Ν. Νικολάου: Η καυτή πατάτα του μεταναστευτικού και η ψυχή του Έλληνα

Του Νίκου Νικολάου

Δεν έχει περάσει  πολύς καιρός από την στιγμή που η κεντρική εξουσία αποφάσισε να ελαφρύνει λίγο, το ομολογουμένως, πολύ βαρύ φορτίο που σηκώνουν στις πλάτες τους αρκετά χρόνια τώρα  οι κάτοικοι των νησιών του Αιγαίου και ήδη φουντώνουν οι συζητήσεις για τις επιπτώσεις που θα έχει στην περιοχή μας μια πιθανή έλευση προσφύγων ή μεταναστών. Ασφαλώς όμως οι προεκτάσεις που έχει στα νησιά το μεγάλο πρόβλημα του μεταναστευτικού εμείς ως κάτοικοι της ηπειρωτικής χώρας τις περισσότερες φορές ούτε  καν δεν φανταζόμαστε και ως σήμερα περιοριζόμαστε μόνο στο να βγάζουμε συμπεράσματα από πηγές οι οποίες ουκ ολίγες  φορές είναι αμφιβόλου προελεύσεως.

Αυτή την στιγμή και είναι απολύτως κατανοητό από όλους, η Ευρώπη μας έχει γυρίσει τις πλάτες στο θέμα του μεταναστευτικού εκφράζοντας την αλληλεγγύη της μόνο σε επίπεδο δηλώσεων και μελλοντικών προθέσεων (στο ίδιο έργο θεατές) όχι μόνο σε αυτό το τεράστιο πρόβλημα αλλά και σε άλλα σημαντικά θέματα που απασχολούν την χώρα μας το τελευταίο διάστημα. Βέβαια μην ξεχνάμε ότι η ίδια η Ευρώπη είναι αυτή που χρηματοδοτεί στο μεγαλύτερο μέρος  του , όλο αυτό το μεγάλο ανθρωπιστικό εγχείρημα που συντελείτε στην πατρίδα μας. Το μεγάλο ζητούμενο όμως  και το οποίο κανείς δεν εξετάζει σε σοβαρή βάση εδώ και χρόνια είναι τι ακριβώς θα απογίνει όταν οι ευρωπαϊκές κάνουλες σταματήσουν να στάζουν χρήμα προς την Ελλάδα. Εύχομαι μέχρι τότε να υπάρξει μια πιο στιβαρή αντιμετώπιση του προβλήματος ούτως ώστε σε περίπτωση που η Ευρώπη σταματήσει να χρηματοδοτεί την χώρα μας να είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε μια πιθανότατα τεράστια διόγκωση του προβλήματος.

Η ιδιοσυγκρασία του Έλληνα να ξεχνάει σχεδόν τα πάντα σε χρόνο ρεκόρ είναι πράγματι απίστευτο γεγονός που τις περισσότερες  φορές όντως χρήζει μιας περαιτέρω τεκμηριωμένης επιστημονικής έρευνας. Αλήθεια πόσοι από εμάς που ζούμε σε αυτή την πόλη τα τελευταία δέκα χρόνια δεν είχαμε επισκεφτεί την γειτονική Πάτρα όπου ζούσαν σε άθλιες συνθήκες χιλιάδες μετανάστες ανάμεσα σε μισογκρεμισμένα σπίτια, σε πάρκα , σε παράγκες , σε μισοτελειωμένες οικοδομές και όπου μπορεί να βάλει ο ανθρώπινος νους; Πόσες φορές κάποιοι εξ αυτών έπαψαν να αναπνέουν και να κάνουν όνειρα στοιβαγμένοι μέσα σε ψυγεία διεθνών μεταφορών ή πόσοι δεν πέθαναν στην προσπάθειά τους να πάρουν ρεύμα με μη νόμιμο τρόπο από κολώνες της ΔΕΗ;  Νομίζω ελάχιστοι είναι αυτοί που δεν είχαν αντικρίσει έστω μια φορά το παραπάνω θέαμα αλλά ως συνήθως επ’ αφορμής εκείνων των εικόνων όλοι περιορίζονταν μόνο σε συζητήσεις είτε ιδιωτικές είτε δημόσιες μέσω ραδιοφώνου και τηλεόρασης. Στο τέλος, πέραν εκείνων που εμπλέκονταν ή κατά κάποιο τρόπο υπέφεραν από εκείνες τις καταστάσεις με πρώτους από όλους τους ίδιους  τους μετανάστες  είτε ήταν νόμιμοι είτε  παράνομοι,  κανείς δεν ενδιαφερόταν να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα που χρόνιζε. Ούτε καν η κεντρική εξουσία η οποία τουλάχιστον ως προς την ανάδειξη του προβλήματος κινήθηκε κατά κάποιο τρόπο προς την σωστή κατεύθυνση αναδεικνύοντας το πρόβλημα της μετανάστευσης όχι σε Ελληνικό αλλά σε κατεξοχήν Ευρωπαϊκό. Τώρα καμωνόμαστε σαν αυτές οι καταστάσεις να μην υπήρξαν ποτέ στην διπλανή μας πόρτα και αντιδρούμε(τουλάχιστον πολιτισμένα μέχρι στιγμής) σε ένα θέμα που αγγίζει όλη την Ελληνική επικράτεια. Μια παροιμία λέει πως όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα σύντομα θα πιάσει φωτιά και το δικό μας. Χρησιμοποιώντας την μεταφορική έννοια αυτής της παροιμίας αναρωτιέμαι αν  αλήθεια σε αυτή την περιοχή  που ζούμε  τον τελευταίο χρόνο δεν είδε και δεν άκουσε κανείς τίποτα για τους 150  μετανάστες που ζουν σε ένα από τα  άλλοτε καμάρια του ΕΟΤ το ξενοδοχείο Ξενία στην Ιερά Πόλη του Μεσολογγίου. 

