Μία εικόνα…
|
|
Από την ταινία του Bergman, «Η Έβδομη Σφραγίδα»
|
….ένα κείμενο
Γράφει ο Βασίλης Βούκλιζας
Με αφορμή την αριστουργηματική ταινία του Ingmar Bergman «Άγριες Φράουλες» που θα προβληθεί με σχολιασμό την Δευτέρα στο Adagio, δανειζόμαστε μία εικόνα από την ταινία του «Η Έβδομη Σφραγίδα» για να μιλήσουμε σήμερα κατ’ εξαίρεση για τον Κινηματογράφο, θέλοντας να τονίσουμε και την διαφορά της Φωτογραφίας (ως μέσου) με την φωτογραφία στον Κινηματογράφο και πού είναι η δύναμη της μεμονωμένης Φωτογραφίας να περιγράφει ενώ ο Κινηματογράφος αφηγείται και γι’αυτό μία μεμονωμένη εικόνα εκεί δεν επαρκεί, αλλά χρειάζονται αρκετές στην σειρά για να μεταδοθεί το νόημα.
Η σκηνή είναι γνωστή στους κινηματογραφόφιλους και από τις πιο διάσημες στην ιστορία του
κινηματογράφου. Ο ιππότης που επιστρέφει στην πατρίδα του από τις Σταυροφορίες, περπατώντας στην ακροθαλασσιά βλέπει από μακριά μια μαύρη φιγούρα να τον πλησιάζει. Ρωτώντας τον ποιος είναι, παίρνει την απάντηση ότι είναι ο Χάρος που έρχεται για να τον πάρει. Τότε, – το σπουδαίο εύρημα της ταινίας – του προτείνει μία παρτίδα σκάκι με αντάλλαγμα την ζωή του, αν τελικά τον κερδίσει. Ο Χάρος θα δεχθεί. Εδώ τον βλέπουμε να διαλέγει στον κλήρο με τι χρώμα πιόνια θα παίξει. Δεν εκπλησσόμαστε καθόλου που θα του τύχουν τα μαύρα. Η έκπληξη όμως της ταινίας στην συνέχεια είναι όταν μαθαίνουμε ότι η παράταση που ζητάει ο ιππότης από τον Χάρο, δεν είναι λόγω αγάπης του για την ζωή, αλλά από επιθυμία να καταλάβει.
Μιλήσαμε και σε προηγούμενο φύλο για το «τι» και το «πως» λέγεται κάτι στην Τέχνη και ότι όλη η
αξία της βρίσκεται ακριβώς στο πόσο σπουδαίο μπορεί να είναι αυτό το «πως». Το πώς εδώ λοιπόν ποιητικά παρουσιάζεται η συνάντηση του ανθρώπου με τον θάνατο, φανερώνει την δύναμη του κινηματογράφου στα χέρια ενός μεγάλου σκηνοθέτη- δημιουργού.
