Ο Νίκος Πλούμης είναι απόφοιτος του Αριστοτελείου πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στο τμήμα της κτηνιατρικής, και συγκεκριμένα χειρούργος ορθοπεδικός στα ζώα συντροφιάς και στα παραγωγικά ζώα. Σήμερα είναι 34 χρονών, ζει πλέον και δραστηριοποιείται επαγγελματικά μόνιμα στη Ναύπακτο, μία συνειδητή επιλογή όπως μας λέει, αφού όμως πρώτα κατάφερε να ζήσει και να δει αρκετά. Σήμερα στην «Ε» φιλοξενούμε συνέντευξή του, στη οποία μας μιλά για τη διαδρομή του, για την παράλληλη ενασχόληση με τη μουσική, για το του προσφέρει ο τόπος μας, αλλά και για το τι σημαίνει πραγματική φιλοζωία.
Νίκο, παίρνοντας τη διαδρομή σου στο χρόνο με σειρά, γυρίζουμε πίσω και σε βρίσκουμε να μεγαλώνεις στη Ναύπακτο. Πώς θυμάσαι εκείνα τα χρόνια;
Τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια στην Ναύπακτο τα πέρασα όπως κάθε νέος που μεγάλωσε μέσα σε μια αγαπημένη και υγιή οικογένεια. Νομίζω ήμουν ένα ήσυχο σχετικά παιδί, με πολλές δραστηριότητες, με συστηματικό διάβασμα, παιχνίδι, φίλους, γειτονιές, αγάπη και τσακωμούς. Όλα αυτά δηλαδή που μπορεί να φανταστεί ο καθένας από εμάς, που πρόλαβε τα χρόνια τα οποία η τεχνολογία δεν είχε αντικαταστήσει την ανθρώπινη επαφή. Είμαι από αυτούς που όταν σκέφτομαι εκείνη την εποχή… το πρόσωπο μου παίρνει αυτή την έκφραση της ευχάριστης ανάμνησης.
Πότε άρχισες να σκέφτεσαι τον επόμενο σταθμό της ζωής σου και το τι θέλεις να κάνεις στην επαγγελματική σου σταδιοδρομία;
Τον επόμενο σταθμό της ζωής μου, ειλικρινά στο λέω, αποφάσισα να τον διεκδικήσω δύο μέρες πριν συμπληρώσω το μηχανογραφικό μου. Είμαι ένας άνθρωπος που δεν σκέφτομαι το πολύ μακριά, αγωνίζομαι σκληρά γι’ αυτό που έχω τώρα και μετά βλέπουμε. Θέλω να πω ότι στα μαθητικά μου χρόνια, γνωρίζοντας ότι για να περάσω κάπου που θέλω θα έπρεπε να βγάλω καλό βαθμό στις πανελλήνιες, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να καταφέρω αυτό… μετά θα αποφάσιζα τι θα ακολουθήσω. Έτσι λοιπόν και έκανα. Η απόφαση ήταν της στιγμής. Αυτό που ήταν σίγουρο είναι ότι έπρεπε να φύγω για λίγα χρόνια από την Ναύπακτο.
Επηρεάστηκες, ως προς την απόφασή σου να σπουδάσεις κτηνιατρική, από το ότι ο πατέρας σου ήταν ένας άνθρωπος του συγκεκριμένο χώρου;
Ήμουν περίπου 18 χρόνων όταν αποφάσισα ότι θέλω να ακολουθήσω την κτηνιατρική, μια απόφαση απόλυτα συναρτημένη με το ότι ο πατέρας μου ασκούσε αυτό το επάγγελμα. Είναι δύσκολη ηλικία να αποφασίσεις τι σου αρέσει να κανείς και επειδή αυτό το είχα καταλάβει εξαρχής έπαιξα έξυπνα… Η μητέρα μου δικηγόρος, ο πατέρας μου κτηνίατρος… διάλεξα το κτηνίατρος από ένστικτο.
Ιδιαίτερο αντικείμενο, στα μάτια κάποιου που δεν έχει άμεση σχέση μάλιστα. Και φυσικά για να ασχοληθείς με αυτό θα πρέπει πριν να έχεις ήδη μία εξοικείωση με τα ζώα. Έτσι δεν είναι, ή είχες και περιπτώσεις συμφοιτητών σου όπου η σχολή ήταν η πρώτη τους επαφή με αυτά;
Η κτηνιατρική ως επιστήμη είναι δύσκολη, πολύ δύσκολη και ως επάγγελμα, αλλά και ως προς τις απαιτήσεις που έχει για να πάρεις το πτυχίο σου. Δεν σου κρύβω ότι δυσκολεύτηκα πολύ να την τελειώσω. Δεν νομίζω ότι απαραίτητη προϋπόθεση για να την επιλέξεις είναι να είσαι απόλυτα εξοικειωμένος με τα ζώα, έχει και τομείς άλλωστε ως κλάδος που μπορείς να είσαι κτηνίατρος χωρίς να έρχεσαι σε επαφή μαζί τους, όπως ο τομέας των τροφίμων ή και τα εργαστηριακά. Σίγουρα όμως αν επιλέξεις τον τομέα που χρειάζεται η επαφή καλό θα είναι να ξέρεις ότι τα αγαπάς και ότι μπορείς να συνυπάρχεις μαζί τους.
