Έχουμε την τύχη –αλλά δεν ξέρω αν το συνειδητοποιούμε–να ζούμε μέσα σ΄ ένα πολύ όμορφο φυσικό περιβάλλον που συνδυάζει αυτό που θεωρείται ως το ιδανικό για ένα τοπίο, δηλαδή το βουνό μαζί με τη θάλασσα. Η φύση στις μέρες μας είναι η μεγάλη αδικημένη ή αν το δούμε αλλιώς, εμείς οι σύγχρονοι άνθρωποι είμαστε οι μεγάλοι αδικημένοι γιατί απομακρυνόμαστε διαρκώς από τις μόνιμες και σταθερές αξίες , μια από τις οποίες είναι και η φύση. Είναι εντυπωσιακό πράγματι πόσο δε βλέπουμε γύρω μας την ομορφιά και είναι εντυπωσιακό πράγματι πόση ομορφιά υπάρχει γύρω μας, τόση που θα έφτανε να μας παρηγορήσει για όλα μας τα βάσανα και τις κατά καιρούς κακοτυχίες μας. Αρκεί να είχαμε μάθει να “βλέπουμε” αυτό που τώρα κοιτάμε αλλά δε βλέπουμε.
Αφειδώς μας χαρίστηκε το πράσινο και το γαλάζιο,το καφέ και το μωβ, το λευκό μα και το κόκκινο… το ροζ και το πορτοκαλί. Μα και το γκρι και το μολυβί πάνω στα σύννεφα όταν χαμηλώνουν γεμάτα βροχή λες και θέλουν να μη χαθεί ούτε μια στάλα από το πολύτιμο φορτίο τους ! Στα πρωινά μας, στα δειλινά μας, απαλές αποχρώσεις υποκλίνονται ευγενικά μπροστά μας και αποχωρούν διακριτικά. Μικρά φυσικά θαύματα ξετυλίγονται κάθε στιγμή μπροστά μας κι εμείς παραμένουμε ασυγκίνητοι –είμαστε βλέπεις σοβαροί άνθρωποι εμείς — δεν έχουμε άλλωστε καιρό για χάσιμο κι ο ρεμβασμός είναι για ονειροπόλους ή για ποιητές ή για …ποιος ξέρει τι θα βρούμε άλλο να πούμε. Η ομορφιά της φύσης μοιάζει σα μια παράσταση της τελειότητας που παίζεται σ΄ ένα κατάμεστο θέατρο μπροστά σε θεατές που αδιάφοροι για το θέαμα συζητούν μεταξύ τους μεγαλόφωνα, θορυβούν, ασχημονούν, κάνουν το οτιδήποτε άλλο εκτός από το να παρακολουθούν το θέαμα.
Το αστείο ή και το τραγικό είναι πως αν “κληθεί” κάποιος να βγει έξω από αυτό το θέατρο τότε ξαφνικά θα νιώσει πολύ δυστυχής και ξαφνικά πάλι, θα λατρέψει το θέαμα που μέχρι πριν λίγο τού ήταν αδιάφορο ακριβώς γιατί το θεωρούσε δεδομένο και γιατί όχι… και διαρκές κι αισθάνονταν πως είχε την πολυτέλεια να το περιφρονεί. Όχι, ο σκοπός μας δεν είναι να τρομάξουμε το φίλο αναγνώστη. Είναι να τον πάρουμε αγκαζέ και να πάμε μαζί του μια βόλτα στη θάλασσα, σε όποια της περιοχής μας θάλασσα, και να ακούσουμε τον ήχο του κύματος,να νιώσουμε τη θαλάσσια αύρα ή τον υπέροχο μαϊστρο, που τόσο συχνά μας επισκέπτεται. Κι ας μη μιλήσουμε κι ας μη σκεφτούμε τίποτα, μόνο ας δούμε , μόνο ας ακούσουμε τους ήχους του κόσμου μας , μόνο ας εκτιμήσουμε την υψηλή αισθητική του, την κομψότητά του άλλοτε κι άλλοτε τη μεγαλοπρέπειά του. Κι ας αφεθούμε να εντυπωσιαστούμε σαν παιδιά–και μήπως δεν είμαστε; — από την ομορφιά, την αρμονία ,τη λεπτότητα και την ακρίβεια της δημιουργίας του. Ίσως μπαίνοντας πάλι στο φυσικό μας πλάνο, από όπου απερίσκεπτα βγήκαμε ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε, βρούμε έναν πιο ήρεμο τρόπο να υπάρχουμε, ίσως χαμογελάμε πιο συχνά, ίσως τραγουδάμε πιο συχνά, ίσως αγαπάμε πιο συχνά. Ίσως και να πάψουμε να ζούμε σαν ζόμπι που μετρούν τα πάντα, που υπολογίζουν τα πάντα με το χρήμα. Πιο θλιβερή, πιο ανόητη αλλά και πιο γελοία δεν έχει υπάρξει η ανθρωπότητα.