Από την στιγμή που αργά ή γρήγορα όλες ή σχεδόν όλες οι πόλεις στην ηπειρωτική κυρίως  Ελλάδα που διαθέτουν ξενοδοχειακές δομές μέσω της εκδήλωσης ενδιαφέροντος από τους ιδιοκτήτες τους  θα φιλοξενήσουν πρόσφυγες ή μετανάστες είναι σχεδόν  σίγουρο ότι το ίδιο θα συμβεί στην περιοχή μας. Είναι ανώφελο να πιστεύει κανείς όπως είπα και πιο πάνω ότι όταν πιάσει φωτιά το σπίτι του γείτονα το δικό μας θα μείνει ανέπαφο. Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν το πιο σωστό που θα μπορούσαν να κάνουν οι ξενοδόχοι της περιοχής οι οποίοι ως ένα βαθμό δικαίως προβληματίζονται είναι να κινηθούν έγκαιρα είτε ως σύλλογος είτε με την βοήθεια του Δήμου και οποιουδήποτε άλλου φορέα εμπλέκεται , για  να μπορέσουν να ανιχνεύσουν τις προθέσεις της κεντρικής εξουσίας και αν εντέλει, υπάρχει περίπτωση να έρθουν πρόσφυγες στην περιοχή μας να διεκδικήσουν, αυτοί να είναι οικογένειες με παιδιά που θα μπορέσουν να εγκλιματιστούν στην τοπική κοινωνία. Το αν υπάρχουν οφέλη στην περίπτωση φιλοξενίας προσφύγων από τις εμπόλεμες περιοχές η απάντηση είναι ότι αυτά είναι μόνο οικονομικά και αυτά είναι που ως ώρας  κάμπτουν τις αντιδράσεις του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας στα μέρη όπου φιλοξενούνται μέχρι σήμερα. Η οικονομική δραστηριότητα γύρω από το μεταναστευτικό και αυτό είναι κάτι που το  γνωρίζουν πάρα πολλοί   είναι αρκετά μεγάλη όπως επίσης  πολλοί είναι αυτοί που καρπώνονται οικονομικά από αυτή την υπόθεση. Επειδή όμως κάθε νόμισμα έχει πάντα δυο όψεις σε πολλές περιοχές και περιπτώσεις  έχουν παρατηρηθεί ακραία φαινόμενα κυρίως από παράτυπους μετανάστες  σε βάρος ατόμων αλλά και τοπικών κοινωνιών με πολλές προεκτάσεις οι οποίες μπορεί να δημιουργήσουν αλυσιδωτές αντιδράσεις. Αυτά τα φαινόμενα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το κράτος οφείλει να τα βάλει σε μια σειρά.

Η Ναυπακτία είναι μια από τις περιοχές της Ελλάδος που έχει ζήσει για τα καλά στο πετσί της την μετανάστευση την  και την ξενιτιά. Εκατοντάδες νέοι και νέες  είχαν εγκαταλείψει προπολεμικά αλλά και μεταπολεμικά την περιοχή μας  αναζητώντας  μια καλύτερη ζωή. Ακροβολίστηκαν σε όλα τα σημεία της υδρογείου οικοδομώντας και χτίζοντας την ζωή τους με πάρα πολύ κόπο. Πολλοί από αυτούς δημιούργησαν περιουσίες, ευεργέτησαν τον τόπο που είδαν το φως της ζωής αλλά γύρισαν πάλι εκεί. Αρκετοί γύρισαν πίσω στην πατρίδα  απογοητεύτηκαν και πήραν πίσω τον δρόμο της ξενιτιάς. Είναι και κάποιοι από  αυτούς γέροι τώρα με τα χρόνια ζωγραφισμένα στα πρόσωπά τους που δεν κατάφεραν να έρθουν πίσω στην πατρίδα και έμειναν να  τραγουδάνε το παλιό τραγούδι του Καζαντζίδη ορόσημο για τους ξενιτεμένους. Σε όλους λείπει ένα κομμάτι από την ψυχή τους και αυτό δεν είναι άλλο από την γλυκιά πατρίδα. Είναι ωραίο πράγμα να κάθεσαι αναπαυτικά στην πολυθρόνα σου και να συζητάς για αυτά που συμβαίνουν γύρω σου. Και το βράδυ να κοιμάσαι ήσυχος στην θαλπωρή του σπιτιού σου. Την ίδια στιγμή κάθε βράδυ κάποιοι άνθρωποι δεν κλείνουν μάτι. Μοιρολογάνε για τα παιδιά που χάσανε στα φουρτουνιασμένα κύματα του Αιγαίου, κλαίνε βουβά για τους άντρες, τις γυναίκες, τα αδέρφια και τα όνειρα που βούλιαξαν μεσοπέλαγα. Αλήθεια  πόσο όμορφο είναι το Αιγαίο όταν είναι γαλήνιο και  πόσο σκοτεινή  φαντάζει η θάλασσα και το αφρισμένο πέλαγος όταν παίρνει για πάντα  μαζί του ψυχές και όνειρα. Άραγε στην ψυχή του Νεοέλληνα απέμεινε καθόλου φως;