάνεια στην διαχείρηση παρήλθε, απομένοντας ως υπόλειμμα στην πρώτη γραμμή διεκδίκησης, οι κάθε λογής και φυράματος λαϊκιστές.
Το χρεοκοπημένο πολιτικό πρότυπο και προσωπικό του παρελθόντος, ως μοντέλο, φαίνεται να εξακολουθεί να επηρεάζει. Αλήθεια, ποιά νέα πολιτική να έχουν κατά νου, εκείνοι που ενώ κρίθηκαν και απορριφτήκαν, επανακάμπτουν σε συγκυρία κρίσης, παριστάνοντας τις δυνάμεις της ανανέωσης;
Σήμερα, προκειμένου για να χαραχθεί νέα πολιτική και για να αποκτήσει ο Δήμος εξωστρέφεια, βηματισμό, αξιοπιστία, δυναμική και μέλλον, βασική προϋπόθεση αποτελεί, η ρήξη με αυτό το μοντέλο.
Η υπόθεση ούτε εύκολη, ούτε απλή είναι. Την κάνουν ακόμα δυσκολότερη οι διαφαινόμενοι προσωπικοί τους ανταγωνισμοί και οι μάχες διαδοχής, η καχυποψία που κυριαρχεί μεταξύ τους και οι βυζαντινές διαμάχες για το μοίρασμα των οφικίων. Φτάσαμε, στον προκαταβολικό διορισμό και διαμοιρασμό, της υποψήφιας νομενκλατούρας. Μια κλειστή διαδικασία αριβιστών, που δεν ενδιαφέρει, δεν εμπνέει, αλλά και δεν κινητοποιεί τον πολίτη.
Στις νέες προκλήσεις που έχουν ήδη δρομολογηθεί και έχουν επενδύσει, σε δύσκολους καιρούς, πολλοί συμπολίτες μας, υπάρχουν περιθώρια λανθασμένων επιλογών;
Προφανώς, νέα διοίκηση δεν μπορεί να προκύψει, μέσα από μια αιφνίδια παρθενογένεση. Σίγουρα όμως, με ανακύκλωση αποτυχόντων προσώπων και όρων του παρελθόντος, δεν μπορεί να διαμορφωθεί νέα πολιτική.
Δυστυχώς, το μεγαλύτερο μέρος της προεκλογικής περιόδου, έχει παραδοθεί στον δημαγωγικό λαϊκισμό, στην κολακεία αφελών, στους αόριστους Δελφικούς χρησμούς και στις δικαιωτικές κορόνες. Ενώ αντιθέτως, περιμένοντας ο πολίτης να ακούσει, αλλά και να συμμετάσχει, σε δημόσιο πολιτικό λόγο, κρύβονται… Οι όποιες εξαιρέσεις του κανόνα, είναι προσχεδιασμένο να καταποντιστούν, να εξαφανιστούν.
Το χειρότερο όμως είναι, ότι όσο κατατρύχονται στις προσωπικές τους πολιτικές και μαχες διαδοχής, τόσο απομακρύνεται η προοπτική για χάραξη νέας πολιτικής, που τόσο έχει ανάγκη σήμερα, η περιοχή μας, οι επενδυτές και οι νέοι της.
