Πέρασαν λοιπόν και αυτές οι εκδηλώσεις για τη Ναυμαχία της Ναυπάκτου, αποσπώντας σε γενικές γραμμές καλά σχόλια από όσους τις παρακολούθησαν. Με δεδομένους τους περιορισμούς, άρα με μειωμένη και τη γκάμα των επιλογών, τα όσα ο δήμος δρομολόγησε και πραγματοποίησε «στάθηκαν» αξιοπρεπέστατα (και με το παραπάνω) απέναντι στο ιστορικό γεγονός. Η επίσκεψη της προέδρου της Δημοκρατίας, οι επίσημοι που έδωσαν κομμάτι από το χρόνο τους για να μας τιμήσουν ως πόλη με την παρουσία τους, αλλά και το ντοκιμαντέρ της cocmote tv υπήρξαν οι κορυφαίες στιγμές, χωρίς φυσικά να αποτελεί τούτο μειωτικό χαρακτηρισμό για όλα τα άλλα που έλαβαν χώρα.
Και εδώ ξεκινά για μία ακόμα φορά η συζήτηση, για το τι είναι η Ναυμαχία για την περιοχή, πώς και πόσο έχουμε επενδύσει σε αυτή, τι άλλο μπορούμε να κάνουμε, μαζί φυσικά με το αν αξίζει να προσπαθήσουμε για το κάτι παραπάνω. Το τελευταίο τίθεται από μέρους μου καθώς υπάρχουν και εκείνες οι φωνές, λίγες έχω την εντύπωση, που δεν βλέπουν ουσιαστική σύνδεση του γεγονότος με τα μέρη μας, άρα και με εμάς τους ίδιους ως κατοίκους αυτών.
Αν ανοίξουμε το κάδρο και ας δούμε λίγο τη Ναυπακτία ως τόπο παραγωγής πολιτιστικών δρώμενων, τέτοιων που να έχουν και το ρόλο της πρόσκλησης ώστε ο τόπος να γίνει πόλος έλξης επισκεπτών. Αυτό που θα διαπιστώσουμε είναι ότι στην ουσία ανακυκλώνουμε «γιορτές» οι οποίες ακουμπούν κυρίως σε παραδοσιακές αναφορές, αυτό που λέμε δηλαδή «ήθη και έθιμα». Δεν είναι κακές, όμως δεν είναι κι αυτές οι οποίες θα μας δώσουν το κάτι παραπάνω, ενισχύοντας το όνομα της περιοχής. Κι αυτό γιατί όλες στο σύνολό τους, ακόμα και εκείνες που προσελκύουν εκατοντάδες επισκέπτες (πχ «Κάστανο και Τσίπουρο), αφενός έχουν βρει προ πολλού το ταβάνι τους και αφετέρου δεν μπορούν να παίξουν το ρόλο του εξωστρεφούς εργαλείου που έχει ανάγκη ο τόπος για να ανοιχτεί και σε νέες αγορές επισκεπτών.
Το ρόλο αυτό, δίχως δεύτερη σκέψη, μπορεί να τον διαδραματίσει μόνο η Ναυμαχία, η οποία αποδεδειγμένα, από το σύνολο των προσπαθειών που έχουν γίνει τις τελευταίες δύο δεκαετίες, είναι ένα ιστορικό γεγονός στο οποίο αν γίνουν στοχευμένες προσπάθειες στρέφουν τα βλέμματά τους πολλοί, τόσο από εντός όσο και από εκτός της χώρας. Πειραματιστήκαμε, δοκιμάσαμε πράγματα στην πορεία του χρόνου πάνω σε αυτή, έχοντας ως βασικό μας όπλο την αναπαράσταση. Στην αρχή κυρίως ως μία φαντασμαγορική εκδήλωση, θυμίζω πως η Ελλάδα εκείνων των χρόνων σε τέτοιους ρυθμούς εκινείτο, ενώ στη συνέχεια επιλέξαμε να την προσεγγίσουμε λίγο περισσότερο συνδεδεμένη με το γεγονός αυτό καθ’ αυτό. Σταμάτησε δηλαδή να είναι μόνο ένα event, αλλά κάτι πιο πέρα από αυτό, αποδίδοντας και το πνεύμα του θέματος.
Εδώ θα μου επιτρέψετε να ανοίξω μία παρένθεση. Ας δούμε λίγο κάποια άλλα παραδείγματα περιοχών που γιορτάζουν αντιστοίχως Ναυμαχίες κι ας εστιάσουμε σε εκείνη που πρώτη έρχεται στο δικό μου μυαλό και μιλώ για τα όσα γίνονται στις Σπέτσες. Πόλος έλξης χωρίς αμφιβολία, αλλά με κάτι που δεν έχει, όπως η Ναυμαχία της Ναυπάκτου. Το βάρος της σημασίας του γεγονότος για το δυτικό κόσμο. Τι έχουν κάνει όμως εκεί; Έχουν ενταχθεί στις οκτώ ευρωπαϊκές πόλεις, που αποτελούν το Ευρωπαϊκό Δίκτυο Ιστορικών Αναπαραστάσεων (συμμετέχουν επίσης οι Βρυξέλλες από το Βέλγιο, Δουβλίνο και Κορκ από την Ιρλανδία, Μπαϊλέν από την Ισπανία, Σλάφκοφ από την Τσεχία, Τιούκσμπερι από τη Βρετανία και η Υδρα, όπου γίνονται αντίστοιχες αναπαραστάσεις ιστορικών γεγονότων).
Η Ναυμαχία της Ναυπάκτου δεν είναι όπως κάποιοι θέλουν να λένε υπόθεση των καθολικών. Το ξεπερνά κατά πολύ τούτο, κι αυτό, υπό μία έννοια το αποδεικνύουν με τον πλέον εύσχημο τρόπο οι πρόσφατες δηλώσεις του Τουρκικού τύπου, με αφορμή τους φετινούς εορτασμούς.
Συμπερασματικά… έχουμε στα χέρια μας ένα πολύ δυνατό brand name! Στη διάθεσή μας, αλλά και στο εάν είμαστε ικανοί, έγκειται το εάν θα επενδύσουμε περισσότερο πάνω του για να ανοίξουμε κάποια στιγμή τις πύλες και άλλων «αγορών». Όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, υποστηρίζουν πως το θέλουν, άρα τι μένει; Να αποδείξουμε ότι μπορούμε κιόλας.
Από τα παραπολιτικά σχόλια της εφημερίδας «εμπρός»
