Όλοι θυμόμαστε, δεν πέρασε άλλωστε και τόσος καιρός, με πόση επιμονή οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες εξέφραζαν την επιθυμία τους (που μεταξύ μας είχε κι αρκετά στοιχεία εκβιασμού κι ίσως και μια χροιά επιβολής) η Ελλάδα και τα γειτονικά Σκόπια να λύσουν πια τα θέματά τους, με κύριο, το πιο επίμαχο, που δεν ήταν άλλο από το επίσημο ( erga omnes = απέναντι σε όλους ) όνομα με το οποίο θα καλούνταν, ως χώρα πια, η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Και δεν πέρασε και τόσος καιρός κι όλοι θυμόμαστε και για καιρό ακόμη θα θυμόμαστε, πόσο τραυματικά βιώθηκε, εκατέρωθεν προφανώς, αυτό το Βόρεια Μακεδονία…
Αλλά η αναγκαιότητα των αμοιβαίων υποχωρήσεων επιβάλλονταν προκειμένου να διευθετηθούν και να εξομαλυνθούν ακανθώδη ζητήματα, ώστε να ισορροπήσει η κατάσταση μεταξύ των βαλκάνιων γειτόνων και στο εξής να σηματοδοτηθεί η έναρξη της ευρωπαϊκής προοπτικής της Βόρειας Μακεδονίας και η είσοδός της σταδιακά στη Ευρωπαϊκή Ένωση, γεγονός που βόλευε και την Ελλάδα , αφού αυτή θα λειτουργούσε ως εγγύηση σταθερότητας στην περιοχή , αλλά και την κυβέρνηση του Ζάεφ, γιατί θα ερχόταν ως επιστέγαση και επιβράβευση των πολιτικών του επιλογών από την Ευρώπη αλλά και ως απάντηση στον εθνικισμό που μαίνεται ακόμα σε πολιτικούς κύκλους της χώρας του ,και ως αποστόμωση των εξτρεμιστών, και ως έξοδος από τη διεθνή απομόνωση της χώρας, και ως συνθήκη καταπολέμησης της φτώχειας, και ως το κατάλληλο κλίμα για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων … και ως, και ως, και ως…
Κι αφού έγιναν εκατέρωθεν, όλες οι επώδυνες και επίπονες …επεμβάσεις και τομές, ήταν πια γι’ αυτούς, ορατή, νόμιζαν, και άμεση η αποδοχή τους από την ευρωπαϊκή οικογένεια… Αμ δε… Ως κεραυνός εν αιθρία, ήρθε το veto του Προέδρου της Γαλλίας , Μακρόν για την μη έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων τόσο της Βόρειας Μακεδονίας (όσο και της Αλβανίας).
Κι ενώ ο Ζάεφ όλο αυτοπεποίθηση κι εμπιστοσύνη , ως νεοφώτιστος στην Ευρωπαϊκή νοοτροπία και πολιτική, ήταν απόλυτα σίγουρος, μια και είχε κάνει, ό τι, ως απαραίτητη προϋπόθεση , του είχε σχεδόν επιβληθεί προκειμένου να γίνει αποδεκτός από τους Ευρωπαίους… τώρα ξαφνικά, απορρίπτεται! Και είναι φυσικό να ξεσπάσει πολιτική κρίση στη γείτονα χώρα και η κυβέρνησή της να βρεθεί σε δύσκολη θέση και αρκετά εκτεθειμένη στους πολιτικούς της αντιπάλους και στους πολίτες της . Το «όχι» αυτό της Γαλλίας, μπορεί να δικαιολογηθεί πολιτικά ως απροθυμία της Ευρώπης να δώσει εύκολα το πράσινο φως για ένταξη σε μια χώρα με πολύ χαμηλούς οικονομικούς δείκτες. Παράλληλα, ο Μακρόν δε φαίνεται να επιθυμεί, οι όποιες εισροές μεταναστών στη Γαλλία από τις προς ένταξη χώρες, να γίνουν θέμα πολιτικής εκμετάλλευσης από την ακροδεξιά της Λεπέν και τέλος ίσως λειτουργεί αποτρεπτικά και η θέση της προέδρου της Κομισιόν Ούρσουλα φον Ντερ Λάιεν ότι η Ευρώπη επιθυμεί ως μέλη της, χώρες των οποίων η νοοτροπία δεν απέχει πολύ από τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής και τις αξίες του.
Ένα «όχι» είναι πάντα δυσάρεστο και δύσκολο στην ανάγνωσή του και στην διαχείρησή του είτε αφορά ένα πρόσωπο είτε μια χώρα… Μια χώρα σε θέση αδυναμίας, όπως είναι τώρα η Βόρεια Μακεδονία, βιώνει τραυματικά μια άρνηση και είναι ίσως συχνό κι ανθρώπινο πριν τη λογική επεξεργασία της , να διεγείρει το συναίσθημα της οργής και της απογοήτευσης. Δεν έχουν άδικο να απογοητεύονται γιατί, αν κι αυτοί έκαναν τα βήματα που τους αναλογούσαν εντούτοις οι Ευρωπαίοι δεν τήρησαν τις διαβεβαιώσεις τους για την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων και τους «άδειασαν» κανονικά…
Και μεταξύ μας… είναι άραγε αξιόπιστη η πολιτική των Ευρωπαίων; Είναι άραγε πολιτικά αξιόπιστοι οι Ευρωπαίοι; Ναι. Αν το διακύβευμα της πολιτικής είναι η αποκόμιση, σε κάθε περίπτωση, όσο το δυνατόν περισσοτέρων κερδών κάθε είδους ( και ιστορικά, αυτή είναι η πολιτική τους λογική) , τότε είναι συνεπείς και αξιόπιστοι… Αν όμως κάνει κάποιος το λάθος, να διατηρεί και κάποια στοιχεία ρομαντισμού στις πολιτικές του προσδοκίες από αυτούς, τότε η ευρωπαϊκή πολιτική μάλλον θα τον απογοητεύσει και θα του φανεί αναξιόπιστη… Το πολιτικό παιχνίδι, ας μην έχουμε αυταπάτες, όπως και να ‘ ναι, από πολύ παλιά, παίζεται με πολύ σκληρούς, ως κι απάνθρωπους, πολλές φορές όρους…(Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή… Οδ. Ελύτης, έτσι, για να μην ξεχνάμε και τους ποιητές μας).
E=mc2
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “εμπρός”
