Γράφει η Μάρθα Ασημακοπούλου
Άριστος εκλογομάγειρας ο Λάκης, έδινε μάχη για να συγκεντρώσει σταυρούς και να εκλεγεί δημοτικός σύμβουλος. Σε ό,τι του ζητούσαν δεν έλεγε όχι. Έταζε, έταζε… Γνώριζε καλά πως «Το τάξιμο δε χαλάει σπίτια, το δόσιμο χαλάει». Έπαιζε χαρτιά στο καφενείο του Καπορδέλη.
Βγαίνοντας, τον περίμενε να πουν «ιδιαιτέρως» δυο κουβέντες ένας ηλικιωμένος. Αυτό που ήθελε να του ζητήσει, ήταν πολύ σοβαρό και δεν επιτρεπόταν να το ακούσουν κι άλλοι. Έλα όμως που ο γέροντας δεν άκουγε καλά, νομίζοντας δε πως δεν ακούει και ο συνομιλητής του, φώναζε δυνατά. «Να, ξέρεις έχω το κορίτσι μου ανύπαντρο. Αν έκανες κουμάντο να βρεθεί ένα καλό παιδί… Τόσον κόσμο γνωρίζεις εσύ. Βόηθα και ‘γώ υπόσχομαι να σου δώσω όλους τους ψήφους μου και θα βρω κι άλλους. Έχω πολλά κομμάτια». Και άρχισε να απαριθμεί το προικώων και τις αρετές της κόρης! Οι περαστικοί άκουγαν και γελούσαν…
Ο Λάκης, ήταν άνθρωπος που δε «θόλωνε νερό» σε κανέναν πως να δυσαρεστήσει έναν πατέρα που τύχαινε να έχει και τόσα ψηφαλάκια. «Τι λες μπάρπα Γιώργο. Ακούς ν’ αφήσουμε τέτοιο κορίτσι ανύπαντρο. Πες πως έγινε!» Έγινε! Ο Λακης σύμβουλος και αντιδήμαρχος. Συμπεθεριό και γάμος δεν έγινε, γιατί υπάρχουν και πράγματα που δε γίνονται. Η νύφη ήταν μεγάλη- πολύ μεγάλη και ούτε που ενδιαφερόταν να βρει γαμπρό. Ο γονιός όμως επιθυμούσε να δει το «κορίτσι» του στον ίσκιο ενός άνδρα, έστω κι αν έπρεπε να χρησιμοποιήσει τα μεγάλα μέσα!
Εκείνα τα χρόνια, τα πολιτικά πράγματα δεν ήταν τόσο απλά. Υπήρχαν άνθρωποι που δίσταζαν να ταχθούν ανοιχτά υπέρ των κομμάτων της αριστεράς. Ακόμα και ο Χριστός είχε κρυφούς μαθητές για το φόβο των Ιουδαίων. Να φανταστείς, τα μάτια πολλών έπεφταν αυτόματα πάνω στην εφημερίδα που αγόραζες από το περίπτερο, για να σου κοτσάρουν κομματική ταυτότητα! Έτσι, ήταν άνθρωποι που αλλού φώναζαν ενώ η καρδούλα τους, αλλού οδηγούσε το χεράκι να ψηφίσει.
Ο Νόβας- υποψήφιος βουλευτής της Ένωσης Κέντρου- άνθρωπος έξυπνος που είχε ζήσει πολλές εκλογικές αναμετρήσεις, λογάριαζε τα «κουκιά» και δεν του βγαίναν. Υποψιαζόταν που είχε διαρροές. Εμπρός στο σπίτι του στη Ναύπακτο, σε μια προεκλογική του συγκέντρωση, ενθουσιασμένοι ψηφοφόροι του, φώναζαν «Νό- Νό- Νόβαρος». Ο Γιάννης με έναν άλλον είχε σηκώσει τον υποψήφιο στα χέρια, φωνάζοντας κι αυτός «Νό-Νό- Νόβαρος». «Γιάννη, υπό μάλης Νοβικός και Τσατσάνης καλπικώς», του είπε χαμογελώντας ο Νόβας με την έμφυτη αστική του ευγένεια. Ο Τσατσάνης- από την Άνω Χώρα- ήταν υποψήφιος βουλευτής της ΕΔΑ.