Θα συμφωνήσουμε όμως στο ότι αν δεν αγαπάς τα ζώα δεν μπορείς να κάνεις αυτή τη δουλειά, βλέποντάς την μόνο ως δουλειά που διεκπεραιώνεις ένα αντικείμενο;
Δεν νομίζω ότι υπάρχει δουλειά που αν δεν αγαπάς κάθε της πτυχή, κάθε της δυσκολία, κάθε της παραξενιά, κάθε της λεπτομέρεια, θα μπορέσεις να την κανείς καλά. Έχω συναντήσει ανθρώπους που κάνουν δουλειές που δεν τις αγαπούν, τις κάνουν… αλλά όχι καλά. Στην κτηνιατρική δεν έχεις περιθώρια να μην κανείς την δουλειά σου καλά, γι’ αυτό αν την επιλέξεις είναι απαραίτητη προϋπόθεση να αγαπάς τα ζώα.
Παράλληλα με τις σπουδές σου, στη Θεσσαλική, αναπτύσσεις και μία άλλη δραστηριότητα, αυτή της μουσικής. Μίλησέ μας γι’ αυτή…
Όταν με ρωτάς για την Θεσσαλονίκη θέλω να ξέρεις ότι μιλάς για το δεύτερό μου σπίτι, έμεινα εκεί 11 χρόνια. Είμαι πολύ τυχερός που έζησα εκεί, όχι μόνο για την ομορφιά της πόλης και την διασκέδαση που σου παρέχει, αλλά και για τους ανθρώπους που γνώρισα, την νοοτροπία που συνάντησα. Αν στην Ναύπακτο, την οικογένεια και τους παιδικούς μου φίλους, χρωστάω την αρτιότητα της σκέψης και του χαρακτήρα μου, στην Θεσσαλονίκη και τους φίλους μου εκεί χρωστάω την ωριμότητα και την εξέλιξή μου ως άνθρωπος.
Εκτός από τις σπουδές μου, λοιπόν, εκεί ακολούθησα και κάτι που αγαπούσα από μικρός, την μουσική. Ήμουν ραδιοφωνικός παραγωγός σε δύο από τα μεγαλύτερα ραδιόφωνα της Θεσσαλονίκης και DJ σε κάποια από τα ιστορικότητα και μεγαλύτερα clubs της βορείου Ελλάδας, και όχι μόνο. Νομίζω όλα έγιναν καρμικά, λίγο το ταλέντο, λίγο η τύχη, λίγο οι σωστοί άνθρωποι με τους οποίους συνεργάστηκα, ε, εν τέλει όλα αυτά μαζί με βοήθησαν παράλληλα με τις σπουδές μου να ζήσω και ένα όνειρο που δεν μπορώ να στο περιγράψω .
Το γεγονός πως την ενασχόλησή σου με τη μουσική την ανέπτυξες αρκετά σημαίνει ότι έβγαζες και χρήματα από αυτή. Σκέφτηκες ποτέ να την ακολουθήσεις, ούσα ως δραστηριότητα και η βασική σου δουλειά;
Ψέματα δεν μπορώ να σου πω, χρήματα έβγαζα αρκετά παραπάνω από αυτό που λέμε χαρτζιλίκι. Ήταν δύο δραστηριότητες, το ραδιόφωνο και το Djing, που λίγα χρόνια πριν είχαν μεγάλη ισχύ, και γενικότερα στο επίπεδο που τα εξέλιξα εγώ είχα και μεγάλη αναγνωρισιμότητα στον χώρο, ενώ και με καλά λεφτά αμειβόμουν. Θα μπορούσα να είχα επιλέξει και αυτόν τον επαγγελματικό προσανατολισμό, αλλά ήθελα μια αλλαγή, η οποία έγινε ακόμα πιο αναγκαία όταν αυτό που εκπροσωπούσα μουσικά, και αγαπούσα να υπηρετώ, άρχισε να μην είναι μόδα. Οπότε αποφάσισα να το αφήσω έχοντας το στο μυαλό μου ψηλά και χωρίς να αναλωθώ .
