Παρακολούθησα προ ημερών αδιάλειπτα και με ευλάβεια και τις δύο ημέρες των εργασιών του Αναπτυξιακού Συνεδρίου που οργάνωσε η ΟΣΥΝ. Πέρα από λίγες «ανορθογραφίες» -που προκλήθηκαν κυρίως από γραφικές παρεμβάσεις και συμπεριφορές λίγων εκ των πολιτευόμενων που απλά βρήκαν βήμα αυτοπροβολής και ανέβηκαν-, υπήρξαν εξαιρετικές εισηγήσεις και θέσεις επί σοβαρών θεμάτων και αγωνιών της τοπικής μας κοινωνίας.
Εκείνο που όμως δεν άκουσα ξανά είναι η απάντηση στο πάντα επίκαιρο και επίμαχο ερώτημα. Πως θα χρηματοδοτήσουμε τα έργα που προτείνουμε και χρειαζόμαστε; Τελικά πως θα χρηματοδοτήσουμε την ανάπτυξη;
Η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας παρουσίασε με υπερηφάνεια την συμβολή της στην χρηματοδότηση και υλοποίηση σημαντικών έργων που μας αφορούν. Η Δημοτική Αρχή και αυτή παρουσίασε το έργο που υλοποίησε –ή θεωρεί πως υλοποίησε- στην θητεία της που λήγει.
Κοινός τόπος ήταν οι πηγές χρηματοδότησης. Οι εξής δύο: 1. Εθνικοί Πόροι και κάποιοι Δημοτικοί Πόροι. 2. Ευρωπαϊκοί Πόροι με την μορφή ποικίλων προγραμμάτων.
Αρκούν τα παραπάνω χρηματοδοτικά εργαλεία; Δεν θα απαντήσω εγώ. Απαντά η πραγματικότητα. Απαντά αυτή κάθε αυτή η μόνιμη δικαιολογία των εκάστοτε Δημοτικών μας αρχόντων : «Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι παραπάνω, λόγω της υποχρηματοδότησής μας από το Κράτος. Η ΣΑΤΑ είναι τραγικά μειωμένη.», κλπ. .
Στις επερχόμενες εκλογές θα ακούσετε πάλι τα πολυφορεμένα: «Θα διεκδικήσουμε από την Κυβέρνηση. Θα αξιοποιήσουμε τα Ευρωπαϊκά κονδύλια.».
Κύριοι, κάποτε πρέπει να αντιληφθούμε ότι καλά όλα αυτά, αλλά αποτελούν απλά συμπληρώματα. Όχι …. διατροφής, αλλά τρόπων χρηματοδότησης. Κύρια δε, δεν αποτελούν μοχλούς ανάπτυξης, αφού με αυτά αντιμετωπίζονται βασικές ανάγκες κυρίως και όχι επενδύσεις αναπτυξιακές. Θα δώσω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Η περίφημη και πολυσυζητημένη «Μαρίνα Ναυπάκτου». Ένα έργο καθαρά και αναμφισβήτητα αναπτυξιακού χαρακτήρα για ένα τόπο με τα χαρακτηριστικά του δικού μας. Μετά από πολλά χρόνια «αερολογίας» υπήρξε κάποια θετική εξέλιξη. Η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας διέθεσε ένα ποσό 2.000.000 ευρώ για την δημιουργία Τουριστικού Καταφυγίου. Πολύ καλό νέο. Αρκούν όμως αυτά τα χρήματα; Φυσικά και όχι αφού δεν αποτελούν παρά ένα σχετικά μικρό ποσοστό του απαιτούμενου προϋπολογισμού, προκειμένου να κατασκευαστεί ένα σοβαρό λιμενικό έργο που θα τροφοδοτήσει την περιλάλητη και πολυπόθητη ανάπτυξη. Αν πάμε με τους ρυθμούς των προηγούμενων χρόνων μάλιστα, την «Μαρίνα» μπορεί να την δουν τα δισέγγονά μας, αν είναι τυχερά.
Αυτό συμβαίνει γιατί κοινωνία και άρχοντες έχουμε επί σειρά δεκαετιών εκπαιδευτεί σε μια κοντόφθαλμη και μονόπλευρη λογική. Από την εποχή της σύστασης του Ελληνικού Κράτους ακόμη, πίσω στις αρχές του 19ου αιώνα, περιμένουμε τα πάντα από το Κράτος και την Ευρώπη. Μου θυμίζει λίγο τους νεοσσούς στην φωλιά που με μόνιμα ανοιχτό στόμα, εκλιπαρούν, απαιτούν, εκβιάζουν τους γονείς για τροφή. Μόνο που κάποια στιγμή όπως είναι υποχρεωμένα, υπακούοντας στους αδυσώπητους νόμους της φύσης, τα πουλιά πετούν από την φωλιά και αναλαμβάνουν μόνα τους την συντήρησή τους. Είναι το περίφημο ένστικτο επιβίωσης και αυτοσυντήρησης.