Το αξίωμα του νομάρχη δεν υπάρχει πια, μετά τη διοικητική μεταρρύθμιση του Καλλικράτη. Μέχρι το 1994, ο νομάρχης διοριζόταν από την εκάστοτε κυβέρνηση. Οι σύμβουλοι όμως, εκλέγονταν από τους δημάρχους, τους κοινοτάρχες και τους συμβούλους τους.
Υποψήφιος από τη Ναύπακτο ήταν και ο Γιώργος Τούμπανος. Ο Κώστας Ασημακόπουλος και ο μακαρίτης Μήτσος Μ. στήριζαν τον Γιώργο. Απόγευμα, μέσα Γενάρη ήταν και νύχτωνε νωρίς. Οι τρείς σύντροφοι- βγήκαν προς άγραν ψήφων στα χωριά που γνώριζε ο Κώστας. Επισκέφτηκαν το Παλαιοχωράκι και μετά πήραν τον δρόμο για Στύλια με επόμενο σταθμό τα Περιβόλια. Παίρνοντας την ανηφόρα στον Ανεμάκη, το αυτοκίνητο έκανε διαφορικό. Στο σημείο είχε πολύ χιόνι στοιβαγμένο και εξακολουθούσε να χιονίζει. Το όχημα σπινιάριζε, ούτε μπρός ούτε πίσω! Στο τιμόνι του κόκκινου ROVER, ο Γιώργος. Άμαθος σε τέτοιες συνθήκες οδήγησης, ταράχτηκε. Ο Κώστας, έχοντας φάει πολλούς χειμώνες στο Detroit, πήρε μια τριχιά την πέρασε στη ρόδα (υποτυπώδη αντιολισθητική αλυσίδα) και με την όπισθεν κατάφερε να γυρίσει το αυτοκίνητο. Εγκαταλείποντας τον προορισμό τους πήραν τον δρόμο της επιστροφής. Στον Παλαιόπυργο, σταμάτησαν στο φιλόξενο σπίτι του συντρόφου Βαγγέλη, μακαρίτης κι αυτός. Εκεί συνάντησαν, τζάκι φουντωμένο με χονδρά κούτσουρα, καλό κρασί, καλό τσίπουρο και κρεατωμένα λουκάνικα στη σχάρα. Την κάνανε ταράτσα, γίνανε δαυλί και ξέχασαν την πίκρα τους για τις χαμένες ψήφους. Σήμερα θυμούνται την περιπέτειά τους στο χιόνι και γελούν!
Σε χωριό της ορεινής Ναυπακτίας. Αφού ψήφισε η ηλικιωμένη γυναίκα της επεστράφη το εκλογικό βιβλιάριο και η ταυτότητα. Φτάνοντας στην έξοδο, άρχισε να χτυπάει το κεφάλι της και να φωνάζει. «Κακουκόπαθα η μαύρ». «Τι έπαθες θεια;>> ρώτησε ο Νίκος που ήταν εκεί ως δικαστικός αντιπρόσωπος. «Έρξα μέσα ικείνου που μου δούκει του κουρίτσ’ κι όχ’ ικείνου που μου δούκει του πιδί, κάκουκόπαθα…». Η κάλπη ήταν γυάλινη. «Να ετούτο δα είνει, βγάλτου- βγάλτου να τ’αλλάξου» παρακαλούσε η θεια. Το ψηφοδέλτιο βέβαια δεν άλλαξε!
Προσέχετε λοιπόν τι ρίχνετε στην κάλπη γιατί για να αναγνωριστεί το λάθος σας και να μπορέσετε να το διορθώσετε, θα περάσουν κάμποσα χρόνια, που θα βρίζετε, θα σιχτιρίζετε τον εαυτό σας και θα λέτε «Δε μου κοβόταν το χέρι καλύτερα…».
Καλό βόλι Πατριώτες…
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας «εμπρός»