Αγάπησα πολύ την κτηνιατρική, δέθηκα πολύ με τα ζώα, ανακάλυψα με την πάροδο του χρόνου και των σπουδών μου κόσμους μέσα στην ίδια την επιστήμη που με ενθουσίασαν, όπως η χειρουργική και η ορθοπεδική, και γενικότερα ήθελα για άλλη μια φορά να δυσκολέψω τον εαυτό μου. Μόνο έτσι λειτουργώ, αλλιώς βαριέμαι .
Και στη συνέχεια ακολουθεί η απόφαση της επιστροφής στη Ναύπακτο, όμως πολλοί της γενιάς σου, λόγω συνθηκών, πήραν άλλους δρόμους (εξωτερικό κλπ). Το σκέφτηκες ποτέ εσύ ή ήσουν από την αρχή κατασταλαγμένος ότι θα κάνεις αυτή τη δουλειά και θα την κάνεις στη Ναύπακτο;
Η επιστροφή μου στην Ναύπακτο ήταν μια απόφαση πολύ ώριμη. Ήξερα πότε ήθελα να γυρίσω και πως. Ήθελα να έρθω κοντά στην οικογένεια μου, ήθελα να αναβαθμίσω το βιοτικό μου επίπεδο, ήθελα να γίνω αφεντικό του εαυτού μου, ήθελα να συνεργαστώ με τον αδερφό μου, ήθελα και θέλω να κάνω οικογένεια εδώ. Νομίζω αν είσαι σώφρον, έχεις ένα σπίτι και μια οικογένεια στην Ναύπακτο και μπορείς να εργαστείς εδώ, τότε αυτή η πόλη είναι μονόδρομος. Βουνό, θάλασσα, ομορφιά, ποιότητα ζωής, όλα σε υψηλό επίπεδο. Ήρθα όταν κατάλαβα ότι πλέον ήμουν κτηνίατρος, όταν μετά το πανεπιστήμιο, τις μετεκπαιδεύσεις μου, την πρακτική μου, τα Residency και τα επιστημονικά ταξίδια μου σε Ελλάδα και εξωτερικό, κατάλαβα ότι μπορώ να προσφέρω στον χώρο αυτό. Ήρθα όταν ήξερα ότι μπορώ αυτό που σπούδασα να το ασκήσω σωστά.
Είσαι ικανοποιημένος από την έως σήμερα πορεία της νέας σου ζωής στην πόλη; Είναι όπως το είχες φανταστεί;
Θα σου πω αλήθεια, όταν έφευγα από την Θεσσαλονίκη κάθε λεπτό που περνούσε σκεφτόμουν μήπως έκανα ένα μεγάλο λάθος. Από την στιγμή που έφτασα στην Ναύπακτο κάθε λεπτό που περνάει χαίρομαι όλο και περισσότερο που επέστρεψα. Έως τώρα νοιώθω καλά και δικαιωμένος, η δουλειά μου μου αρέσει, η ζωή μου κυλά ομαλά, ενώ αγωνίζομαι καθημερινά έχοντας παράλληλα την οικογένειά μου κοντά. Αυτά πλέον μου αρκούν.
Ένα σημαντικό θέμα που απασχολεί κατά καιρούς τις συζητήσεις είναι αυτό των αδέσποτων. Σύνθετο ζήτημα… Είναι η αφετηρία του προβλήματος ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε τα ζώα, ενδεχομένως ως παιχνίδι κάποιες φορές που όταν το βαρεθούμε το πετάμε;
Τα αδέσποτα είναι ένα κεφάλαιο σε αυτή την χώρα που μας απασχολεί δεκαετίες, δεν είναι σημερινό. Τώρα απλά έχει έρθει ο κόσμος, κυρίως με τα ζώα συντροφιάς πολύ πιο κοντά, και είναι πολύ περισσότερες οι αντιδράσεις. Είναι γεγονός ότι αν δεν έχεις μια εμπειρία με τα ζώα πριν αποκτήσεις δικό σου, και ξαφνικά βρεθείς αντιμέτωπος με τις υποχρεώσεις που έχεις απέναντι σε αυτό, τότε είναι πολύ μεγάλες οι πιθανότητες να απογοητευτείς και να το εγκαταλείψεις. Δυστυχώς συμβαίνει συχνά, γιατί η γάτα και ο σκύλος έχουν αρχίσει να γίνονται μόδα, με αποτέλεσμα ο αρχικός ενθουσιασμός να μετατρέπεται σε εγκατάλειψη και μερικές φορές σε βασανισμό.
