Γράφει η Μάρθα Ασημακοπούλου
Προεκλογική περίοδο για την ανάδειξη δημοτικής αρχής, μέσα στη δεκαετία του 1950. Στη Ναύπακτο δύο οι αντίπαλοι υποψήφιοι για τον δημαρχιακό θώκο. Ο ένας, άνθρωπος που είχε δώσει το «παρών» όπου τον κάλεσε το καθήκον και η πατρίδα. Τραυματίας πολέμου. Χαρακτήρας αδαμάντινος, ακέραιος, άνθρωπος που δε σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Δεν πρόσβαλλε κανέναν αλλά δε δεχόταν και προσβολές. Αντιμετώπιζε τον αντίπαλο με ήθος και επιχειρήματα. Ο άλλος, «λαϊκιστής» όπως θα λέγαμε σήμερα.
Στην πλατεία Λιμένος είχε συγκεντρωθεί η αριστοκρατία της Ναυπάκτου, έτσι λέγανε τότε τα σόγια στη επαρχία. Ο Ζωναράς μιλούσε από το μπαλκόνι. Ο λόγος του επιθετικός προς τον αντίπαλο! Μειωτικός, προσβλητικός, άγαρμπος που κατέβαζε το προεκλογικό επίπεδο. Κάποιος πληροφορεί τον Μωραΐτη «Αυτήν την ώρα ο Ζωναράς στο λιμάνι, μιλάει απαξιωτικά για σας». Μια και δυο- σε χρόνο μηδέν- έφθασε στο λιμάνι παρόλη τη δυσκολία στο βάδισμα λόγω του παλαιού του τραύματος. Ανέβηκε σβέλτα τη σκάλα και βγήκε στο μπαλκόνι. Ο άλλος εξαπέλυε μύδρους εναντίων του.
– Ανακάλεσε τώρα, διαφορετικά σε πετάω αυτή τη στιγμή κάτω από τον εξώστη!
Είπε ο Μωραΐτης εξαγριωμένος πιάνοντάς τον από τον γιακά! Και το εννοούσε. Εδώ τα είχε βάλει με θεριά στη ζωή του, θα δίσταζε μπροστά στον κοινό συκοφάντη, όπως τον αποκαλούσε.
– Εν τη ρύμη του λόγου ελέχθησαν τα όσα ελέχθησαν φίλτατε. Στο πλαίσιο του προεκλογικού αγώνα γίνονται και παρεκτροπές… Δεν τα εννοούσα. Ανακαλώ!
Για έχετε το νου σας οι σημερινοί υποψήφιοι σε αυτά που λέτε, μέρες που είναι!
Κυνηγώντας τον σταυρό ο υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος, έμπαινε νύχτα σε σπίτια ενίοτε και σε κοτέτσια, πάνω στην πρεμούρα του. «Κόντεψα να πιάσω κοτόψειρες» έλεγε αυτοσαρκαζόμενος. Πήγε και σε μια χωριανιά του που ζούσε με τη επίσης ηλικιωμένη αδερφή της. Αγράμματες και οι δυο.
-Θεια θα με ψηφίσετε; Σας έφερα ψηφοδέλτια.
– Μπα Χρήστου μ’ μόλις έφγει ου ανιψιός μ’ κι μας ήφηρει δκά τ’. Να απάν στου τζάκ’ τα ‘χου. Θα ψηφίσουμει αυτόν. Να σφκιάσου καφούλ’; Θέλς ένα λουκμάκ’;
– Δεν πειράζει, καλή καρδιά θεια αλλά έναν καφέ θα τον έπινα να ξαποστάσω, μ’ έφαγε η πλάλα!
Μπήκε η γριούλα στο κουζινάκι της και ώσπου να φτιάσει τον καφέ, ο Χρήστος άλλαξε τα ψηφοδέλτια με τα δικά του. Πέταξε τα αντίπαλα στη φωτιά, έβαλε το ένα πόδι πάνω στ’ άλλο και ήπιε τον καφέ του ευχαριστημένος αφήνοντας τον ανιψιό της θειας να περιμένει σταυρούς! «Από τα μετρημένα τρώει ο λύκος». Δημοτικός σύμβουλος εξελέγη ο Χρήστος και έγινε πετυχημένος αντιδήμαρχος με σημαντικό έργο!
Εκείνον τον καιρό το Κ.Κ.Ε. ήταν εκτός νόμου. Η αριστερά κατέβαινε στις βουλευτικές εκλογές με την ΕΔΑ. Θα μιλούσε κάποιο στέλεχός της στη Ναύπακτο, ερχόμενο από το Αγρίνιο. Τον συνόδευαν οπαδοί του. Ένα λεωφορείο γεμάτο γυναίκες που κρατούσαν κόκκινα μαντήλια στα χέρια τους και από τα ανοιχτά παράθυρα τα κυμάτιζαν φωνάζοντας ρυθμικά. Ε-ΔΑ, Ε-ΔΑ, Ε-ΔΑ. Γυναίκες νέες, όμορφες, γεμάτες ενθουσιασμό στον αγώνα ν’ αλλάξουν τον κόσμο… Μπροστά στο φαρμακείο του Κοζώνη -απέναντι από την οικία Νόβα- στεκόταν ο Σωτήρης και τις χάζευε. Μια του κούνησε το μαντήλι φωνάζοντάς του Ε-ΔΑ, Ε-ΔΑ. «Κατέβα κάτω εσύ τσούπα μ’, κι ας είναι και ε δά». Απάντησε ο ετοιμόλογος Ναυπάκτιος. Ερωτισμός παντού!
Η ΕΔΑ, σε ‘κείνες τις εκλογές του 1958 ήρθε δεύτερο κόμμα με ποσοστό σχεδόν 25%!
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας «εμπρός»