Εμείς; Για πόσο ακόμη θα βασιζόμαστε αποκλειστικά στην παρωχημένη αυτή μέθοδο της ζητιανιάς;
Για πόσο ακόμη δεν θα παίρνουμε τα πράγματα στα χέρια μας;
Έχω επανειλημμένα διακηρύξει ότι ο Δήμος είναι στην πραγματικότητα μια ιδιότυπη μορφή επιχείρησης, που πρέπει -μεταξύ των άλλων στόχων του- να στοχεύει στην παραγωγή χρήματος, προκειμένου να αυτοχρηματοδοτεί τις ανάγκες του και κυρίως την δημιουργία νέων υποδομών που και αυτές θα φέρνουν με την σειρά τους νέες δυνατότητες ανάπτυξης. Πρόκειται για ένα διαρκώς αυτοτροφοδοτούμενο κύκλο, για μια αειφορία.
Πως θα το καταφέρει αυτό; Όπως κάνουν όλοι οι σύγχρονοι Δήμοι που επισκεπτόμαστε και θαυμάζουμε στα σύγχρονα κράτη.
Υπάρχει η περίφημη Συνεργασία Δημόσιου Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) που ακούμε επί χρόνια, αλλά οι περισσότεροι πολιτικοί μας θεωρούν ότι πρόκειται για κάποιο …. εξωτικό πτηνό, αλλά και ο στοχευμένος Αναπτυξιακός Δανεισμός που προέρχεται το Τραπεζικό σύστημα και ειδικότερα από τις Αναπτυξιακές Τράπεζες, με την μεγαλύτερη των οποίων στον κόσμο, τυχαίνει να συνεργάζομαι επαγγελματικά.
Σε παγκόσμιο επίπεδο οποιαδήποτε επιχείρηση ξεκινά κάποια επένδυση αντλεί κεφάλαιο από μια και μόνη πηγή. Το Τραπεζικό σύστημα. Οι Δήμοι παντού έχουν από άριστη έως καλή πιστοληπτική ικανότητα. Και οι Δήμοι της Ελλάδας της κρίσης, θα με ρωτήσει κάποιος. Ακόμη και οι Δήμοι της Αφρικής, θα του απαντήσω και μπορώ να το αποδείξω με στοιχεία. Αρκεί να μην ζητούν δανεικά για να τα κάνουν …. Πυροτεχνήματα για την Μεγάλη Παρασκευή ή την Ναυμαχία ή άλλες τέτοιες δράσεις, που καλές και χρυσές είναι, αλλά αφήνουν ελάχιστα πίσω τους.
Ας σταματήσουμε να λέμε μισές αλήθειες στους συμπολίτες μας και στους εαυτούς μας.
Πρέπει –χωρίς να πάψουμε να εκμεταλλευόμαστε τις «παραδοσιακές» πηγές χρηματοδότησης του Δήμου μας- να ανοίξουμε τα μάτια μας στην πραγματικότητα και να επενδύσουμε.
Αν δεν αποφασίσουμε να επενδύσουμε στον τόπο μας, δεν πρόκειται να υπάρξει ανάπτυξη, νέες θέσεις εργασίας, πρόοδος. Δεν υπάρχει ανάπτυξη χωρίς επένδυση και χωρίς θυσίες.
Ας μην φοβούμαστε τις προκλήσεις. Ας ανταποκριθούμε στις προσκλήσεις του μέλλοντός μας.
Επειδή μάλιστα η οπτική γωνία που προτείνω, απαιτεί ο εκάστοτε Δήμαρχός μας να είναι και καλός Μάνατζερ, ας προσθέσουμε και αυτή την ιδιότητα στα επιθυμητά χαρακτηριστικά του Δημάρχου και μάλιστα σε υψηλή θέση στην σχετική λίστα.
Υ.Γ. Προσεχώς θα δώσω εκ νέου σε δημοσιότητα παλαιότερο (2005) άρθρο μου σχετικά με τις ΣΔΙΤ, για να αντιληφθούν όσοι δεν έχουν εικόνα την φιλοσοφία τους, αλλά και για να διαπιστώσουν πόσο δεν έχουν μεταβληθεί έκτοτε οι συνθήκες αλλά και η αναγκαιότητα διαφορετικών οπτικών και προσεγγίσεων.
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας «εμπρός»
