Καθώς συνεχίζεται ο πόλεμος στη Συρία, το μεταναστευτικό ρεύμα, αν δεν αυξάνει, σίγουρα πάντως παραμένει, αριθμητικά σχεδόν, σταθερό. Η κατάσταση αυτή, φέρνει σε απελπισία όλους τους εμπλεκόμενους και εννοούμε και τους πρόσφυγες, και τους ντόπιους πληθυσμούς, και τις τοπικές αρχές αλλά και την κεντρική εξουσία. Τα προβλήματα ατελείωτα και εν πολλοίς δυσεπίλυτα αν όχι άλυτα…
Η Ελλάδα μπορεί να κατηγορηθεί για πολλά και διάφορα, αλλά σίγουρα όχι για σκληρό και αφιλόξενο χαρακτήρα. Με όλα τα προβλήματα που δημιουργούνται εύλογα από την απρόσμενη παρουσία τόσων ανθρώπων, οι απλοί άνθρωποι των νησιών αυθόρμητα τις πιο πολλές φορές. βοηθούν κι ανακουφίζουν τους δυστυχείς που βρέθηκαν χωρίς τίποτα, στο έλεος …του ελέους των συνανθρώπων τους! Και ως γνωστόν, δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να έχεις ανάγκη αυτούς που δεν έχουν καμιά ανάγκη…
Ο λόγος, για τη στάση, την απαράδεκτη, της κατά τ’ άλλα Ενωμένης Ευρώπης. Αν πούμε να διερευνήσουμε αυτό το «Ενωμένη» εξετάζοντας όχι τα λόγια και τις λεκτικές διαβεβαιώσεις αλλά τα έργα και τις πρακτικές θα βρεθούμε, αναμφίβολα, μπροστά στις πιο προκλητικές αντιφάσεις… Η ανθρωπιστική Ενωμένη Ευρώπη, με τις αρχές, τις αξίες και τις διακηρύξεις περί σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κλπ, κλπ… όταν έρχονται τα δύσκολα , όπως τώρα με τις μαζικές , για όποιο λόγο, μεταναστεύσεις, σφυρίζουν στον αέρα ή καταφεύγουν στον …καμηλοπαρδαλισμό ή δείχνουν εντέλει το σκληρό τους πρόσωπο ακόμα και στα μέλη της ένωσής τους που λογίζονται φίλοι, σύμμαχοι και με κάποια έννοια ομοεθνείς.
Έτσι απέναντι μεν στους πρόσφυγες, ακόμα κι αυτούς των εμπολέμων χωρών, δε διστάζουν να κλείσουν τα σύνορά τους χτίζοντας ψηλά τείχη ενισχύοντάς τα με αγκαθωτά σύρματα ή άλλες, τεχνολογικά αποτελεσματικές, τελειοποιήσεις απώθησης του ανθρώπινου πόνου και δυστυχίας. Η ρητορική τους είναι αυτή του φόβου , της απέχθειας και της απόρριψης των ανθρώπων που δεν ανήκουν στα γεωγραφικά όρια του λαού τους. Ακούσαμε πρόσφατα, παρόμοιες δηλώσεις των Ούγγρων αλλά και των Ιταλών πολιτικών, κατά καιρούς έχουμε ακούσει και των Αυστριακών και των Άγγλων(αλλά αυτοί φεύγουν τώρα) και των Γερμανών να δηλώνουν απερίφραστα πως δε θα δεχτούν πρόσφυγες στα εδάφη τους.
Απέναντι δε στην Ελλάδα, που είναι μέλος της, που σηκώνει το δυσανάλογο, σε σχέση με την έκτασή της, τους πόρους της, και των οικονομικών γενικότερα ιδιαιτεροτήτων της, βάρος της υποδοχής αλλά και της εγκατάστασης πλέον όλων των προσφύγων που εγκλωβίζονται εδώ, η πολιτική στάση τής Ενωμένης , τρομάρα της, Ευρώπης είναι αν όχι εχθρική, τουλάχιστον αδιάφορη, ανεύθυνη , υποκριτική αλλά και προκλητική συνάμα , γιατί κάθε τόσο μας επιπλήττει και μας ελέγχει και για ανικανότητα της φύλαξης των συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (δηλ. τα δικά μας) και για την πλημμελή φιλοξενία και διαβίωση των προσφύγων. Αν δε μας τρελάνουν τώρα πότε θα μας τρελάνουν; Αυτοί κλείνουν τα μάτια και τ’ αυτιά τους στην τραγικότητα και στην κρισιμότητα του ζητήματος και κατακρίνουν εμάς. Τι δικαιολογεί τέλος πάντων αυτό το Ενωμένη για να καταλάβουμε κι εμείς οι αδαείς; Ποια σημασία δίνουμε στη λέξη «ένωση»; Αν δε το ξεκαθαρίσουμε αυτό, πού πάμε; Γιατί απ’ ότι φαίνεται η Ευρώπη είναι Ενωμένη στα εύκολα και στα συμφέροντα μόνο, ενώ στα δύσκολα … βαθιά και σκληρά διχασμένη.
Και πέρα όμως από το προσφυγικό, πού είναι η «Ενωμένη» όταν οι Τούρκοι απειλούν και παραβιάζουν καθημερινά τον χώρο κυριαρχίας της Ελλάδας και της Κύπρου; Δεν είναι Ευρώπη κι αυτές; Δεν είδαμε να συγκινηθεί κανείς τους… Ό τι δεν είναι στα σύνορά τους, ό τι δεν τους απειλεί άμεσα , τους αφήνει παγερά αδιάφορους και αδρανείς με όσα Ενωμένη κι αν βάλουν στον τίτλο τους… Η συμμετοχή μας σ’ αυτή την διχασμένη Ένωση είναι, το ξέρουμε, αναγκαιότητα… αλλά συχνά παθαίνεις πιο πολλά δεινά από τον κρυφό παρά από τον φανερό σου εχθρό. Και μεταξύ μας, ας έχουμε πάντως κατά νου τον σοφό στίχο του Δ. Σολωμού πως «είναι δύσκολες οι θύρες // εάν η χρεία τες κουρταλεί» κι ας κρατάμε και καμιά πισινή. Μεταξύ μας…
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας «εμπρός»
