Υποδέχτηκα κάποιους φίλους το μεσημέρι της Κυριακής στη Ναύπακτο και αφού ήθελαν καφέ στον ήλιο, με θέα το λιμάνι φυσικά, τους κάθισα στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης. Δίπλα ακριβώς στο δρόμο το τραπέζι μας, με την κυκλοφορία των αυτοκινήτων στην οδό Μπότσαρη να είναι ακόμα σε ισχύ.
«Αυτός ο δρόμος δεν κλείνει ποτέ για τα αυτοκίνητα;», είναι το ερώτημα που απεύθυνε κάποια στιγμή η μία κυρία της παρέας, για να πάρει την «πάσα» και η δεύτερη, προτού προλάβω να απαντήσω, τονίζοντας πως «θα ήταν υπέροχο για την πόλη και τους επισκέπτες της να μπορούν να απολαμβάνουν τη βόλτα τους σε αυτό το σημείο της πόλης, χωρίς τον πονοκέφαλο των αυτοκινήτων».
Αφού τους εξήγησα το καθεστώς που ισχύει αλλά και τις αντικειμενικές δυσκολίες μίας τέτοιας απόφασης, η άποψή τους δεν άλλαξε. Και δεν άλλαξε γιατί, κατά τα όσα μου είπαν, θα πρέπει η πόλη να βρει εκείνους τους τρόπους που κάποιες ημέρες το χρόνο, θα δίνεται η δυνατότητα να κυκλοφορούν οι πεζοί ανεμπόδιστα στο πιο ωραίο σημείο της.
«Αν το δοκιμάστε, παρά τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίσετε για αρχή, θα δείτε πως το αποτέλεσμα θα είναι καλύτερο και για εσάς, αλλά κυρίως για την εικόνα της πόλης», μου είπαν με ένα στόμα και οι δύο. «Τουρισμό δεν θέλετε άλλωστε;», με ρώτησε με νόημα η άλλη, δείχνοντάς μου με τον πιο απλό τρόπο το πώς βλέπει ένας επισκέπτης την πόλη και τις παροχές της, και που διακρίνει με την πρώτη του ματιά βασικές αλλαγές που θα πρέπει να γίνουν, ή να δοκιμαστούν έστω θα πω εγώ, κάνοντάς τη Ναύπακτο περισσότερη αρεστή.
Από τα παραπολιτικά σχόλια της εφημερίδας «εμπρός»
