Πολλοί προσπάθησαν να το προσεγγίσουν όμως, παρότι σχεδόν όλοι δείχνουν να το θεωρούν πλέον κανόνα, ουδείς μπορεί να το εξηγήσει επαρκώς. Για τη μη εκλογή δημοτικής αρχής στη Ναυπακτία για δεύτερη θητεία ο λόγος, η οποία θα μπορούσαμε να υποθέσουμε, κάνοντας μία ακόμα τέτοια, πως ίσως προκύπτει ως αποτέλεσμα της «δημοκρατίας της συγκίνησης», στην οποία μετέχουμε, και την οποία περιγράφει στο ομότιτλο βιβλίο του ο Ανδρέας Πανταζόπουλος.
Μιλώντας για την υποχώρηση της πολιτικής και την κατάληψη του κενού από τα συναισθήματα, ο συγγραφέας ίσως μας δίνει μία πολύ καλή τροφή για σκέψη. Φτάνει να παρατηρήσει κανείς προσεκτικά το πολιτικό σκηνικό του τόπου μας στο τέλος κάθε θητείας, όπου είναι κάτι παραπάνω από ευδιάκριτη μια έως και ψυχική τάση απόρριψης, μια αγανάκτηση και ένα βροντερό «να φύγουν», το οποίο απευθύνεται κάθε φορά στους εκάστοτε δημοτικούς μας άρχοντες.
Είναι χαρακτηριστικό πως στα χρόνια της μεταπολίτευσης μόνο ένας δήμαρχος κατόρθωσε να επανεκλεγεί, ενώ όλοι οι άλλοι απέτυχαν. Ίσως πρέπει να δεχτούμε, λέω ίσως, ότι οι «πολίτες του θυμού», όπως μου τους χαρακτήρισε πρόσφατα συνομιλητής μου, αποτελούν μία βασική συνιστώσα του εκλογικού σώματός μας.
Υγ: γράφω από τη μία για το ύφος άσκησης διοίκησης της δημοτικής αρχής και το μήνυμα που εξέπεμψε προς την κοινωνία, όμως σκέφτομαι από την άλλη ότι και διαφορετικό να ήταν το μήνυμα, γιατί το αποτέλεσμα να μην ήταν το ίδιο… βάσει του ιστορικού μας;
Από τα παραπολιτικά σχόλια της εφημερίδας «εμπρός»
