Αυτή η γιορτή μου προκαλούσε ανέκαθεν μια αμφιθυμία. Από τη μια χαίρομαι, επειδή γίνεται υπόμνηση της γυναικείας συνεισφοράς στη ζωή μας. Μέσα από όποιον ρόλο συμβάλλει η καθεμιά μας. Έπειτα από αιώνες σκληρής καταπίεσης και πλήρους απαξίωσης, επιτέλους έχουμε την τιμητική μας. Έστω και για λίγο …
Γυναικείες επιστημονικές διακρίσεις, καταξιωμένες καλλιτέχνιδες, διάσημες και άσημες γυναίκες, καθημερινές ή ιδιαίτερες, αποτελούν το θέμα ενός σύντομου αφιερώματος κάποιου δελτίου. Στην καλύτερη περίπτωση αποτελούν θέμα ενός σοβαρού ιστότοπου. Και λέω στην καλύτερη περίπτωση, γιατί στη χειρότερη δεν γίνεται τίποτα απ’ όλα αυτά. Απλώς, γεμίζουν κάποια μεζεδοπωλεία ή έχουν λίγα παραπάνω κέρδη ορισμένα καταστήματα! Εμπορευματοποίηση, βλέπετε, των πάντων. Ακόμα και της αξίας του γυναικείου φύλου. Λες και αυτή να μπορεί να αποτιμηθεί σε χρήμα ή να καλουπωθεί σε ευτελή δωράκια.
Δεν διαφωνώ στην καθιέρωση αυτής της γιορτής. Αντιθέτως, ήταν επιβεβλημένη η αναγνώριση των γυναικείων δικαιωμάτων. Μήπως, όμως, κάτω από αυτή τη γιορτή κρύβεται μία ατελέσφορη ακόμα αναζήτηση της θέσης της γυναίκας μέσα στην κοινωνία; Γιατί γιορτάζει για μία μέρα; Τις υπόλοιπες 364 πού βρίσκεται και ποιός γιορτάζει; Ρητορικές ερωτήσεις. Σαφώς και ακόμα δεν έχει πάρει τη θέση που της αξίζει. Δηλαδή το αυτονόητο: να θεωρείται πλάσμα άξιο σεβασμού, είτε εργάζεται εκτός σπιτιού, είτε αφιερώνεται στην οικογένεια.
Οι έρευνες και οι στατιστικές είναι αποκαρδιωτικές. Το υψηλό ποσοστό βίας είναι αδιανόητο! Είναι δε κωμικοτραγικό να αναφερθεί κανείς στις λίγες διευθυντικές θέσεις που κατέχουν οι εργαζόμενες. Έτσι και αλλιώς, η κρίση χτύπησε πρωτίστως το φύλο μας.
Είναι όμως, εξοργιστικό και το καθημερινό παράλογο. Η απαξιωτική αντιμετώπιση που υφίσταται από το διαδίκτυο και τα πάσης φύσεως προβεβλημένα πρότυπα. Καρικατούρες της θηλυκότητας να αποζητούν ψήγματα αποδοχής με οποιοδήποτε τίμημα. Δυστυχώς, δεν πρόκειται για εικονική πραγματικότητα. Μια ακόμα προσβολή της γυναικείας υπόστασης μέσα στην καθημερινότητα. Προέκταση αυτού που συμβαίνει σε δημόσιους χώρους, σε δρόμους, σε υπηρεσίες, σε κοινωνικές συναναστροφές. Ένας απλός διαπληκτισμός με το αυτοκίνητο είναι αρκετός για να αναδείξει τα αληθινά συναισθήματα και την εκτίμηση που τρέφουν για εμάς οι πρωτόγονοι ανθρωποειδείς συμπολίτες μας! Αν λοιπόν, δεν έχουν ξεπεραστεί αυτά τα καθημερινά φαινόμενα, δηλωτικά του χαμηλού πνευματικού και μορφωτικού μας επιπέδου, πάνω σε ποιά θεμέλια θα στηριχθεί ο σημερινός ρόλος της γυναίκας στην κοινωνία;
Από την άλλη, φωτεινά παραδείγματα αληθινών ανδρών με ανυπόκριτη ευγένεια και σεβασμό σε εμάς, αποκρύπτονται από τον εορταστικό χαρακτήρα της ημέρας. Λες και είναι είδος προς εξαφάνιση. Καμία μνεία σε αυτούς τους τελευταίους των Μοϊκανών … «Καίγονται» στο βωμό της μάζας. Σα να θέλουμε να ξεσπάσουμε τα απωθημένα μας επάνω τους.
Φαίνεται ότι έχουμε πολλά χιλιόμετρα να διανύσουμε ακόμα, μέχρι να γιορτάζουμε την αληθινή απόδοση τιμής. Περισσότερη ευγένεια και κατανόηση, καλύτεροι τρόποι, ίσες ευκαιρίες, απουσία σεξιστικών αστεϊσμών και πονηρών μειδιαμάτων αποτελούν απλούς τρόπους, δηλωτικούς ότι είμαστε τιμώμενες κατ’ ουσίαν και όχι κατ’ επίφαση.
Για να γίνουν αυτά, όμως, συνήθης τρόπος ζωής, θα χρειαστεί πρωτίστως παιδεία και αλλαγή κουλτούρας. Και κυρίως να συνειδητοποιήσουμε οι ίδιες, ότι μέσα από τη συνεργασία και την έλλειψη ανταγωνισμού, ο δρόμος θα είναι πολύ πιο σύντομος. Η αποδοχή και ο σεβασμός ξεκινάει πρωτίστως από μέσα μας και μετά τον αποζητάμε από τους γύρω. Η Ορθοδοξία είναι αναντίρρητα άκρως εξυψωτική για τη γυναίκα και ανεξάντλητη πηγή υγιών προτύπων.
Εύχομαι να υπάρξει μια μέρα που να μη χρειάζεται αυτή η γιορτή, για να μας θυμίζει τον σεβασμό και την αξία της γυναίκας. Αλλά αυτό να προκύπτει αβίαστα μέσα από την καθημερινότητα και να θεωρείται αυτονόητο.
Μέχρι τότε, η 8η Μαρτίου θα πρέπει να είναι ένας μικρός συναγερμός, για το πόση απόσταση έχουμε να διανύσουμε, παρά μια γιορτή που απλώς δίνει λίγη ανάλαφρη διάθεση στην καθημερινότητα μας, με πολλή ροζ χρυσόσκονη!
Ιωάννα Καραμάνου-Σπηλιώτη
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “εμπρός”