Πώς αντιμετωπίζεται ως πρόβλημα Νίκο και πόσο απέχουμε από τη λύση του προβλήματος;
Η λύση του προβλήματος με τα αδέσποτα δεν μπορεί να δοθεί σε 5-10 γραμμές μιας συνέντευξης, είναι πρόβλημα σοβαρό και μεγάλο, είναι πρόβλημα που απασχολεί τους φιλόζωους, τον εκάστοτε δήμο και φτάνει μέχρι το υπουργείο αγροτικής ανάπτυξης.
Εγώ αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι η ρίζα του προβλήματος έχει να κάνει κατά κύριο λόγο με την παιδεία μας, έχει να κάνει όμως και με τα πολλά ημίμετρα ή τις προσωρινές λύσεις που δίνονται, παρεμβάσεις όμως οι οποίες απλά κάνουν το πρόβλημα μεγαλύτερο. Και για να γίνω συγκεκριμένος, αν θέλουμε να βγάλουμε άκρη πρέπει να γίνει συλλογική δουλειά από τον Δήμο, τις φιλοζωικές, τους εθελοντές και τους κτηνιάτρους.
Θα ήθελα να μου πεις την άποψή σου και για το κεφάλαιο «φιλοζωία». Πως την αντιλαμβάνεσαι εσύ, μιας και ως όρος έχει πολλές ερμηνείες, για κάποιους μάλιστα φέρει μέχρι και την ταμπέλα της «μόδας» ή άλλων αρνητικών μηνυμάτων του τύπου «εδώ δεν έχουν να φάνε οι άνθρωποι και εσείς μας λέτε για τα ζώα;».
Φιλόζωος κατά την άποψη μου, δεν γεννιέσαι , γίνεσαι. Τα ζώα τα συναντάς, τα γνωρίζεις και είτε τα αγαπάς, είτε σου είναι αδιάφορα, δεν έχεις δικαίωμα όμως να τα μισείς. Το πόσο αγαπάς ένα ζώο είναι δικαίωμα σου, το ίδιο ισχύει και για το πόσο αγαπάς έναν άνθρωπο. Σχετικά με το να σου κάνουν κριτική, όμως, για το πόση αγάπη δείχνεις σε ένα ζώο, θα σου απαντήσω με κάτι που χρησιμοποιώ συχνά: Μεγάλωσα ένα σκυλάκι και έφτασε να μου συμπεριφέρεται σαν άνθρωπος, μεγάλωσα δύο παιδιά και έγιναν σκέτα γομάρια.
Θέλω να σου πω και ένα μυστικό, αν καταφέρεις να αγαπήσεις ένα ζώο και το κάνεις και αυτό να σε αγαπήσει, σίγουρα έχεις γίνει καλύτερος άνθρωπος και κατά συνέπεια θα μπορείς να έχεις καλύτερες σχέσεις και με άλλους ανθρώπους.
Κλείνοντας θα ήθελα να μου κάνεις ένα σχόλιο για την πόλη μας. Είναι μεγάλη η συζήτηση βέβαια, αλλά θέλω να μου μεταφέρεις την εικόνα που έχεις από αυτή. Είναι ότι είμαστε κι εμείς που κατοικούμε σε αυτή, με τα καλά της και τα αρνητικά της, όπως και εμείς άλλωστε;
Εγώ την Ναύπακτο την αγαπώ, μου αρέσει που έχει εγχώριο τουρισμό και δεν έχει εξελιχθεί σε ένα τουριστικό περίπτερο με μαγνητιάκια για τα ψυγεία των ξένων, τη διαφημίζω και προσπαθώ μέσα από την δουλειά μου να την κάνω και καλύτερη. Η Ναύπακτος για εμένα, που έχω γυρίσει όλη την Ελλάδα, έχει μερικά ισχυρά πλεονεκτήματα, έχει κόσμο με υψηλό δείκτη νοημοσύνης, έχει κόσμο με χιούμορ που ενισχύει αυτό που είπα πριν, και είναι φυσικά ένα από τα ωραιότερα μέρη της Ελλάδας αφού τα συνδυάζει όλα. Σίγουρα έχουμε και αρκετά μειονεκτήματα, σίγουρα μπορούμε να πάμε και καλύτερα, όμως αυτό, ανάλογα με τη φύση του προβλήματος που συζητάμε κάθε φορά, είναι χρέος των αρχών να το λύνουν, επικοινωνώντας φυσικά με τους επαγγελματίες που αφορά την εκάστοτε περίπτωση. Νομίζω ότι υπάρχουν αρκετά περιθώρια βελτίωσης και αυτή θα έρθει μόνο αν, από τη μία, υπάρχουν άτομα που να ξέρουν να διοικούν και από την άλλη πολίτες που αγαπάνε τον τόπο τους και θέλουν να τον βλέπουν να ευημερεί!!!
Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «εμπρός» στις 28/9/2018