Η τύφλωσή της είναι σχεδόν ολοκληρωτική και ολέθρια. Επειγόντως κάτι ή κάποιοι πρέπει να την ξυπνήσουν από τον εφιάλτη του αμερικανικού ονείρου που της παίρνει το “χρυσάφι της” δίνοντάς της ψεύτικες χρωματιστές χάντρες… Ίσως και να έρχεται η εποχή της ενηλικίωσης της ανθρωπότητας. Ίσως διαμορφωθεί ένας νέος “homo universalis” που θα δώσει στη ζωή του το νόημα που της αξίζει και θα πάψει να σέρνεται αγχωμένος πίσω από ένα κόκαλο που όσο το πλησιάζει τόσο αυτό απομακρύνεται και μάταια τα κυνηγά με τη γλώσσα έξω σαν τον τελευταίο σκύλο. Ως όντα έχουμε και πολλά ωραία στοιχεία κι αν τα συνειδητοποιήσουμε θα ανακαλύψουμε, υφαίνοντας το σκοτάδι σε φως, τις δυνατότητές μας να γίνουμε πιο ευτυχισμένοι με πιο φυσικούς και πιο συμβατούς τρόπους με την ανθρώπινή μας φύση.
Το παράδοξο –ή ένα τουλάχιστον από τα παράδοξα— είναι πως ενώ όλα τα θρησκευτικά συστήματα διακηρύσσουν τον απλό και λιτό βίο, μηδέ και του Χριστιανισμού εξαιρουμένου, εν τούτοις κι όσοι δηλώνουν πιστοί και τρέχουν καθημερινά στις εκκλησιές και στα μοναστήρια ,η μνήμη τους εξασθενεί στα σχετικά εδάφια της Βίβλου. Η ζωή σε κάθε εποχή και κοινωνία έχει το νόημα που εμείς της δίνουμε. Έχει το περιεχόμενο που εμείς της δίνουμε ή έτσι τουλάχιστον νομίζουμε… ενώ στην πραγματικότητα δεν αποκλείεται και να μας διαμορφώνουν όπως το κάθε κυρίως οικονομικό σύστημα βολεύεται. Ας μη τους αφήσουμε να μας σέρνουν από τη μύτη, ας μη τους εκχωρούμε τα πολύτιμα για την ισορροπία μας και για την –γιατί όχι— ευτυχία μας .
Μεταξύμας ίσως κάποτε καταλάβουμε πως μαγκιά και εξυπνάδα δεν είναι να τρέχεις αλλόφρων για να αποκτήσεις μερικά ευρώ παραπάνω, φθείροντας την υγεία σου, ξοδεύοντας τον πολύτιμό σου χρόνο, καταστρέφοντας τις σχέσεις σου με τους άλλους και γεμίζοντας καρότσια στο σούπερ-μάρκετ . Αντίθετα, μαγκιά μπορεί να είναι να ελευθερώνεσαι από τις πλαστές εν πολλοίς ανάγκες και καβαλώντας το ποδήλατό σου να νιώθεις τον άνεμο στο πρόσωπό σου, και το κυριότερο… να ξέρεις πως όποιος κι αν είναι αυτός που στέλνει τον άνεμο, στον χαρίζει αφιλοκερδώς…
E=mc2
